Το να ξαπλώνω δίπλα στο παιδί μου μέχρι να αποκοιμηθεί, είναι η καλύτερη συνήθεια που είχα ποτέ

Έχω περάσει άπειρες ώρες της ζωής μου ξαπλωμένη στο σκοτάδι δίπλα σε ένα ανήσυχο και άγρυπνο παιδί, παρακαλώντας το από μέσα μου να αποκοιμηθεί.

Όταν αυτό δεν είναι εφικτό, συνήθως κρύβομαι κάτω απ’την κουβέρτα με το κινητό μου σε χαμηλή φωτεινότητα, χαζεύοντας στο facebook ευχόμενη το μισο-ξύπνιο παιδί μου να μην καταλάβει τι κάνω.

Άλλες βραδιές τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Για την ακρίβεια, κάποιες φορές είναι πράγματι όμορφα.

Το να ξαπλώνω δίπλα στα παιδιά μου όσο αυτά ταλαντεύονται μεταξύ ύπνου και ξύπνιου μπορεί να είναι τόσο μαγικό και οικείο. Κάποιες φορές μέσα στο σκοτάδι, όταν τα παιδιά μου γέρνουν πάνω μου και νιώθω τα ζεστά μαγουλάκια τους στο λαιμό μου ή ακούω την καρδιά τους να χτυπάει δυνατά, μου έρχεται να κλάψω από ευγνωμοσύνη.

Έχω ακούσει όλα τα επιχειρήματα σχετικά με το γιατι είναι κακή συνήθεια να ξαπλώνεις δίπλα στο παιδί σου μέχρι να κοιμηθεί. Είναι μάλιστα η νούμερο 1 συνήθεια που υποτίθεται ότι πρέπει να κόψεις όταν τα παιδιά είναι ακόμα μικρά...