Σε λίγες ώρες από τώρα θα το κλαίμε παρέα με την Lana.
Έρχεται πρώτη φορά στην Ελλάδα για το RockWave Festival που έχει καταφέρει να αποτελεί ένα από τα καλύτερα μουσικά φεστιβάλ των Βαλκανίων.
Στην εξωτική Μαλακάσα, θα εφοδιαστούμε με ξηρά τροφή και κλειστά παπούτσια και θα πάμε να μελαγχολήσουμε έτσι όπως μόνο στο καλοκαίρι αξίζει.
Γι αυτό άλλωστε, αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό:
Αναμένοντας λοιπόν το RockWave και στα πλαίσια ενός καινούριου αποχαιρετισμού -για τον οποίο δεν είναι ακόμη ώρα να σας πω- θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που έχω ταξιδέψει για την μουσική και η μουσική μου επέστρεψε το ταξίδι επί χίλια..
Και όταν σκέφτομαι ταξίδι και φεστιβάλ μαζί, ένας είναι ο προορισμός που μου έρχεται στο μυαλό. ROCK WERCHTER!
Το Werchter είναι ουσιαστικά ένα χωριουδάκι στο Βέλγιο κοντά στην Leuven που κάθε χρόνο (από το 1976) για τέσσερις ημέρες οι μόνιμοι κάτοικοι εξαφανίζονται, και χιλιάδες κόσμου από όλη την γη, εμφανίζονται για να το αναστατώσουν με τις μουσικάρες που παίζουν ασταμάτητα.
Τρία συνεχόμενα καλοκαίρια της ζωής μου βρέθηκα εκεί, (2007 με 2009) πάντα παρέα με τον Άλεξ για να γεμίσει το μυαλό μου και η καρδιά μου μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις που θα μπορούσα ποτέ μου να ονειρευτώ.
Στο Werchter όλα αυτά τα χρόνια έχω δει:
Αλλά και την Lily Allen στα πολύ hot της,
Την Katy Perry στην πολύ αρχή της,
(Ατομάρα η Katy με φράουλες μπαλόνια και φλαμίνγκος στην σκηνή και φοβερή επικοινωνία με τα κορίτσια του κοινού –βλέπε περίοδος “I kissed a girl”.)
Την Amy Winehouse στα πολύ μεθυσμένα της..
δυστυχώς..
The Streets στα πολύ ντυμένα και γδυμένα του μαζί,
Τους Kaiser Chiefs στα πολύ τρελά τους,
Τους Black Eyed Peas,
(Είναι σαφές ότι η Fergie με τσέκαρε!)
Τους Gossip που για κάποιον πολύ δικό μου λόγο με έκαναν να κλαίω από συγκίνηση (Δεν είμαι κι εγώ στα καλά μου..)
Τους Killers με τα φτερά τους,
Και τους Coldplay που τα έσπασαν και δεν το περίμενα ποτέ οτι θα ήταν τόσο καλοί στο live τους, αλλά ήταν.
(Την ιδρώσαν την φανέλα της αναγέννησης.)
Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που είχαμε χωριστεί στα δύο stages με τον Άλεξ γιατί εγώ ήμουν στο μεγάλο για Coldplay κι εκείνος στο μικρό, για να δει αυτό το κορίτσι που είχε ξεκινήσει μόλις να κάνει θόρυβο γύρω από το όνομά της. Μια Lady Gaga μωρέ, δεν ξέρω αν ξέρετε.
Γενικά όμως ήμασταν αχώριστοι.
Γιατί στα μεγάλα φεστιβάλ θέλεις τον άνθρωπό σου.
Γιατί κάποιος πρέπει να βαστάει τον άλλον όταν λυγίζουν τα πόδια από την επι ώρες ορθοστασία, με κάποιον πρέπει να μοιράζεται η ομπρέλα όταν σκάνε αυτές οι χωρίς νόημα υπερμπόρες των Βρυξελλών και κάποιος που αγαπάς κι εμπιστεύεσαι πρέπει να είναι εκεί, για να μπορείς εσύ, να κάνεις τρέλες με γαλάζιες περούκες από το πρωί,
μέχρι το βράδυ.
(Λύσσαξα με την περούκα.)
Όχι ότι κινδυνεύεις ή κάτι τέτοιο.
Και όταν σκέφτομαι ταξίδι και φεστιβάλ μαζί, ένας είναι ο προορισμός που μου έρχεται στο μυαλό. ROCK WERCHTER!
Το Werchter είναι ουσιαστικά ένα χωριουδάκι στο Βέλγιο κοντά στην Leuven που κάθε χρόνο (από το 1976) για τέσσερις ημέρες οι μόνιμοι κάτοικοι εξαφανίζονται, και χιλιάδες κόσμου από όλη την γη, εμφανίζονται για να το αναστατώσουν με τις μουσικάρες που παίζουν ασταμάτητα.
Τρία συνεχόμενα καλοκαίρια της ζωής μου βρέθηκα εκεί, (2007 με 2009) πάντα παρέα με τον Άλεξ για να γεμίσει το μυαλό μου και η καρδιά μου μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις που θα μπορούσα ποτέ μου να ονειρευτώ.
Στο Werchter όλα αυτά τα χρόνια έχω δει:
Αλλά και την Lily Allen στα πολύ hot της,
Την Katy Perry στην πολύ αρχή της,
(Ατομάρα η Katy με φράουλες μπαλόνια και φλαμίνγκος στην σκηνή και φοβερή επικοινωνία με τα κορίτσια του κοινού –βλέπε περίοδος “I kissed a girl”.)
Την Amy Winehouse στα πολύ μεθυσμένα της..
The Streets στα πολύ ντυμένα και γδυμένα του μαζί,
Τους Kaiser Chiefs στα πολύ τρελά τους,
Τους Black Eyed Peas,
(Είναι σαφές ότι η Fergie με τσέκαρε!)
Τους Gossip που για κάποιον πολύ δικό μου λόγο με έκαναν να κλαίω από συγκίνηση (Δεν είμαι κι εγώ στα καλά μου..)
Τους Killers με τα φτερά τους,
Και τους Coldplay που τα έσπασαν και δεν το περίμενα ποτέ οτι θα ήταν τόσο καλοί στο live τους, αλλά ήταν.
(Την ιδρώσαν την φανέλα της αναγέννησης.)
Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που είχαμε χωριστεί στα δύο stages με τον Άλεξ γιατί εγώ ήμουν στο μεγάλο για Coldplay κι εκείνος στο μικρό, για να δει αυτό το κορίτσι που είχε ξεκινήσει μόλις να κάνει θόρυβο γύρω από το όνομά της. Μια Lady Gaga μωρέ, δεν ξέρω αν ξέρετε.
Γενικά όμως ήμασταν αχώριστοι.
Γιατί στα μεγάλα φεστιβάλ θέλεις τον άνθρωπό σου.
Γιατί κάποιος πρέπει να βαστάει τον άλλον όταν λυγίζουν τα πόδια από την επι ώρες ορθοστασία, με κάποιον πρέπει να μοιράζεται η ομπρέλα όταν σκάνε αυτές οι χωρίς νόημα υπερμπόρες των Βρυξελλών και κάποιος που αγαπάς κι εμπιστεύεσαι πρέπει να είναι εκεί, για να μπορείς εσύ, να κάνεις τρέλες με γαλάζιες περούκες από το πρωί,
μέχρι το βράδυ.
(Λύσσαξα με την περούκα.)
Όχι ότι κινδυνεύεις ή κάτι τέτοιο.
To post συνεχίζεται στη σελ. ii
Στα φεστιβάλ έχει μόνο:
-Αγάπη σε δωρεάν αγκαλιές,
-Μπύρες που μαζί με τις μπόρες δημιουργούν την μπυρομπορένια λασπουριά,
-Σουπερ ήρωες,
-Φούξια μούσια,
-Παγωτά από ΑΥΤΟ το συγκεκριμένο βανάκι που αν δεν το βλέπαμε κάθε χρόνο στην μεριά του μπορεί και να παθαίναμε παροξυσμό.
-Πολύχρωμα ποπ κορν,
-Και βάφλες με πατάτες τηγανιτές. ΑΥΤΗ άλλωστε είναι η επίσημη τροφή όταν πας στο Werchter. «Γκόφρ» και «Φρίτας» με μαγιονέζα για ΠΑΝΤΑ!!!
Ήταν τέλεια στα Werchter μας.
Ήταν τέλεια που χανόμασταν για ώρες με το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει για να πηγαίνουμε από το ξενοδοχείο στο φεστιβάλ αλλά που ποτέ δεν σκεφτήκαμε πως στο καλό θα το κάνουμε αυτό, χώρις χάρτη και χωρίς GPS κι ενώ δεν ξέραμε Γαλλικά για να πάρουμε οδηγίες από τους ντόπιους..
Ήμασταν νέοι κι άμυαλοι και κάναμε μια απόσταση 45 λεπτών σε 3,5 ώρες.
Και ήταν οι πιο τέλειες διαδρομές.
Με τους πιο όμορφους ουρανούς που πάντα εμφανίζονται μετά την βροχή.
Γιατί μετά από λίγο τα συνηθίζεις όλα.
Και την λάσπη και τον πόνο στην μέση και το κρύο που γίνεται ζέστη και το γεγονός οτι θέλεις να κάνεις πιπι αλλά σιχαίνεσαι να πας…
Και σου μένει μόνο η χαρά..
Κι έχω ανεκτίμητη χαρά τριών χρόνων στην καρδιά κι αυτήν την φωτογραφία που εγώ ξέρω οτι δεν είναι σκέτα γέλια.
Είναι γέλια που κρύβουν τα “Τώρα αυτός ο ασχετούλης που του ζητήτσαμε να μας βγάλει φωτογραφία, μήπως πάρει την φωτογραφική κι αρχίσει να τρέχει”?
ΧΑΡΑ..
boo!
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..