Ξεκινάω το σημερινό ποστ με μια βασική και ξεκάθαρη σκέψη στο μυαλό:
«Εδώ δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω. Τα ξέρετε ήδη όλα.»
Σε κάθε περίπτωση, όλη η προηγούμενη εβδομάδα ήταν για μένα πάρα πολύ έντονη. Όχι μόνο σωματικά αλλά κυρίως συναισθηματικά.
Πριν από περίπου ένα μήνα μας ζήτησαν από την παραγωγή του DWTS4 να τους πούμε δύο τραγούδια που αγαπάμε πολύ και που τα έχουμε συνδέσει με κάποιον τρόπο στην ζωή μας. Όλοι καταλάβαμε ότι θα ερχόταν κάποια Κυριακή που θα τα χορεύαμε.
Τους είπα το “Figure 8” της Ellie Goulding
Ευχόμουν να διάλεγαν τελικά το “Breathe Me”.
Την προηγούμενη Παρασκευή που μας είπαν σε ποιο κομμάτι τελικά κατέληξαν εγώ είχα στα χέρια μου το “Breathe Me”.
Δεν είχαμε χορέψει καν ακόμη το Tango, αλλά το μυαλό μου είχε αρχίσει ήδη να στροβιλίζεται γύρω από την καινούρια χορογραφία. Την πιο προσωπική χορογραφία που θα είχα χορέψει ποτέ.
«Τα ξέρετε ήδη όλα.»
Πέρυσι τον Οκτώβριο με αφορμή δυστυχώς την αυτοκτονία ενός 17χρονου κοριτσιού-θύμα εκτεταμένου και σκληρού bullying, ήταν η πρώτη φορά που επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας πιο σκοτεινές και δύσκολες σκέψεις μου. Οχι τόσο αισιόδοξες και χαρούμενες όπως έκανα μέχρι τότε.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την Κυριακή το βράδυ που είχα κάτσει μπροστά από τον υπολογιστή χωρίς να έχω κάτι ανάλαφρο να γράψω και αναρωτιόμουν πως θα σας φαινόταν αν κάναμε τα πράγματα για λίγο πιο σκοτεινά μεταξύ μας. Σας είχα συνηθίσει στο «σαλαλάλα» και με είχατε συνηθίσει στα μηνύματα του τύπου «είσαι το πιο αισιόδοξο άτομο» κι εγώ κάπου είχα εγκλωβιστεί στο «είμαι μόνο αισιόδοξη και τίποτα άλλο» και το «πρέπει να ικανοποιήσω τις προσδοκίες των ανθρώπων που με διαβάζουν».
Ανοησίες κυρίως επειδή πρώτον δεν είμαι στρουμφάκι για να είμαι συνέχεια στρουμφοχαρούμενη και δεύτερον δεν έχω ιδέα ποιες μπορεί να είναι οι προσδοκίες σας. Μπορώ μόνο να φαντάζομαι και τις περισσότερες φορές μάλλον να κάνω λάθος γι' αυτές.
Στο τέλος της βραδιάς είχα πάρει την απόφαση να γράψω όσα ένιωθα με ειλικρίνεια γιατί αυτά με έκαιγαν.
Τελικά?
Εκείνη την Δευτέρα, μέσα από εκείνο το ποστ εμείς συνδεθήκαμε περισσότερο και πιο βαθιά από ποτέ. Μου επιτρέψατε την σκοτεινιά και την κάνατε φως. Μου επιτρέψατε όλες μου τις όψεις και τις πλευρές και με αφήσατε από εκείνη την στιγμή κι έπειτα να αφήνω κι εγώ τον εαυτό μου ελεύθερο μπροστά σε όσα αισθάνομαι.
Με απελευθερώσατε.
Την προηγούμενη Παρασκευή λοιπόν, όταν πήρα το κομμάτι στα χέρια μου, ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω. Ήξερα ακριβώς τι ήταν αυτό που έκαιγε την ψυχή μου και ήξερα ακριβώς τι ήθελα να πω μέσα από αυτόν τον τόσο προσωπικό χορό.
Το ξεγύμνωμα που απαιτούνταν και που με τρόμαζε, μου το είχατε ήδη επιτρέψει εσείς μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια που επικοινωνούμε εδώ και μου είχατε αποδείξει ότι δεν χρειάζεται να το φοβάμαι.
Είχα δει και είχα νιώσει ότι όταν κάτι βγαίνει από τον πυρήνα της σκέψης σου και της καρδιάς σου δεν μπορεί με τίποτα να σου κάνει κακό.
Κι έτσι δεν ήταν τόσο φοβιστικό αυτήν την φορά. Ήταν πολύ πιο δημιουργικό να προσπαθούμε να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους θα περνούσαμε το μήνυμα όχι με λόγια αλλά με κινήσεις και πολύ πιο έντονα συναισθηματικά γιατί όταν τα λόγια γίνονται όντως κινήσεις τότε τα νιώθεις στο πετσί σου και αυτό δεν γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο.
Αρκετές μελανιές, πόνους, απογοητεύσεις και συναισθηματικές φορτίσεις μετά, η Κυριακή και το live του Dancing έφτασε και 2,5 λεπτά πριν βγούμε στην σκηνή, στο εισαγωγικό μας βίντεο, είδα τρεις από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους σε αυτήν την ζωή να μιλάνε για μένα, είδα στιγμιότυπα από την παιδική μου ηλικία και είδα τις πρόβες μας με τον Γιούρι που για πρώτη φορά δεν κατέληγαν σε τρελά γέλια και χαχανητά.
Είδα την αλήθεια μας, πιο ολοκληρωμένα από ποτέ και ανεβήκαμε στην σκηνή χωρίς -για πρώτη φορά- να σκεφτόμαστε τα βήματα, την χορογραφία, την κριτική επιτροπή, την βαθμολογία.
Τελικά?
Αυτήν την Κυριακή, μέσα από αυτήν την χορογραφία εμείς συνδεθήκαμε ακόμη πιο βαθιά. Πιο ουσιαστικά. Με μεγαλύτερη αλήθεια.
Αν δεν μου είχατε δείξει τον τρόπο δεν θα μπορούσα να το κάνω.
Γιατί τελικά...
Στην ζωή οι άλλοι μπορούν να έχουν άπειρες προσδοκίες από σένα, να σε χαρακτηρίζουν όπως θέλουν, να σε γουστάρουν ή να σε απορρίπτουν.
Αν δεν βρεις πρώτα εσύ μέσα σου όλα εκείνα τα κομμάτια που μισείς, αν δεν τα αποδεχτείς και αν δεν τα αγκαλιάσεις, τότε κάνεις μόνος σου bullying στον εαυτό σου.
Αξίζει?
boo!
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεταιηοποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή μεοποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας καιτονποινικό κώδικα..