Ως γυναίκα και μητέρα, διαβάζοντας και ακούγοντας για τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας απέναντι στις γυναίκες, εκτός του ότι ανέσυρα στη μνήμη μου πολλές σκοτεινές εμπειρίες των νεανικών μου χρόνων, σκέφτηκα την 4χρονη κόρη μου και τους τρόπους με τους οποίους μπορώ να την προετοιμάσω για να επιβιώσει σε αυτόν τον μισογυνιστικό κόσμο. Εκτός αυτού όμως, σκέφτηκα και τον 7χρονο γιο μου. Τι μπορώ να κάνω για να δημιουργήσω έναν άνθρωπο που ξέρει να σέβεται; Ένα άντρα που δεν θα προσβάλλει τις γυναίκες, που δεν θα κάνει σεξιστικά και προσβλητικά αστεία, που δεν θα απλώνει τα χέρια του χωρίς συναίνεση και γενικότερα δεν θα συμπεριφέρεται στις γυναίκες σαν να είναι κατώτερα όντα;
Το παράδοξο των ημερών μας είναι πως η κάθε προσπάθεια πρόληψης της σεξουαλικής βίας περιστρέφεται σε μεγάλο βαθμό γύρω από αυτό που μπορούμε να διδάξουμε στα κορίτσια προκειμένου να είναι ασφαλή. Ακόμα και στα σχολεία, αλλά και στα πανεπιστήμια οι ομιλίες που αφορούν την πρόληψη της σεξουαλικής επίθεσης επικεντρώνονται στην εκπαίδευση μόνο των γυναικών. Δεν είναι κάπως γελοίο αυτό; Μήπως είναι πιο λογικό όλοι οι αρμόδιοι φορείς να προσπαθήσουν να αποτρέψουν τα άτομα που επιτίθενται σεξουαλικά, από το να εστιάζουν μόνο στους τρόπους πρόληψης ή αντιμετώπισης, αφού συμβεί το κακό;