Σε ένα ημιυπόγειο, που πλημμυρίζει κάθε λίγο και λιγάκι ζει η οικογένεια των Ki-taek: ο πατέρας Kim, η μητέρα Chung-sook, ο γιος Ki-woo και η κόρη Ki-jeong. Είναι όλοι άνεργοι, κερδίζουν χρήματα με δουλειές του ποδαριού και ελπίζουν χωρίς να κάνουν κάτι ουσιαστικό σε ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό μοιάζει να πλησιάζει επιτέλους, όταν ο γιος προσλαμβάνεται ως καθηγητής αγγλικών της μικρής κόρης μίας εύπορης οικογένειας, που ζει σε μία έπαυλη σε ένα καταπράσινο λόφο. Ο Ki-woo εισβάλλει στη ζωή τους με τον πιο απρόοπτο τρόπο, ανατρέποντας κάθε έννοια ισορροπίας, λογικής και παράνοιας.
Πάνω-κάτω αυτή είναι η υπόθεση για τα "Παράσιτα" του Bong Joon-Ho (Okja, Snowpiercer). Θα μπορούσαμε να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες και περιγραφές, αλλά δεν θα το κάνουμε. Εξάλλου, ο ίδιος ο σκηνοθέτης παρακαλεί κοινό και κριτικούς να αντισταθούν στα spoilers για να μην χαθεί η μαγεία και το σασπένς της ταινίας - και πόσο δίκιο έχει.
Τα "Παράσιτα" τιμήθηκαν τον περασμένο Μάιο με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, εντυπωσιάζοντας με τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, αλλά κυρίως με τον αφηγηματικό τρόπο του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη -συνυπογράφει και το σενάριο-, που μεταπηδά με δεξιοτεχνία από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο -από την κωμωδία στο δράμα και από εκεί στην περιπέτεια και στο θρίλερ ακόμα και στο splatter- για να μιλήσει για ένα από τα πιο διαχρονικά ζητήματα από καταβολής της ανθρωπότητας: τις κοινωνικές ανισότητες, την ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών που στις μέρες μας ανοίγει ολοένα και περισσότερο, την επικινδυνότητα της απόγνωσης που επιφέρει η φτώχεια.