Την προηγούμενη εβδομάδα στο πρωτοβρόχι θυμήθηκα αυτήν την ιστορία που είχα φανταστεί λίγο παλιότερα.
Την ξαναδιάβασα και μου φάνηκε ότι ταιριάζει πολύ με μένα τώρα.. Αλλά δεν ξέρω ακριβώς με ποιόν τρόπο.. Μπορεί να ταιριάζει και με σένα τώρα, σκέφτηκα και γι αυτό στην "στέλνω" από εδώ μαζί με αγκαλιά.
Αυτή η ιστορία διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό το περίεργο τραγούδι:
Εκείνη την ημέρα ο ουρανός είχε αυτό το περίεργα μελαγχολικό πορτοκαλί χρώμα που αγαπούσε. Θα έβρεχε σίγουρα και εκείνη δεν είχε καμία όρεξη να μαζέψει τα ρούχα που είχε απλώσει στο μπαλκόνι. Το σκέφτηκε για μια στιγμή και αποφάσισε ότι αν είναι θα τα ξαναπλύνει...ή μπορεί και όχι.
Βγήκε στο μπαλκόνι και μύρισε λίγο τον αέρα..μπορούσε να αναγνωρίσει την μυρωδιά του φαγητού που ετοιμαζόταν στο διπλανό διαμέρισμα (μάλλον κάποια σάλτσα με πιπεριά και δυόσμο) , τα σκουπίδια που δεν είχαν μαζέψει ακόμη από την γωνιά του δρόμου και το σαμπουάν της..
Αν έφευγε θα έπρεπε να πάρει ομπρέλα μαζί της. (Έτσι λέει κάθε φορά και δεν την παίρνει ποτέ.)
Την κοιτούσα, σχεδόν κρυφά, από το παράθυρό μου και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί καθόταν τόση ώρα εκεί. Εκνευριζόμουν που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω το ύφος της...και με εκνεύριζε κι αυτή η μυρωδιά από την σάλτσα που ετοίμαζε η απέναντι.
Σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι ομπρέλα για σήμερα και τότε εκείνη πήρε φόρα και πήδηξε..
"ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?" φώναξα και εκλεισα κατευθείαν τα μάτια μου. Δεν άντεχα να την δω να πέφτει, δεν μπορούσα να κοιτάω...αλλά εκείνη άρχισε να πετάει..
Το φόρεμά της την κρατούσε σαν σωσίβιο στον αέρα, εγώ κρατούσα την ανάσα μου κι εκείνη κρατούσε τα μάτια της καρφωμένα σε εμένα.. Για ακόμη μια φορά δεν μπορούσα να ερμηνεύσω την έκφρασή της αλλά η ματιά της με κρατούσε παγωμένη στο μπαλκόνι, σχεδόν σαν υπνωτισμένη.
"ΘΑ ΜΕ ΚΡΑΤΑΣ?", μου φώναξε.
"ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!", της απάντησα και τότε άρχισε να χάνει ύψος. Ούτε μια στιγμή δεν φάνηκε φοβισμένη. Για την ακρίβεια ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα να χαμογελάει. (Πόσο παράξενο κορίτσι.)
Έπεφτε με φόρα κατά πάνω μου και το φόρεμα της, της τύλιγε το πρόσωπο..έμοιαζε να την τυλίγει ολόκληρη..έμοιαζε σαν να γεμίζει ο ουρανός κόκκινο ύφασμα κι εκείνη να χάνεται μέσα του..
Λίγα δευτερόλεπτα μόνο χρειάστηκαν για να εξατμιστεί και να γεμίσει ο δρόμος κόκκινα κομμάτια υφάσματος.
Έτρεξα κάτω και άρχισα να ψάχνω με μανία να την βρω.
Το μόνο που βρήκα κάτω από το κομματιασμένο φόρεμα ήταν μια κόκκινη ομπρέλα...
Είχε μόλις αρχίσει να βρέχει. Την άνοιξα και αμέσως αναγνώρισα την μυρωδιά από το σαμπουάν της.. Στάθηκα για λίγο..
και μετά άρχισα να τρέχω.....
"Θα σε κρατάω για πάντα...."
boo!
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
