Η εμμονή των Γιαπωνέζων με την τελειομανία αγγίζει συχνά τα επίπεδα της τρέλας. Όσο όμως αυτός ο περφεξιονισμός αφορά το φαγητό είναι ευπρόσδεκτος. Και ειδικά αν μιλάμε για sushi. Γιατί στην Ιαπωνία δεν υπάρχουν master sushi chef στην ηλικία του Άκη Πετρετζίκη. Στον υπόλοιπο κόσμο υπάρχουν χιλιάδες. Αυτό είναι που ακριβώς διαφοροποιεί πλήρως το sushi που γεύεται κάποιος στη Χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, από το sushi που απολαμβάνει σε ένα καλό εστιατόριο στο Λονδίνο ή από μια αλυσίδα στη χώρα μας. Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ αυτών των δύο.
«Το sushi είναι σαν τις τηγανητές πατάτες» επισημαίνει ο Tyson Cole, master sushi chef. «Πρέπει να καταναλώνεται ακαριαία. Κάθε λεπτό που περνάει από την παρασκευή του το σκοτώνει».
Αρκεί αυτό;
Έτσι λοιπόν ο master sushi chef πλάθει με τα χέρια του (με ρομποτική επιδεξιότητα) μία μία τις διάφορες παρασκευές, τις εναποθέτει στο δισκάκι του πελάτη, ο οποίος το γεύεται αμέσως - κυριολεκτικά ασχολείται μόνο με ένα πελάτη και τον ταΐζει μπουκιά μπουκιά. Δεν υπάρχουν δίσκοι, πιατέλες, βαρκούλες, φορτωμένες με τις διάφορες παραλλαγές του sushi - αυτά θα τα βρει κάποιος εάν επιλέξει να φάει σε έναν απλό sushi chef.