Mary – Land Blog: S04Ep12 “The one about my Gratitude Tattoo”

Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:

Εγώ από το λίγο που με ξέρω, το περίμενα.
Δεν σοκαρίστηκα δηλαδή.

Είναι αυτή η περίοδος του χρόνου, που τελειώνει. Και που έρχονται τα πράγματα μέσα μου να καταλήξουν. Και ήταν κάπως μπόλικα τα πράγματα φέτος.

Μπόλικα. Καλά και δύσκολα. Σαν όλες τις ζωές, όλων των ανθρώπων.

Αλλά είναι λίγος καιρός τώρα που έχουν καταλήξει όλα αυτά σε ένα πολύ όμορφο και ήρεμο και γαλήνιο μέρος μέσα μου.
Και όλα έχουν έναν κοινό παρανομαστή.

Την απόλυτα πανέμορφη αίσθηση της ευγνωμοσύνης.
ΦΥΣΙΚΑ για τα καλά.
ΒΑΣΙΚΑ για τα δύσκολα!

Το καλοκαίρι που λέτε, θα σας παραδεχτώ οτι με έπιασα στα πράσα να γκρινιάζω πολύ. Για πολλά και διάφορα. Για τα προσωπικά, για τη δουλειά, για τη ζωή, για την κούραση. Κι εγώ δεν θα διαφωνήσω ότι είμαι από τη φύση μου κάπως γκρινιάρα.

(Στην κουζίνα μου έχω ένα μαυροπινακάκι που γράφει τις σπεσιαλιτέ μου.

Mairiboo’s Specials:
Love
Hugs
Music
Μούτρα

Ε?)

Αλλά δεν είναι το βασικό μου χαρακτηριστικό. Και δεν ήθελα να γίνει. Και γι αυτό με κάθησα κάτω και μου έκανα μια κουβέντα με κάμποσα «Γιατί». Και βρήκα διάφορες απαντήσεις. Αλλά βασικά βρήκα την Τόνια. Που μου μίλησε για τα «Ευχαριστώ» που δεν ξεχνά ποτέ να δίνει απλόχερα στη ζωή της. Και συνειδητοποίησα ότι ενώ εκτιμώ πολύ «τα μικρά της καθημερινότητας» και δεν με λες μίζερη, παρ’ όλα αυτά μάλλον δεν έλεγα τα «Ευχαριστώ» που όφειλα.

Και ήταν ένα πολύ όμορφο μεσημέρι, μέσα στη μέση του Αυγούστου, μέσα στη μέση της πόλης, στο κέντρο, σε ένα κάτασπρο μαγαζάκι που έπινα για δεύτερη φορά στη ζωή μου καφέ -γιατί δεν πίνω ποτέ- και τρώγαμε γιαούρτι και μου μιλούσε για όλα αυτά με μια ζηλευτή ηρεμία και λέξεις που είχα ξανακούσει στη ζωή μου, μα για πρώτη φορά καθόντουσαν μέσα μου αλλιώτικα.

Νομίζω αυτό ονομάζουν οι άνθρωποι «κλικ».

Τη στιγμή που κάτι αρχίζει να αλλάζει μέσα σου, γιατί ήρθε η ώρα του.

Άρχισα από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα να καλλιεργώ μέσα μου την έννοια της ευγνωμοσύνης. Να λέω και να εννοώ βαθιά και απόλυτα τα “Ευχαριστώ” μου. Να λέω “Ευχαριστώ” φωναχτά ακόμη και για πράγματα που θεωρώ εντελώς δεδομένα. Εντελώς όμως.

Το γεγονός ότι έχω δίδυμη αδερφή μου την Αλίκη. Το ότι κοιμάμαι και ξυπνάω σε ένα ζεστό σπίτι. Το ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνάει χτυπάει ένα τουκ τουκ στο στέρνο μου, η καρδιά μου.

Το ότι με αφήνετε να είμαι ασυνεπής εδώ... [Σας Ευχαριστώ!]

Και δεν ένιωθα ούτε τρελή, ούτε υπερβολική. Ένιωθα σε κάθε Ευχαριστώ να χαίρομαι. Να χαμογελάω. Να αισθάνομαι όμορφα με έναν πολύ ουσιαστικό τρόπο. Με έναν απλό, ουσιαστικό τρόπο.

Καμιά φορά χτίζουμε προσδοκίες για μια ευτυχία που ΘΑ έρθει σε ένα “Τότε”

“Τότε που θα είναι όλα τέλεια!”

Και δεν θα είναι ποτέ τέλεια.

Τώρα είναι όπως είναι.

Στο τώρα μπορείς να βρεις λόγους να πεις “Ευχαριστώ”?

Σε αυτήν τη διαδρομή μπήκαμε κάπως χωρίς να το έχουμε κανονίσει, παρέα με τη Ντορέττα. Καλά τίποτα δεν κανονίζουμε με τη Ντορέττα και όλα μαζί και ταυτόχρονα τα κάνουμε.

Έχουμε «ΑΥΤΟ».

Μοιραζόμαστε καθημερινά κι έμπρακτα αυτήν την αίσθηση της Ευγνωμοσύνης και την κάνουμε βάση για όλα μας. Τη θυμίζει η μια στην άλλη όταν πάμε να ξεχαστούμε από τους ρυθμούς της ζωής και τη βιώνουμε κάνοντας πράγματα που λατρεύουμε όπως το να χορεύουμε.

Πριν μερικές ημέρες, αυτήν την αίσθηση τη μοιραστήκαμε για πάντα, με λίγο μελάνι πάνω στο κορμί μας.

Την Τετάρτη που έβρεχε καταρακτωδώς, πήγαμε στο κέντρο, στο Darkside Tattoo Society (Λυκαβηττού 11) γιατί εκεί έχει φτιάξει έναν ολοκαίνουριο φανταστικογκρί χώρο ο Κυριάκος και εγώ δεν πάω σε κανέναν άλλο εκτός από τον Κυριάκο για τατουάζ. Νέτα-Σκέτα.



Δύο φράσεις.
Η κάθε μία τη δική της.