Στις παρέες συζητάμε πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον τα ταξίδια που έχουμε κάνει με αεροπλάνο. Αναφερόμαστε πολλές φορές στα αεροδρόμια λες και είναι κάποιου είδους club. «Στης “Φρανκφούρτης έχεις πάει; Καλά, μιλάμε έπος!» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα. Κάτι, δηλαδή, που για κανένα λόγο δεν κάνουμε με τους σταθμούς στου ΚΤΕΛ.
Μεταξύ μας όμως όλο αυτό είναι ένα παραμύθι που καταπίνουμε αμάσητο μόνο και μόνο διότι συνήθως ο προορισμός μας αποζημιώνει.. Κατά τα άλλα το ταξίδι με αεροπλάνο είναι συχνά κουραστικό και πάντα μα πάντα έχει χαμένο χρόνο. Μπόλικο χαμένο χρόνο.
Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι
Άφιξη στο αεροδρόμιο 90 λεπτά πριν την πτήση. Άσκοπο «περίμενε» σε καφετέριες αεροδρομίου και διαδρόμους γεμάτα από επιβάτες-ζόμπι που εκλιπαρούν για λίγη καφεΐνη. Και μετά άβολη πτήση σε καθίσματα-μηχανήματα βασανιστηρίων με μεγάλες πιθανότητες δε να βρεθεί κάποιος φοβιτσιάρης συνεπιβάτης που από το άγχος του θα τρίζει τα δόντια του. Ή θα παραμιλάει. Η θα σας ζητάει να του κρατήσετε το χέρι. Ή θα ουρλιάζει.
Για να μη μιλήσουμε για τους απανωτούς ελέγχους που μπορούν να σας βρουν τσιτσίδι να λογομαχείτε με κάποιον υπάλληλο του αεροδρομίου για τα όρια ασφάλειας αεροδρομίου (και της δικιάς σας αεροδρομίου).
Δες τη συνέχεια στο gr.askmen.com