Αυτό το post διαβάζεται ιδανικά αν ακούς αυτό:
Κοιτάω τριγύρω και σκέφτομαι για ακόμη μια φορά πως «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!»
Αν είχα ένα ευρουλάκι για κάθε φορά που έχω πει αυτήν την φράση στην ζωή μου, θα είχα πολλα ευρουλάκια μαζεμένα κάπου τώρα.
Αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσω να πέφτω από τα σύννεφα με την φάση «ζωή-Ελλάδα-ηλιθιότητα-κρίση-κακό».
Έννοιες ανεξέλεγκτες, πέρα και πάνω από μένα.
Κι εγώ ποτέ προετοιμασμένη. Ποτέ έστω λίγο πονηρεμένη. Σχεδόν ποτέ συνηθισμένη στις καινούριες συνθήκες, στα πιο χαμηλά επίπεδα, στα καινούρια βάθη που μπορεί να βρεθεί κανείς έτσι απλά, στα επόμενα τρεισήμισι δευτερόλεπτα.
Ξημερώνει Τρίτη και στην γειτονική Κύπρο ετοιμάζονται για «κούρεμα» από αυτά του τύπου «Νόμος 4000» -με ξυράφι κανονικό, όχι αστεία-
κι εγώ ακόμη στο «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!» Γιατί δεν το ήξερα οτι είναι νόμιμο, κάποιος (έστω κι αν είναι το κράτος) να έχει την δυνατότητα να πάρει την απόφαση να αρπάξει λίγες από τις καταθέσεις σου χωρίς να μπορείς να τον σταματήσεις. Και δεν είναι καθόλου το ίδιο με το να σου επιβάλλουν ένα χαράτσι. Κι ας θέλουν και στις δύο περιπτώσεις να σου πάρουν λεφτά. Τουλάχιστον στο χαράτσι διατήρειται έστω και πλασματικά το όριο που λέει πως αυτά είναι τα χρηματά ΣΟΥ και τα κάνεις ο,τι θες γιατί είναι δικά σου. Τώρα δεν ζητάνε να βάλεις το χέρι ΣΟΥ στην τσέπη ΣΟΥ και να πληρώσεις κάτι παραπάνω. Τώρα απλά βάζουν κατευθείαν το χέρι ΤΟΥΣ στην τσέπη ΣΟΥ και το όριο αυτόματα καταργείται.
Ξημερώνει Τρίτη και στο ΚΑΤ, ο Τόμας θα παλέψει στην εντατική για το τρίτο πολύ κρίσιμο 24ωρο μετά το τροχαίο που τον έστειλε εκεί την Κυριακή το πρωί. Κι εγώ ακόμη στο «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!». Δεν χρειάζεται να σας πω πολλά. Ξέρετε σίγουρα τι να κάνετε. Εδώ μέσα πάντως, το έχετε κάνει ήδη μια φορά και μάλιστα με επιτυχία!
.. Αν σήμερα εκεί που κάθεστε έχετε διάθεση να στείλετε λίγη από την θετική σας σκέψη σε κάποιον άλλον άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, μπορείτε άραγες να το κάνετε για τον Τόμας?..
Ξημερώνει Τρίτη και μόνο το γεγονός ότι ξημερώνει είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο. Τον τελευταίο καιρό επιλέγω να ξυπνάω νωρίς και να ξεκινάω την ημέρα μου νωρίτερα. Έχω δει οτι μπορώ να οργανωθώ καλύτερα, ότι προλαβαίνω ευκολότερα και με μεγαλύτερη συνέπεια τις δουλειές μου και αυτό λειτουργεί ηρεμιστικά καθ΄ όλη την διάρκεια της ημέρας. Κοστίζει μόνο μια ώρα ύπνο και μου κάνει καλό.
Μικρό, χαζοπαράδειγμα ίσως, για το οποίο όμως χρειάστηκε να επαναπροσδιορίσω την πραγματικότητά μου. Δεν έγινε από την μια μέρα στην άλλη και χρειάστηκε μια προετοιμασία. Αλλά ήταν μια αλλαγή που με εξυπηρέτησε. Που έγινε για το καλό μου.
«Ο Επαναπροσδιορισμός Της Πραγματικότητας» νομίζω είναι το ζητούμενό μου κάθε φορά που βρίσκομαι απέναντι στο «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!»
Γιατί η μόνη αλήθεια είναι πως ΑΥΤΟ συμβαίνει. Είναι δεδομένο. Το πραγματικό ζήτημα είναι πόσο μπορείς να επέμβεις σε ΑΥΤΟ που δεν μπορείς να δεχτείς οτι συμβαίνει, επαναπροσδιορίζοντας την δική σου θέση-κατάσταση-πραγματικότητα.
Και η μόνη αλήθεια είναι πως, μπορείς!
Τουλάχιστον αυτό αποδείχθηκε και στις ομιλίες του TedxAUEB “ReRe” –Redefining Reality- που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά την Παρασκευή.
(Νομίζω πως όσοι επισκέπτεστε την Mary-Land θυμάστε τι είναι τα TEDx events κι όσοι δεεεεν, μπορείτε να θυμηθείτε μετά εδώ)
Η διαφορά με τα προηγούμενα TED είναι πως το συγκεκριμένο αποτελεί το πρώτο σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Μια ομάδα φοιτητών του ΟΠΑ (πρώην ΑΣΟΕΕ) θέλοντας να δώσει μια πνοή αισιοδοξίας αποφάσισε να ενώσει όλες τις κοιτίδες καινοτομίας που δημιουργούνται στο πανεπιστήμιό τους, με φοιτητές που δεν σκέφτονται απλά, αλλά πράττουν κιόλας, προσκαλώντας όλους να επαναπροσδιορίσουμε την πραγματικότητά μας και την πραγματικότητα της χώρας, ξεκινώντας από αυτό το TED.
Υπέροχοι ομιλητές (σε λίγο καιρό ανυπομονώ να ποστάρουν τα βίντεο των ομιλιών) που αποδεικνύουν πως αρκεί σε αυτήν την ζωή να κάνεις την αρχή, να δεις μια ιδέα με άλλο μάτι και να προσπαθήσεις να την κάνεις πράξη.
Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος
ή αλλιώς «Το ραδίκι» (http://www.radiki.com/) είναι εξερευνητής και συλλέκτης αυτοφυούς τροφής. Είναι δηλαδή αυτός ο τύπος που συνεργάζεται με μεγάλα εστιατόρια και τους προμηθεύει με πρώτες ύλες εξαιρετικής ποιότητας μικρών παραγωγών από όλη την Ελλάδα. Τον είχαμε συναντήσει με τον Ποπ Ροκ Σταρ μια φορά που τρώγαμε στην “Hytra” και μας μιλούσε με λατρεία για τον τραχανά που μόλις μας είχαν σερβίρει. Γιατί τον είχε φέρει με τα χεράκια του από το χωράφι μιας γιαγιούλας κάπου στην Πελοπόνησσο. Ο Σωτήρης μέχρι πριν από δύο χρόνια ζούσε σαν όλους εμάς. Με τα πτυχία του στα οικονομικά και τα master του στα Logistics and Supply Chain Management, με δουλειά στην Sony ως οικονομέτρης αλλά «μέσα στα τσιμέντα» όπως λέει ο ίδιος, ώσπου είπε κάποια στιγμή στον εαυτό του «πρέπει να φύγω». Εκανε ένα ολόκλητο καλοκαίρι σερφ και μετά γύρισε στο χωριό του και άρχισε να φτιάχνει μόνος του ψωμί και λάδι και να μαζεύει χόρτα. Και του άρεσε. Και το έκανε δουλειά.
Ο Γιώργος “Skoumas” Παπανικολάου,
γεννημένος στα Ιωάννινα το 1987 άρχισε να αγαπάει την φωτογραφία και το βίντεο από πολύ μικρός μέχρι που αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία μικρού μήκους, έτσι για την πλάκα του. Μόνο με μια κάμερα (μια Canon 550D) ξεκίνησε με μηδενικό budget απλά για να φτιάξει ένα μικρό trailer. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν τόσο που τελικά δημιούργησε μια ολοκληρωμένη ταινία 32 λεπτών που κατάφερε να κάνει πραγματική αίσθηση. (Δείτε την ταινία “The Designer” εδώ).
Η ομάδα του Swap Not Shop.
Η Βιβιάνα Μηλιαρέση, η Σάντρα Οντέτ Κυπριωτάκη και η Θάλεια Γελαδάκη (στην φωτό με σειρά από αριστέρα) είναι τρία κορίτσια σβούρες που αγαπούν τα θετικοτρόνια, το DIY και τα ρούχα και απλά κάποια στιγμή, πριν από τέσσερα χρόνια που ξεκινούσε η κρίση σκαρφίστηκαν την τέλεια ιδέα! Γιατί να αγοράζεις καινούρια πράγματα όταν πολύ απλά μπορείς να ανταλλάξεις τα δικά σου παλιά πράγματα με τα παλιά κάποιου άλλου που όμως για σένα θα είναι σαν καινούρια? Και έκαναν ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πολλά τέτοια Swap Not Shop parties τα οποία μάλιστα άρχισαν να διοργανώνονται και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας! (Τέλειο ρεπορτάζ για τα Swap Not Shop Parties εδώ).
Η Πετρούλα Καραγιάννη,
απόφοιτη του ΟΠΑ το 2005, έφτιαξε βαλίτσες κατευθείαν μετά το πτυχίο για Ρότερνταμ όπου και δούλεψε στην AIESEC σε παγκόσμιο επίπεδο. Λίγα χρόνια μετά μετακόμισε στην Ζυρίχη για να δουλέψει στους τομείς των Χρηματοοικονομικών και Στρατηγικού σχεδιασμού μιας μεγάλης τράπεζας μέχρι που αποφάσισε να επαναπροσδιορίσει την ζωή της (την πολύ καλά στρωμένη ζωή της) και να ακολουθήσει την μεγάλη της αγάπη για την εκπαίδευση. Άφησε την δουλειά της και μετά από 7 χρόνια στο εξωτερικό αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2012 (καταμεσής της κρίσης) για να επιστρέψει και να δουλέψει στο ΟΠΑ στο κομμάτι της διαχείρισης ερευνητικών προγραμμάτων και ακαδημαϊκών θεμάτων.
Ο Κλημής Πυρουνάκης,
που με την ομιλία του έκανε όλο το αμφιθέατρο να κλαίει, μίλησε απλά αλλά τόσο έντονα για το «Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας» μέσα στις φυλακές της Θήβας που εδώ και τέσσερα χρόνια αποφάσισε να δημιούργησει. Με καθηγητές και εθελοντές με ζήλο και συμβούλους ψυχολογίας καταφέρνουν να εμψυχώνουν και να συγχρονίζουν το βηματισμό των κρατουμένων γυναικών προς την έξοδο της φυλακής. Και χωρίς ίσως να καταλαβαίνουν την τεράστια αξία των πραξεών τους συμμετέχουν σε ένα θαύμα, αφού όπως έχει καταγραφεί μόνο το 3% των γυναικών που εκπαιδεύονται μέσα στη φυλακή επιστρέφουν ξανά εκεί, την στιγμή που σε όλο τον πληθυσμό των εγκλείστων επιστρέφει στην φυλακή το 70%!
Κι εγώ ρίχνω κλεφτές ματιές σε αυτήν την γενιά που με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανη.
Κοιτάω τριγύρω και σκέφτομαι για ακόμη μια φορά πως «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!»
Αν είχα ένα ευρουλάκι για κάθε φορά που έχω πει αυτήν την φράση στην ζωή μου, θα είχα πολλα ευρουλάκια μαζεμένα κάπου τώρα.
Αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσω να πέφτω από τα σύννεφα με την φάση «ζωή-Ελλάδα-ηλιθιότητα-κρίση-κακό».
Έννοιες ανεξέλεγκτες, πέρα και πάνω από μένα.
Κι εγώ ποτέ προετοιμασμένη. Ποτέ έστω λίγο πονηρεμένη. Σχεδόν ποτέ συνηθισμένη στις καινούριες συνθήκες, στα πιο χαμηλά επίπεδα, στα καινούρια βάθη που μπορεί να βρεθεί κανείς έτσι απλά, στα επόμενα τρεισήμισι δευτερόλεπτα.
Ξημερώνει Τρίτη και στην γειτονική Κύπρο ετοιμάζονται για «κούρεμα» από αυτά του τύπου «Νόμος 4000» -με ξυράφι κανονικό, όχι αστεία-
κι εγώ ακόμη στο «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!» Γιατί δεν το ήξερα οτι είναι νόμιμο, κάποιος (έστω κι αν είναι το κράτος) να έχει την δυνατότητα να πάρει την απόφαση να αρπάξει λίγες από τις καταθέσεις σου χωρίς να μπορείς να τον σταματήσεις. Και δεν είναι καθόλου το ίδιο με το να σου επιβάλλουν ένα χαράτσι. Κι ας θέλουν και στις δύο περιπτώσεις να σου πάρουν λεφτά. Τουλάχιστον στο χαράτσι διατήρειται έστω και πλασματικά το όριο που λέει πως αυτά είναι τα χρηματά ΣΟΥ και τα κάνεις ο,τι θες γιατί είναι δικά σου. Τώρα δεν ζητάνε να βάλεις το χέρι ΣΟΥ στην τσέπη ΣΟΥ και να πληρώσεις κάτι παραπάνω. Τώρα απλά βάζουν κατευθείαν το χέρι ΤΟΥΣ στην τσέπη ΣΟΥ και το όριο αυτόματα καταργείται.
Ξημερώνει Τρίτη και στο ΚΑΤ, ο Τόμας θα παλέψει στην εντατική για το τρίτο πολύ κρίσιμο 24ωρο μετά το τροχαίο που τον έστειλε εκεί την Κυριακή το πρωί. Κι εγώ ακόμη στο «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!». Δεν χρειάζεται να σας πω πολλά. Ξέρετε σίγουρα τι να κάνετε. Εδώ μέσα πάντως, το έχετε κάνει ήδη μια φορά και μάλιστα με επιτυχία!
.. Αν σήμερα εκεί που κάθεστε έχετε διάθεση να στείλετε λίγη από την θετική σας σκέψη σε κάποιον άλλον άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, μπορείτε άραγες να το κάνετε για τον Τόμας?..
Ξημερώνει Τρίτη και μόνο το γεγονός ότι ξημερώνει είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο. Τον τελευταίο καιρό επιλέγω να ξυπνάω νωρίς και να ξεκινάω την ημέρα μου νωρίτερα. Έχω δει οτι μπορώ να οργανωθώ καλύτερα, ότι προλαβαίνω ευκολότερα και με μεγαλύτερη συνέπεια τις δουλειές μου και αυτό λειτουργεί ηρεμιστικά καθ΄ όλη την διάρκεια της ημέρας. Κοστίζει μόνο μια ώρα ύπνο και μου κάνει καλό.
Μικρό, χαζοπαράδειγμα ίσως, για το οποίο όμως χρειάστηκε να επαναπροσδιορίσω την πραγματικότητά μου. Δεν έγινε από την μια μέρα στην άλλη και χρειάστηκε μια προετοιμασία. Αλλά ήταν μια αλλαγή που με εξυπηρέτησε. Που έγινε για το καλό μου.
«Ο Επαναπροσδιορισμός Της Πραγματικότητας» νομίζω είναι το ζητούμενό μου κάθε φορά που βρίσκομαι απέναντι στο «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!»
Γιατί η μόνη αλήθεια είναι πως ΑΥΤΟ συμβαίνει. Είναι δεδομένο. Το πραγματικό ζήτημα είναι πόσο μπορείς να επέμβεις σε ΑΥΤΟ που δεν μπορείς να δεχτείς οτι συμβαίνει, επαναπροσδιορίζοντας την δική σου θέση-κατάσταση-πραγματικότητα.
Και η μόνη αλήθεια είναι πως, μπορείς!
Τουλάχιστον αυτό αποδείχθηκε και στις ομιλίες του TedxAUEB “ReRe” –Redefining Reality- που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά την Παρασκευή.
(Νομίζω πως όσοι επισκέπτεστε την Mary-Land θυμάστε τι είναι τα TEDx events κι όσοι δεεεεν, μπορείτε να θυμηθείτε μετά εδώ)
Η διαφορά με τα προηγούμενα TED είναι πως το συγκεκριμένο αποτελεί το πρώτο σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Μια ομάδα φοιτητών του ΟΠΑ (πρώην ΑΣΟΕΕ) θέλοντας να δώσει μια πνοή αισιοδοξίας αποφάσισε να ενώσει όλες τις κοιτίδες καινοτομίας που δημιουργούνται στο πανεπιστήμιό τους, με φοιτητές που δεν σκέφτονται απλά, αλλά πράττουν κιόλας, προσκαλώντας όλους να επαναπροσδιορίσουμε την πραγματικότητά μας και την πραγματικότητα της χώρας, ξεκινώντας από αυτό το TED.
Υπέροχοι ομιλητές (σε λίγο καιρό ανυπομονώ να ποστάρουν τα βίντεο των ομιλιών) που αποδεικνύουν πως αρκεί σε αυτήν την ζωή να κάνεις την αρχή, να δεις μια ιδέα με άλλο μάτι και να προσπαθήσεις να την κάνεις πράξη.
Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος
(photo taken by Δημήτρη Τσίτσο)
ή αλλιώς «Το ραδίκι» (http://www.radiki.com/) είναι εξερευνητής και συλλέκτης αυτοφυούς τροφής. Είναι δηλαδή αυτός ο τύπος που συνεργάζεται με μεγάλα εστιατόρια και τους προμηθεύει με πρώτες ύλες εξαιρετικής ποιότητας μικρών παραγωγών από όλη την Ελλάδα. Τον είχαμε συναντήσει με τον Ποπ Ροκ Σταρ μια φορά που τρώγαμε στην “Hytra” και μας μιλούσε με λατρεία για τον τραχανά που μόλις μας είχαν σερβίρει. Γιατί τον είχε φέρει με τα χεράκια του από το χωράφι μιας γιαγιούλας κάπου στην Πελοπόνησσο. Ο Σωτήρης μέχρι πριν από δύο χρόνια ζούσε σαν όλους εμάς. Με τα πτυχία του στα οικονομικά και τα master του στα Logistics and Supply Chain Management, με δουλειά στην Sony ως οικονομέτρης αλλά «μέσα στα τσιμέντα» όπως λέει ο ίδιος, ώσπου είπε κάποια στιγμή στον εαυτό του «πρέπει να φύγω». Εκανε ένα ολόκλητο καλοκαίρι σερφ και μετά γύρισε στο χωριό του και άρχισε να φτιάχνει μόνος του ψωμί και λάδι και να μαζεύει χόρτα. Και του άρεσε. Και το έκανε δουλειά.
Ο Γιώργος “Skoumas” Παπανικολάου,
γεννημένος στα Ιωάννινα το 1987 άρχισε να αγαπάει την φωτογραφία και το βίντεο από πολύ μικρός μέχρι που αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία μικρού μήκους, έτσι για την πλάκα του. Μόνο με μια κάμερα (μια Canon 550D) ξεκίνησε με μηδενικό budget απλά για να φτιάξει ένα μικρό trailer. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν τόσο που τελικά δημιούργησε μια ολοκληρωμένη ταινία 32 λεπτών που κατάφερε να κάνει πραγματική αίσθηση. (Δείτε την ταινία “The Designer” εδώ).
Η ομάδα του Swap Not Shop.
Η Βιβιάνα Μηλιαρέση, η Σάντρα Οντέτ Κυπριωτάκη και η Θάλεια Γελαδάκη (στην φωτό με σειρά από αριστέρα) είναι τρία κορίτσια σβούρες που αγαπούν τα θετικοτρόνια, το DIY και τα ρούχα και απλά κάποια στιγμή, πριν από τέσσερα χρόνια που ξεκινούσε η κρίση σκαρφίστηκαν την τέλεια ιδέα! Γιατί να αγοράζεις καινούρια πράγματα όταν πολύ απλά μπορείς να ανταλλάξεις τα δικά σου παλιά πράγματα με τα παλιά κάποιου άλλου που όμως για σένα θα είναι σαν καινούρια? Και έκαναν ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πολλά τέτοια Swap Not Shop parties τα οποία μάλιστα άρχισαν να διοργανώνονται και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας! (Τέλειο ρεπορτάζ για τα Swap Not Shop Parties εδώ).
Η Πετρούλα Καραγιάννη,
απόφοιτη του ΟΠΑ το 2005, έφτιαξε βαλίτσες κατευθείαν μετά το πτυχίο για Ρότερνταμ όπου και δούλεψε στην AIESEC σε παγκόσμιο επίπεδο. Λίγα χρόνια μετά μετακόμισε στην Ζυρίχη για να δουλέψει στους τομείς των Χρηματοοικονομικών και Στρατηγικού σχεδιασμού μιας μεγάλης τράπεζας μέχρι που αποφάσισε να επαναπροσδιορίσει την ζωή της (την πολύ καλά στρωμένη ζωή της) και να ακολουθήσει την μεγάλη της αγάπη για την εκπαίδευση. Άφησε την δουλειά της και μετά από 7 χρόνια στο εξωτερικό αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2012 (καταμεσής της κρίσης) για να επιστρέψει και να δουλέψει στο ΟΠΑ στο κομμάτι της διαχείρισης ερευνητικών προγραμμάτων και ακαδημαϊκών θεμάτων.
Ο Κλημής Πυρουνάκης,
που με την ομιλία του έκανε όλο το αμφιθέατρο να κλαίει, μίλησε απλά αλλά τόσο έντονα για το «Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας» μέσα στις φυλακές της Θήβας που εδώ και τέσσερα χρόνια αποφάσισε να δημιούργησει. Με καθηγητές και εθελοντές με ζήλο και συμβούλους ψυχολογίας καταφέρνουν να εμψυχώνουν και να συγχρονίζουν το βηματισμό των κρατουμένων γυναικών προς την έξοδο της φυλακής. Και χωρίς ίσως να καταλαβαίνουν την τεράστια αξία των πραξεών τους συμμετέχουν σε ένα θαύμα, αφού όπως έχει καταγραφεί μόνο το 3% των γυναικών που εκπαιδεύονται μέσα στη φυλακή επιστρέφουν ξανά εκεί, την στιγμή που σε όλο τον πληθυσμό των εγκλείστων επιστρέφει στην φυλακή το 70%!
Κι εγώ ρίχνω κλεφτές ματιές σε αυτήν την γενιά που με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανη.
Διάβασε τη συνέχεια του post στη σελίδα ii
Ο Μαζίν Χουσεϊν,
είναι ο φοιτητής που είχε την ιδέα για το πανεπιστημιακό TEDx και βρήκε τους ιδανικούς συνεργάτες για να την υλοποιήσει.
Ο Κωσταπάνος Μηλιαρέσης,
που συντόνισε την παραγωγή του event, ήταν αρκετά ευγενικός ώστε να μου προτείνει να παίξω μουσική για το after party της ημέρας και να που συνέβει κι αυτό για πρώτη φορά στην ζωή μου.
“Το πρώτο TEDxAUEB «Επαναπροσδιορίζοντας Την Πραγματικότητα» έχει σκοπό να εμπνεύσουμε και να παρακινήσουμε την νέα γενιά να διαμορφώσει το δικό της αύριο εγκαταλείποντας στερεότυπα και αντιλήψεις του παρελθόντος, έτσι ώστε οι ιδέες να γίνουν πράξεις. Πιστεύουμε ότι η κρίση την οποία βιώνουμε είναι μια μοναδική ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε αυτό που θεωρούμε «φυσιολογικό», από μοντέλα σε συμπεριφορές από τακτικές σε κανόνες. Προωθούμε ιδέες που άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού, που ξεχώρισαν από τα συνηθισμένα και έκαναν την διαφορά. Πρόκειται για τον συμφοιτητή που έκανε μια απλή επιλογή, για τον καθηγητή που έκανε μια μικρή αλλαγή, για τον επιχειρηματία με μια τρελή ιδέα, για τον άνθρωπο του οποίου η αντίδραση απέναντι στα πράγματα που δεν του αρέσουν, είναι να κάνει κάτι γι αυτό.” (διαβάζω στο τέλεια καλοφτιαγμένο τετράδιο του event.)
Μένω λίγο παραπάνω σε αυτήν την τελευταία πρόταση και ξαναδιαβάζω «...για τον άνθρωπο του οποίου η αντίδραση απέναντι στα πράγματα που δεν του αρέσουν, είναι να κάνει κάτι γι αυτό..» και κάτι μέσα μου πεταρίζει.
Τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο. Κρύβεται μέσα μου η φλόγα του. Αλλά δεν είμαι ακριβώς εγώ.
Η καρδιά μου πεταρίζει και το μυαλό μου συγκινείται από αυτήν την τελευταία πρόταση γιατί θέλω τόσο πολύ να είμαι ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος.
Γιατί κάποιες φορές τα καταφέρνω να είμαι και κάποιες δεν προσπαθώ καν.
Και δεν ξέρω αν το έχεις αισθανθεί κι εσύ. Αυτήν την δίψα για αλλαγή. Αυτήν την φωτιά από τις ιδέες στο μυαλό που θέλουν να βγουν με φορά από τα χείλη σου για να τις φωνάξεις παντού. Αυτήν την φαντασίωση οτι αν καταφέρεις να κάνεις κάτι για όσα δεν σου αρέσουν, θα είσαι ευτυχισμένος.
Δεν ξέρω αν το έχεις αισθανθεί, αλλά εμένα μου έχει συμβεί. Και κάποιες –λίγες- φορές τις φώναξα τις ιδέες μου, να της ακούσει όλη η γειτονιά και άνοιξα την πόρτα και άρχισα να τρέχω ξωπίσω τους για να τις προλάβω.
Αλλά το μέσα μου πεταρίζει γιατί τις περισσότερες φορές δεν έκανα τίποτα γι αυτές. Έμεινα κολλημένη στον καναπέ να χαζεύω βλακείες στο YouTube και δεν έκανα τίποτα γι αυτές. Απλά έμεινα αδρανής!
ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΣΠΑΕΙ ΑΥΤΟ! ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?!
Μου την σπάει που στην τρισυπόστατη φύση μας, ανάμεσα στην ψυχή και στο πνεύμα, έχουμε να κουμαντάρουμε και την ύλη. Λες και δεν είναι αρκετά δύσκολο να προσπαθείς να έχεις μια κάποια καλή επαφή με τα ψυχικά και πνευματικά σου κομμάτια, πρέπει να προσπαθείς να επιβληθείς και στα υλικά. Γιατί τα «πνευματοψυχικά» τουλάχιστον είναι φευγάτα. Ταξιδεύουν εύκολα. Η ύλη είναι τόσο πολύ παραδομένη στον νόμο της αδράνειας που αντε τώρα να την ξεκουνήσεις.
Είναι κάπως τρελό αν το σκεφτείς. Αν αφήσεις ένα κουτί στο πάτωμα και δεν το κουνήσεις ποτέ, το κουτί θα μείνει για πάντα εκεί. Δεν θα πάει πουθενά. Θα σαπίσει εκεί.
Η ύλη βολεύεται. Αυτό θέλει να κάνει. Θέλει να βρει την θεσούλα της σε αυτήν την ζωή και να ξαποστάσει εκεί για πάντα.
Και το έχουμε μέσα μας αυτό. Είναι το 1/3 της φύσης μας. Και κάθε αλλαγή που προσπαθείς να κάνεις σε αυτό έχει και λίγο πόνο.
Δεν με νοιάζει!
Κι ούτε κι εσένα να νοιάζει...
Σήκω.
Καν’το.
Τρέξε πίσω από την ιδεά σου.
Τι περιμένεις?
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ!
boo!
Previous:
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..
Mary-Land Blog Seasons 1 & 2
Aπαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή, αναδημοσίευση, ανάρτηση ή με οποιοδήποτε τρόπο χρήση των κειμένων της ιστοσελίδας. Οι παραβάτες θα διώκονται σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τον ποινικό κώδικα..