Mary-Land blog: ep.12 “The one at my grandma’s place”

(Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό: Raining Pleasure - Kemal)



Λύγισα.

Τα βράδια που γυρνάω σπίτι, μετά από την δουλειά κάπου μέσα μου λυγίζω. Με τα πολιτικά, τα οικονομικά, τον φόβο.
Αυτή η εβδομάδα ήταν απολύτως σουρεαλιστική. Μα να βλέπω το κανάλι της Βουλής, με τρελό ενδιαφέρον? Και όχι στο mute? Παίζει? Παίζει.


Προχθές εκεί πάνω στο βραδινό ψυχολογικό λύγισμα, αποφάσισα να περάσω έστω για 5 λεπτάκια από το σπίτι της γιαγιάς μου, της Μαίρης. Να την δω λιγουλάκι που δεν προλαβαίνω ποτέ πια.

Και κάθησα στο πολυθρονάκι δίπλα της,


εκεί που καθόμουν όταν ήμουν μικρή και έβλεπα ξανά και ξανά την «Μελωδία της ευτυχίας» με την Julie Andrews και την «Παριζιάνα» με την Ρένα Βλαχοπούλου.

Κι άρχισε να με πιάνει η ζεστασιά της σόμπας, μέχρι την ψυχή.

Και μαζί με την γιαγιά μου, τσουπ! Ήρθε και η θεία μου, η Αλίκη.

-Ναι, στο Συνατσακέικο έχουμε από δύο ζευγάρια αδερφούλες «Μαίρη και Αλίκη», εμάς κι εκείνες- και με ρώτησε αν πεινάω κι αυτόματα είπα «όχι μωρέ» για να μην την βάλω σε κόπο. Αλλά μετά επέμενε και είπα μέσα μου, πως ναι! Την θέλω τώρα λίγο αυτήν την γιαγιαδίστικη φροντίδα.

Πετάχτηκε και πήγε στην κουζίνα. Να βγάλει από την κατάψυξη μερικά καλτσούνια αλμυρά, από αυτά που φτιάχνουν στα Χανιά. Μερικά καλτσούνια αλμυρά, από αυτά που τρώγαμε πάντα το βράδυ της Ανάστασης, κι εγώ –μετά από την νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας- τα λαχταρούσα περισσότερο και από τα σοκολατένια αυγά.

Το πιο τέλειο φαγητάκι, πάνω στο τέλειο δισκάκι της, που το έχει όσα χρόνια με θυμάμαι.


Και ήταν και oι δυό τους εκεί, η Μεγάλη Μαίρη και η θεία Μπάμπα (σημείωση: Η θεία Αλίκη έχει αυτό το παρατσούκλι, γιατί πάντα όποτε μας βλέπει, εμένα και την αδερφή μου, μας φώναζει «μπέμπες») και η Μέλι που έχει γίνει πια κι αυτή Μεγάλη Μέλι,


και η σόμπα και οι ιστορίες τους..

για τον Γαλουβά, το χωριό του προπάππου μου, που ήταν 1 ώρα μακριά με τα πόδια από τις Λουσακιές το χωριό της προγιαγιάς μου, κι εκείνες διένυαν την απόσταση χωρίς παπούτσια, με τα γατάκια τους να τις ακολουθούν πιστά. Γατάκια με φαντασμαγορικά ονόματα. Η Λιούμπα –που σημαίνει αγάπη στα ρώσικα- , η Ετέλκα –δανεισμένο όνομα από μια ηθοποιό του Hollywood- και η Κουκουνιό.

Οι άνθρωποι είχαν τόσα λίγα υλικά αγαθά τότε. Και ήταν μια χαρά.

Είχαν ο ένας τον άλλον. Κι αρκούσε. Κι άντεχαν. Και τα κατάφερναν.

Θα τα καταφέρουμε κι εμείς.