Το να είσαι γονιός είναι δύσκολο και μπλα μπλα μπλα. Το θέμα είναι ότι στο τέλος της ημέρας και ύστερα από 10 ώρες υπεροπροσπάθειας, διαπραγμάτευσης και αγώνα, αναρωτιέμαι αν τα παιδιά μου ξέρουν ότι τα αγαπώ. Γιατί, αν στο τέλος της ημέρας μου τα παιδιά μου δεν ξέρουν την απάντηση σε αυτή την ερώτηση νιώθω ότι έχω αποτύχει παταγωδώς. Πρέπει να ξέρουν ότι τα αγαπώ βαθιά και άνευ όρων κάθε ώρα και κάθε στιγμή.
Το γονεϊκό πείραμα των 10 λεπτών
Στις οικογένεις υπάρχει ο χρόνος που περνάμε μαζί με τα παιδιά μας και ο ποιοτικός χρόνος. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τη διαφορά, αλλά είναι μεγάλη. Για παράδειγμα το να καθόμαστε μαζί στην τηλεόραση πριν τον ύπνο δεν είναι το ίδιο με το να παίζουμε ή να διαβάζουμε βιβλία παρέα πριν τον ύπνο. Και είναι λογικό ότι τα παιδιά μας νιώθουν την αγάπη μας την ώρα που διαβάζουμε ένα βιβλίο μαζί, που μοιραζόμαστε μια ιστορία, που κάνουμε κάτι παρέα από το να περιφερόμαστε στο σπίτι χωρίς να ανταλλάσσουμε λέξη εκτός των βασικών. Φυσικά δεν είναι εφικτό να απασχολούμαστε όλη μέρα με τα παιδιά, ούτε για ώρες δηλαδή, τουλάχιστον τις καθημερινές, γιατί όλοι είμαστε φορτωμένοι με υποχρεώσεις, μικροί και μεγάλοι.