Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, την μαμά μου να μου λέει για όλους αυτούς τους ανθρώπους που πάθαιναν κατάθλιψη στις γιορτές. Όταν την ρωτούσα γιατί, αφού σαν παιδί, δεν το χωρούσε ο νους μου ότι θα μπορούσε κανείς να νιώθει οτιδήποτε άλλο εκτός από ενθουσιασμό για τα Χριστούγεννα, μου απαντούσε ότι αυτό συμβαίνει επειδή κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν οικογένεια για να περάσουν μαζί της τις γιορτές. Όταν, μετά από λίγα χρόνια, μεγάλωσα, αποφάσισα ότι αυτό που συνέβαινε ήταν το αντίθετο: οι άνθρωποι πάθαιναν κατάθλιψη επειδή τις γιορτές έπρεπε να περάσουν χρόνο με την οικογένειά τους.
Εντάξει, ίσως κάπως υπερβολικό, αλλά ήμουν στην άγρια εφηβεία μου. Από τότε πάντως, ενώ απέβαλλα αρκετό από τον θυμό που είχα μέσα μου, έβγαλα ένα συμπέρασμα που εξακολουθώ να πιστεύω μέχρι και σήμερα: ότι κάθε περίσταση που σχετίζεται με οικογενειακές υποχρεώσεις, μπορεί να γίνει λίγο καλύτερη με μία μικρή, από μέρους μου, προετοιμασία. Εννοώ συναισθηματική.
Μην με παρεξηγείς, δεν θέλω να είμαι Εμπενίζερ Σκρουτζ αλλά σίγουρα έχεις πιάσει κι εσύ τον εαυτό σου να νιώθει πίεση να στολιστεί, να βγει και να περάσει καλά, όταν η πραγματική σου επιθυμία είναι να παραμείνεις κουκουλωμένη, κάτω από το πάπλωμα τρώγοντας ό,τι αηδία σου κατέβει.