Πώς θα γίνεις η τέλεια μαμά του 21ου αιώνα;

Τι πρέπει να κάνεις αν θέλεις να αναθρέψεις, σήμερα, παιδιά-θαύματα; Το βιβλίο "Μητέρες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" αλλάζει τα δεδομένα.

Ποιος είπε ότι για να είσαι τέλεια μαμά πρέπει να θηλάζεις το παιδί σου μέχρι να βγάλει δόντια, να αφήσεις τη δουλειά σου και να κλέισεις, γενικά, ως γυναίκα; H αμερικανίδα δημοσιογράφος, Judith Warner δεν το πιστεύει καθόλου αυτό και παραθέττει τα επιχειρήματά της στο βιβλίο της, Μητέρες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, (εκδόσεις Albin Michel).

Όπως παρατήρησε η Warner, σε όλες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από ηλικία ή κοινωνική τάξη, το μήνυμα που περνάει είναι το ίδιο. Και είναι οπισθοδρομικό. Τους λέμε -ξανά, ύστερα από δεκαετίες- ότι πρέπει να βάλουν στο περιθώριο την ύπαρξή τους για χάρη της οικογένειας.

- Η μητρότητα έχει αναχθεί σε θρησκεία, με την έννοια ότι εμπεριέχει τις έννοιες του Καλού και του Κακού.

- Θεωρείται καλό να θηλάζεις το μωρό για ένα χρόνο, και ακόμη περισσότερο, να το κρατάς αδιάκοπα στην αγκαλιά σου, να κοιμάσαι μαζί του για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

- Αντίθετα, το να μην το πηγαίνεις σε εξωσχολικές δραστηριότητες φαντάζει σαν εγκατάλειψη ανηλίκου! Ενώ το να είσαι μια γυναίκα δραστήρια, με ενδιαφέροντα πέρα από τη μητρότητα, θεωρείται επιζήμιο για το παιδί. Αυτές οι πεποιιθήσεις σύμφωνα με τη Warner, είναι αυθαίρετες.

- Δεν υπάρχουν άλλωστε αρκετές αποδείξεις ότι τα παιδιά υποφέρουν αν τα αφήσεις στο πάρκο τους ή αν η μαμά τους είναι μια δραστήρια γυναίκα. Ποτέ καμία έρευνα για τα παιδιά εργαζόμενων μητέρων δεν έδειξε ότι η εργασία εκτός σπιτιού έχει από μόνη της αρνητικό αντίκτυπο στον παιδικό ψυχισμό.

Μεγαλώνοντας παιδιά-θαύματα

- Στο παρελθόν βιώσαμε την εποχή του «Leave the kids alone», ως αντίδραση στην παλιά σχολή ανατροφής. Σύμφωνα με το σύνθημα αυτής της τάσης, έπερεπε να αφήσεις τα παιδιά ελεύθερα, χωρίς να τα περιορίζεις.

- Μετά περάσαμε στην εποχή της γυναικείας χειραφέτησης, κατά την οποία έλεγαν στις μαμάδες ότι αν εργάζονταν -αντί να πνίγουν τα παιδιά με την παρουσία τους- τους πρόσφεραν ένα θετικό, δυναμικό πρότυπο. Ήταν η εποχή που οι γυναίκες έβαλαν ταγέρ με βάτες και βγήκαν στην αγορά εργασίας να κάνουν καριέρα.

- Στο επόμενο βήμα, οι ειδικοί αποφάσισαν ότι τα παιδιά είναι φτιαγμένα από πολύ εύθραυστο υλικό και ότι έχουν συνεχή ανάγκη επίβλεψης και καλλιέργειας.

«Το μεγάλωμα του παιδιού», λέει η Warner, «έχει γίνει μια τεράστια βιομηχανία με πλήθος εκπαιδευτικά παιχνίδια και κασέτες που υπόσχονται να μεταμορφώσουν το μωρό σε Μότσαρτ ή Αϊνστάιν. Έτσι δημιουργείται ένα υπερβολικά πιεστικό αίσθημα ευθύνης για τους γονείς». Τι είναι όμως αυτό που καθιστά τελικά τους γονείς καταναλωτές αυτής της βιομηχανίας; Ίσως το γεγονός ότι στην εποχή του φιλελευθερισμού, μια εποχή ολοένα πιο σκληρή και ανταγωνιστική, δεν υπάρχει πλέον χώρος παρά μόνο για τους νικητές. Για πρώτη φορά στην ιστορία, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, πολλοί γονείς δεν μπορούν να προσφέρουν στο παιδί τους ούτε καν αυτά που τους είχαν προσφέρει οι δικοί τους γονείς.

Διάβασε όλο το άρθρο στο madamefigaro.gr

Photo: Doutzen Kroes for Tiffany & Co.