Οι συμπεριφορές των παιδιών μας δεν εκφράζονται ποτέ εναντίον μας, αλλά προς εμάς σαν κλήσεις για βοήθεια, γιατί εμείς είμαστε οι γονείς τους, αυτοί τους οποίους εμπιστεύονται για να τα στηρίξουν και να τα καθοδηγήσουν στη ζωή. Οι συμπεριφορές τους, παρότι είναι δυσάρεστες ή επιθετικές, είναι αντιδράσεις. Άρα έχουν αιτίες. Το παιδί δεν αντιδρά έτσι ούτε τυχαία ούτε με σκοπό να βλάψει.
Το να λέμε λοιπόν δυνατά την ερώτηση "τι συμβαίνει;" θα είναι η φράση - κλειδί που θα μας βοηθήσει να εμποδίσουμε τους αυτοματισμούς μας, να σκεφτούμε, να αναπνεύσουμε και να προχωρήσουμε στην ανάλυση της κατάστασης. Είναι σημαντικό να μην πέφτουμε στην παγίδα της ιδέας ότι είναι δυνατή μόνο μία στάση και μία λύση.
Διάβασε περισσότερα στο themamagers.gr