Σε όποιο άρθρο και αν στρέψω το βλέμμα μου, με όποιον γονιό κι αν συζητήσω, στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε όλοι στο συμπέρασμα του πόσο δύσκολο είναι να είσαι μαμά, πόσο δύσκολο είναι να είσαι μπαμπάς και πόσο δύσκολο είναι γενικά το να είσαι γονιός. Αυτό που συχνά ξεχνάμε, είναι το πόσο δύσκολο είναι να είσαι μικρό παιδί.
Ως θεραπευτής, προσπαθώ συχνά να φανταστώ ποια είναι η ζωή για τα μικρά παιδιά. Αν θέλω να βρω μια λύση σε μια δύσκολη συμπεριφορά, πρέπει πρώτα να την καταλάβω. Και κάθε φορά που βάζω τον εαυτό μου στα παπούτσια ενός μικρού παιδιού, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: κανένας από εμάς τους ενήλικες δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτά τα μικρά πλάσματα.
Μπείτε λίγο στη θέση τους και σκεφτείτε πως από την ώρα που έρχεστε στον κόσμο πρέπει να μάθετε να κάνετε πράγματα που δεν έχετε ξανακάνει ποτέ. Και πρέπει να μάθετε να τα κάνετε σωστά, στην σωστή χρονική στιγμή και με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να δοκιμάσετε τροφές που δεν έχετε ξαναδοκιμάσει ποτέ, πρέπει να πάτε κάπου που δεν θέλετε να πάτε, να βιαστείτε χωρίς να καταλαβαίνετε ακριβώς το γιατί, να είστε ευγενικοί χωρίς να ξέρετε ακριβώς τι σημαίνει «ευγενικός» και γενικά να ακολουθείτε ένα αυθαίρετο χρονοδιάγραμμα που άλλοι όρισαν για εσάς χωρίς να ξέρετε πως τι και γιατί...