(Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα να ακούς αυτό: George Michael - Amazing)
Από το τέλος προς την αρχή.
Εκείνη την σωτήρια στιγμή που προσγειώνεται το αεροπλάνο (Είπαμε. Φοβάμαι... αλλά μπαίνω), έτσι φαίνεται από ψηλά η Αθήνα.
Δεν έχουμε πολύ πράσινο.
Δεν περίμενα να είμαι στα 5.000 πόδια για να το καταλάβω αλλά να. Επέστρεφα από Βερολίνο, το οποίο φαίνεται έτσι από ψηλά.
Εκεί έχουν μπόλικο πράσινο. Και πάρκα. Για την ακρίβεια έχουν περισσότερα πάρκα απ’ ότι κουτάκια μπύρας. (Αυτό δεν το λες «για την ακρίβεια», το λες υπερβολή, αλλά θέλω να δημιουργήσω εντύπωση.)
-Αχχχ το Kollwitzplatz-
Στο section “πάρκα” προσθέστε κι ένα τεραααάστιο ζωολογικό κήπο με όλα τα ζωάκια της γης μέσα.
Από τα πιο διάσημα.
Μέχρι τα πιο γελοία.
Και από τα πιο trendy. (animal print, so hot 4 σεζόν τώρα)
Μέχρι την diva του πάρκου... το πάντα.
Αυτό το υπέργλυκο πλάσμα καθόταν εκεί αμέριμνο και μασουλούσε όλη την ώρα.
Σχεδόν σαν κι εμάς δηλαδή. Που καθόμασταν εκεί στο Βερολίνο και μασουλούσαμε όλη την ώρα.
Μέσα στα τρία 24ώρα που έμεινα εκεί, πρέπει να έκανα 45 γεύματα.
Δηλαδή αν ήμουν στο ζωολογικό κήπο, θα ήμουν... το βόδι.
Μόνο το πρώτο βράδυ έφαγα 19 (!) πιάτα στο εστιατόριο Dos Palillos. Ένας Ισπανός σεφ αποφάσισε να φτιάξει ένα μαγαζί με ιαπωνικά τάπας στο Βερολίνο. Πόσο πιο πολυπολιτισμικό από αυτό;
Και καλά όταν το πήγαινε προς την Ιαπωνία. Λέγαμε “έλα μωρέ, λαχανικά και ψαράκια τρώμε.”
Όταν το πήγαινε προς την Ισπανία όμως, και τρώγαμε χοιρινά παϊδάκια και τηγανιτή ψιλοκομμένη πέτσα από κοτόπουλο...
...πάλι τα ίδια λέγαμε. “Έλα μωρέεε, λίγο κρεατάκι τρώμε!” (χι)
Και στο πρωινό λέγαμε “’Ελα μωρέεε πρωί είναι ακόμη, θα τα κάψουμε” κι ας περιελάμβανε αυτό και αυγά και λουκάνικα και κρουασάν και τυριά και μαρμελάδες και αλλαντικά και σολωμό και φρούτα – τα φρούτα μας μάραναν.
Και το μεσημέρι λέγαμε “Έλα μωρεεέ πρωτεΐνη είναι το σνίτσελ”, κι ας ήταν αυτό τόσο πλατύ όσο το μισό τραπέζι.
Και το απόγευμα που στεκόμασταν στην ουρά έξω από το Yoli με το πιο διάσημο frozen yogurt σε ολάκερο το Mitte, λέγαμε “Έλα μωρέεε γιαουρτάκι τρώμε”, κι ας έβαζα μετά σε αυτό και μούσλι και μπανάνα και πραλίνα φουντουκιού.
Και μετά επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο και προσπαθούσα να σκαρφαλώσω στις τεράστιες καρέκλες που υπήρχαν στο lobby.
Και να σας πω και κάτι; Νομίζω οι συγκεκριμένες καρέκλες φταίνε για το τόσο φαγητό. Γιατί σου δημιουργούσαν την αίσθηση ότι είσαι πολύ μικρός (tiny tiney), οπότε πάλι στο “έλα μωρεεέ ας φάμε κάτι ακόμη. Έχουμε χώρο.” καταλήγαμε.
Damn you humongous chairs!”
Από την αρχή προς το τέλος.
Πήγα στο Βερολίνο γιατί ο Θέμης είχε κάτι συγκλονιστικά εισιτήρια για το Symphonica: The Orchestral tour του George Michael στο O2 World και όχι για να φάω, όπως μπορεί να διαφαίνεται από το μέχρι τώρα κείμενο.
O George αν και μάλλον κάπως κρυωμένος, ήταν τέλειος.
Έκανε mini tribute στην Amy Winehouse ερμηνεύοντας το «Love is a losing game», είπε το “Going to a town” του Rufus Wainwright, έκανε καταπληκτική διασκευή στο “True Faith” των New Order αλλά η καλύτερη στιγμή του live ήταν όταν διασκεύασε το “Russian Roulette” της Rihanna. Ναι, της Rihanna. Εκεί στο ρεφραίν, στο “And you can see my heaaaaaaaaaaaart beating” σε παρέσυρε τόσο εξωπραγματικά η ορχήστρα που δεν το περίμενες με τίποτα.
(Αν δεν πιστεύετε check this out: George Michael - Russian Roulette (Berlin)
Και μόλις τελείωσε η συναυλία, η συμφωνική ορχήστρα με είχε επηρεάσει τόσο που το μόνο που ήθελα ήταν να στολίσω χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Αντ’ αυτού έφαγα μια αραβική πίτα με φαλάφελ. («Έλα μωρέεε, ρεβυθάκι τρώμε»)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Έχουν περάσει 3 ημέρες από την στιγμή που γύρισα και
1ον) μάλλον δεν έχω χωνέψει ακόμη.
2ον) δεν μπορώ με τίποτα να βγάλω από το μυαλό μου τα Χριστούγεννα.
3ον) σίγουρα δεν έχω χωνέψει ακόμη.
p.s.1. Don’t feed the boo!
AND
p.s.2.
boo!
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ POSTS
Mary-Land Blog: Ep. - “The one I didn’t want to write”
Maryland Blog ep. 13: "The sweet one"
Mary-Land blog: ep.12 “The one at my grandma’s place”
Mary-Land Blog ep. 11 “The one with the bad hair days”
Mary-Land Blog Ep. 10 “The one where we still hope”
Mary-Land blog: Ep. 9 “The one with the great return”
Mary-Land blog: Ep. 8 “The one where everyone was #iSad”
Maryland: Episode 7 "The one with all the free stuff"
Mary-Land blog: Ep. 6 “The one with the first Autumn rain”
Maryland blog: The one with ALL the clutches
Mary-Land blog: Episode 3 "The one I was Naked"
Maryland: Episode 2 "The one in London"
Mary-Land: Εpisode 1
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.
Δεν περίμενα να είμαι στα 5.000 πόδια για να το καταλάβω αλλά να. Επέστρεφα από Βερολίνο, το οποίο φαίνεται έτσι από ψηλά.
Εκεί έχουν μπόλικο πράσινο. Και πάρκα. Για την ακρίβεια έχουν περισσότερα πάρκα απ’ ότι κουτάκια μπύρας. (Αυτό δεν το λες «για την ακρίβεια», το λες υπερβολή, αλλά θέλω να δημιουργήσω εντύπωση.)
-Αχχχ το Kollwitzplatz-
Στο section “πάρκα” προσθέστε κι ένα τεραααάστιο ζωολογικό κήπο με όλα τα ζωάκια της γης μέσα.
Από τα πιο διάσημα.
Μέχρι τα πιο γελοία.
Και από τα πιο trendy. (animal print, so hot 4 σεζόν τώρα)
Μέχρι την diva του πάρκου... το πάντα.
Αυτό το υπέργλυκο πλάσμα καθόταν εκεί αμέριμνο και μασουλούσε όλη την ώρα.
Σχεδόν σαν κι εμάς δηλαδή. Που καθόμασταν εκεί στο Βερολίνο και μασουλούσαμε όλη την ώρα.
Μέσα στα τρία 24ώρα που έμεινα εκεί, πρέπει να έκανα 45 γεύματα.
Δηλαδή αν ήμουν στο ζωολογικό κήπο, θα ήμουν... το βόδι.
Μόνο το πρώτο βράδυ έφαγα 19 (!) πιάτα στο εστιατόριο Dos Palillos. Ένας Ισπανός σεφ αποφάσισε να φτιάξει ένα μαγαζί με ιαπωνικά τάπας στο Βερολίνο. Πόσο πιο πολυπολιτισμικό από αυτό;
Και καλά όταν το πήγαινε προς την Ιαπωνία. Λέγαμε “έλα μωρέ, λαχανικά και ψαράκια τρώμε.”
Όταν το πήγαινε προς την Ισπανία όμως, και τρώγαμε χοιρινά παϊδάκια και τηγανιτή ψιλοκομμένη πέτσα από κοτόπουλο...
...πάλι τα ίδια λέγαμε. “Έλα μωρέεε, λίγο κρεατάκι τρώμε!” (χι)
Και στο πρωινό λέγαμε “’Ελα μωρέεε πρωί είναι ακόμη, θα τα κάψουμε” κι ας περιελάμβανε αυτό και αυγά και λουκάνικα και κρουασάν και τυριά και μαρμελάδες και αλλαντικά και σολωμό και φρούτα – τα φρούτα μας μάραναν.
Και το μεσημέρι λέγαμε “Έλα μωρεεέ πρωτεΐνη είναι το σνίτσελ”, κι ας ήταν αυτό τόσο πλατύ όσο το μισό τραπέζι.
Και το απόγευμα που στεκόμασταν στην ουρά έξω από το Yoli με το πιο διάσημο frozen yogurt σε ολάκερο το Mitte, λέγαμε “Έλα μωρέεε γιαουρτάκι τρώμε”, κι ας έβαζα μετά σε αυτό και μούσλι και μπανάνα και πραλίνα φουντουκιού.
Και μετά επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο και προσπαθούσα να σκαρφαλώσω στις τεράστιες καρέκλες που υπήρχαν στο lobby.
Και να σας πω και κάτι; Νομίζω οι συγκεκριμένες καρέκλες φταίνε για το τόσο φαγητό. Γιατί σου δημιουργούσαν την αίσθηση ότι είσαι πολύ μικρός (tiny tiney), οπότε πάλι στο “έλα μωρεεέ ας φάμε κάτι ακόμη. Έχουμε χώρο.” καταλήγαμε.
Damn you humongous chairs!”
Από την αρχή προς το τέλος.
Πήγα στο Βερολίνο γιατί ο Θέμης είχε κάτι συγκλονιστικά εισιτήρια για το Symphonica: The Orchestral tour του George Michael στο O2 World και όχι για να φάω, όπως μπορεί να διαφαίνεται από το μέχρι τώρα κείμενο.
O George αν και μάλλον κάπως κρυωμένος, ήταν τέλειος.
Έκανε mini tribute στην Amy Winehouse ερμηνεύοντας το «Love is a losing game», είπε το “Going to a town” του Rufus Wainwright, έκανε καταπληκτική διασκευή στο “True Faith” των New Order αλλά η καλύτερη στιγμή του live ήταν όταν διασκεύασε το “Russian Roulette” της Rihanna. Ναι, της Rihanna. Εκεί στο ρεφραίν, στο “And you can see my heaaaaaaaaaaaart beating” σε παρέσυρε τόσο εξωπραγματικά η ορχήστρα που δεν το περίμενες με τίποτα.
(Αν δεν πιστεύετε check this out: George Michael - Russian Roulette (Berlin)
Και μόλις τελείωσε η συναυλία, η συμφωνική ορχήστρα με είχε επηρεάσει τόσο που το μόνο που ήθελα ήταν να στολίσω χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Αντ’ αυτού έφαγα μια αραβική πίτα με φαλάφελ. («Έλα μωρέεε, ρεβυθάκι τρώμε»)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Έχουν περάσει 3 ημέρες από την στιγμή που γύρισα και
1ον) μάλλον δεν έχω χωνέψει ακόμη.
2ον) δεν μπορώ με τίποτα να βγάλω από το μυαλό μου τα Χριστούγεννα.
3ον) σίγουρα δεν έχω χωνέψει ακόμη.
p.s.1. Don’t feed the boo!
AND
p.s.2.
boo!
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ POSTS
Mary-Land Blog: Ep. - “The one I didn’t want to write”
Maryland Blog ep. 13: "The sweet one"
Mary-Land blog: ep.12 “The one at my grandma’s place”
Mary-Land Blog ep. 11 “The one with the bad hair days”
Mary-Land Blog Ep. 10 “The one where we still hope”
Mary-Land blog: Ep. 9 “The one with the great return”
Mary-Land blog: Ep. 8 “The one where everyone was #iSad”
Maryland: Episode 7 "The one with all the free stuff"
Mary-Land blog: Ep. 6 “The one with the first Autumn rain”
Maryland blog: The one with ALL the clutches
Mary-Land blog: Episode 3 "The one I was Naked"
Maryland: Episode 2 "The one in London"
Mary-Land: Εpisode 1
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα.