Σίγουρα δεν θέλετε να μεγαλώσουν τα παιδιά σας γεμάτα θυμό και μίσος. Ξέρετε πόσο φρικτό είναι να βρίσκεσαι κοντά σε άνθρωπο που ξεσπά θυμωμένα. Ξέρετε πόσο απαίσια νιώθετε οι ίδιοι, όταν βλέπετε τα παιδιά σας να έχουν εκρήξεις θυμού. Επιπλέον ξέρετε πόσο απαίσια αισθάνονται τα ίδια. Βλέπετε στο πρόσωπό τους να ζωγραφίζεται ο θυμός και ο πόνος, όταν έχουν μια έκρηξη οργής. Ξέρετε ότι δεν είναι καλό γι’ αυτά να έχουν αυτές τις εξωτερικές ή εσωτερικές εκρήξεις και ότι αν συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο, όταν μεγαλώσουν θα γίνουν και τα ίδια θύματα, όπως αυτοί που θυματοποιούν τώρα.
Τα παιδιά θα είναι πολύ πιο παραγωγικά, πιο ευτυχισμένα και θα μπορούν να απολαύσουν περισσότερο τη ζωή, αν καταργήσουν αυτή τη ζώνη του θυμού από τη ζωή τους, πρώτα απ’ όλα, όμως, θα πρέπει να καταλάβετε, και στη συνέχεια να τα διδάξετε, ότι δεν πρόκειται να ανεχτείτε τέτοιες συμπεριφορές.
Η οργή είναι αποτέλεσμα της σκέψης
Τα παιδιά μαθαίνουν απο νωρίς να το κάνουν αυτό, και είναι δικός σας λογαριασμός να φροντίσετε να μην ενισχύετε αυτό το είδος συμπεριφοράς στα παιδιά από όταν είναι μικρά. Αλλιώς, κινδυνεύουν να μεγαλώσουν πιστεύοντας ότι μπορούν να κάνουν τους άλλους ό,τι θέλουν, με δικαιολογία: «Είμαι πολύ νευρικός άνθρωπος, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά – φταίνε τα κύτταρά μου». Πρέπει να υιοθετήσετε μια στάση που αρνείται τις δικαιολογίες προκειμένου να βοηθήσετε τα παιδιά να μάθουν ότι ο θυμός δεν είναι ο τρόπος που δέχεστε να συμπεριφέρονται μαζί σας, ή με οποιονδήποτε άλλον. Μη φοβηθείτε να αντιμετωπίσετε αυτόν το θυμό, φροντίστε όμως να μην ενισχύσετε, άθελά σας, αυτό ακριβώς πού θέλετε να εξαλείψουν από τη ζωή τους. ‘Οταν υποχωρείτε στο θυμό, τα ξεσπάσματα ή τις παράλογες λογομαχίες, διδάσκετε στα παιδιά να χρησιμοποιούν τις στρατηγικές αυτές σε ολόκληρη ζωή τους. ‘Οταν μιλάω για μια στάση που αρνείται τις δικαιολογίες εννοώ να μη δικαιολογείτε την απαράδεκτη συμπεριφορά τους με φράσεις, όπως: «Τι να κάνει, έμοιασε στον πατέρα τον», «Πάντα ήταν νευρική», «Είναι ένα πολύ γλυκό παιδί στην πραγματικότητα μόνο πού έχει μέσα της έναν μικρό διάβολο, που ξεσπάει κάπου κάπου». Όλες αυτές οι δικαιολογίες πρέπει να καταργηθούν, αν θέλετε να βοηθήσετε το παιδί σας να φέρεται λογικά και όχι παράλογα σε όλη του τη ζωή.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στο θυμό σύντομα, καταλήγουν να πιστεύουν ότι δεν φταίνε αυτά, ότι δεν έχουν δυνατότητα ελέγχου πάνω στα ξεσπάσματά τους, και ότι, έτσι κι αλλιώς, η μαμά και ο μπαμπάς δεν θα δώσουν σημασία.
‘Εχετε πολλούς τρόπους να βοηθήσετε τα παιδιά να ελέγχουν πιο πολύ τον τρόπο που σκέφτονται. Ο θυμός δεν πηγάζει από τους άλλους ανθρώπους ή τα πράγματα τον κόσμου. Πηγάζει από τον τρόπο που αποφασίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο. Αυτή η σημαντική διάκριση πρέπει να γίνει κατανοητή στα παιδιά. Στην αρχή, σκέφτονται θυμωμένα και μετά νιώθουν τα σωματικά αποτελέσματα της εσωτερικής σκέψης τους. Αν ένα παιδί έχει θυμώσει, επειδή κάποιος έπαιξε με ένα παιχνίδι του, δεν ήταν το παιχνίδι που το θύμωσε, ούτε το άτομο που έπαιξε με το παιχνίδι. ‘Ολα αυτά θα μπορούσαν να συμβούν, κάποια άλλη φορά, χωρίς καν να τα πάρει είδηση. ‘Οταν όμως ανακάλυψε ότι το αγαπημένο τον παιχνίδι έλειπε, άρχισε να σκέφτεται ορισμένα πράγματα που του δημιούργησαν θυμό, όπως: «Ποιος είναι αυτός που τολμάει να παίξει με το παιχνίδι μου! Θα το δείρω αυτό το παιδί ή θα βάλω τις φωνές στη μαμά». Οι θυμωμένες σκέψεις δημιουργούν θυμωμένες αντιδράσεις. Οι θυμωμένες σκέψεις δημιουργούν το ξάναμμα στο πρόσωπο, την αύξηση της αρτηριακής πίεσης, το σφιγμένο σαγόνι και τη σφιγμένη γροθιά. Πάνω σ’ αυτές τις θυμωμένες σκέψεις θα πρέπει να βοηθήσετε τα παιδιά σας να δουλέψουν, προκειμένου να εξαλείψουν το θυμό.
Διάβασε ολόκληρο το άρθρο στο www.themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
