Η Μαίρη Συνατσάκη θέλει να σου γνωρίσει τη Γλυκερία Μπασδέκη
Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:
Για τον Βαγγέλη δεν θέλω άλλα λόγια. Συγγνώμη. Δεν μπορώ άλλα λόγια. Ξέρετε ακριβώς τι σκέφτομαι και τι νιώθω. Όχι λόγω του επίκαιρου «τώρα», αλλά του πάντα εδώ μέσα. Αλλά δεν μπορώ άλλο με τους ανθρώπους που ανακάλυψαν μόλις τον κόσμο του εκφοβισμού. Η υποκρισία των: «δεν είχαμε ιδέα τι γινόταν» «μα πάντα ήταν σκληρά τα παιδιά, τι έχει γίνει τώρα;» «όλοι τα έχουμε ζήσει αυτά μεγαλώνοντας» «γιατί δεν υπήρχε κάποιος να μιλήσει;». Να μην κλείσει το θέμα. Αυτό θα ήθελα. Και να συνειδητοποιήσουμε σιγά σιγά οτι ο εκφοβισμός συμβαίνει παντού. Και να δούμε μέσα μας πότε τον ασκούμε εμείς. Και να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Φταίμε όλοι μας.
Αυτό θα ήθελα.
Κι αν μου δίνετε μερικές ακόμη λέξεις σήμερα, να τις έχω δικές μου θέλω να είναι για την Γλυκερία Μπασδέκη.
(φωτό: Πάνος Μιχαήλ)
Είμαι η νεοαποκτηθείσα μεγαλύτερη θαυμάστριά της, εξαιρετικά λυπημένη που την «γνώρισα» τόσο πρόσφατα.
Η Γλυκερία Μπασδέκη είναι φιλόλογος μέσης εκπαίδευσης στην Ξάνθη, ποιήτρια με δύο ποιητικές συλλογές που εκδόθηκαν με απόσταση 23 ετών μεταξύ τους. Την «Είναι επικίνδυνο ν’ανοίγεις την πόρτα σου σε άγνωστες μικρές» το 1989 και την «Σύρε καλέ την άλυσον» το 2012.
Και είναι εκείνη που έγραψε την «Ραμόνα Travel:Η Γη Της Καλοσύνης» και μετέγραψε την «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη και την «Κερένια Κούκλα» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου για τις παραστάσεις «Στέλλα Travel» και «Αχ!» αντίστοιχα, της θεατρικής ομάδας Bijoux De Kant του σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη.
Συνέχεια στη σελίδα 2
Δεν είναι δήθεν.
Δεν σνομπάρει.
Έχει ανοιχτά μάτια αλλά βασικά καρδιά για να εμπνευστεί από παντού.
Λέει σε συνεντεύξεις της τέτοια: «Αλίμονο σε όποιον πηγαίνει κατευθείαν στο υψηλό. Θα του 'ρθει κατακέφαλα η πόρτα. Δεν τα δέχομαι αυτά. Περνάς απ' όλα και παίρνεις απ' όλα.»
και τέτοια: «Η ποίηση δε θα με κάνει ψηλότερη, ομορφότερη, δε θα εξαφανίσει κιλά και κυτταρίτιδα.”
Είναι τρελή σινεφίλ, υπερηφανεύεται που κάποτε ξημεροβραδιαζόταν στις αίθουσες για να δει ολόκληρο το αφιέρωμα στον Κένζι Μιζογκούτσι και τα κατάφερε. Το είδε. Με τον ίδιο τρόπο που έχει δει όλες τις ταινίες του Βέγγου.
Δεν σνομπάρει.
Κι όλο σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να με πάρει από το χέρι και να μου δείξει όλα εκείνα που δεν έχω δει και να με βάλει να διαβάσω όλα εκείνα που την έχουν συγκινήσει.
Πόσο θα ήθελα να είμαι στην θέση εκείνων των παιδιών που διδάσκει στο σχολείο στην Ξάνθη.
Σκέφτομαι πόσο υπέροχο θα ήταν να συναντούσα στην εφηβεία μου, μια δασκάλα σαν την Γλυκερία, την κυρία Γλυκερία όπως θα την φωνάζαμε κι εκείνη είμαι σίγουρη πως θα μας ξέκοβε τον πληθυντικό.
Τώρα προσπαθώ να κερδίσω το χαμένο έδαφος διαβάζοντας τα άρθρα της στην lifo.gr στην στήλη της “Crying Game” που ευτυχώς είναι μπόλικα και θα με κρατήσουν για λίγο καιρό. Και μέχρι να ανοίξετε καινούριο tab για να την googlaρετε, ορίστε δύο ποιήματα, δικά της, που αγαπάω.
Η ΜΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΤΡΙΑ
Ω, ναι – η μαμά είναι ποιήτρια: όλη τη μέρα μαγειρεύει κόμματα, σκουπίζει χρόνους, σιδερώνει πτώσεις, αντί να δει Δευτέρα βλέπει Τρίτη, λέει το πλυντήριο ωκεανό, τη χύτρα υπερωκεάνιο…
ΤΡΙΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
Είμαι εννιά,πάω Τρίτη, δεν πέθανε η μάνα μου,
στο σπίτι μένουν ζωντανοί
( ακόμα )
έχω τετράδια, κόλλες γλασέ, μ’ αρέσει
ο Δημήτρης απ’ την Πέμπτη
δε θα γεράσω σύντομα-θα
πάρει χρόνια
θα βγάλω λύκειο, σχολές, χριστούγεννα
θα βγάλω γλώσσα, ρούχα,επετείους
μα τώρα είμαι εννιά-
δεν φτάσαμε στα κλάσματα
( ακόμα )
Έχω μερικές λέξεις ακόμη. Μα θα τις κρατήσω για λίγο. Θα βάλω μία. Και θα είναι «Ευχαριστώ».
boo!