Αυτήν την ώρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και τη γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω όπως ποτέ ξανά. Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στη ρουτίνα μου.
Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως.
Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες…
Άλλωστε πώς να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το έχεις χωνέψει;
Πόση λύπη και τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα;
Πόσες ψυχούλες χαμένες. Άδικα και γρήγορα.
Πόσες περιουσίες στάχτη…
-«Είστε όλοι καλά;», ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν ό,τι τους έχει απομείνει.
-«Πώς να είμαστε καλά αγόρι μου;», η πιο συνηθισμένη απάντηση.
Π’ώς να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλάκα, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία και ελπίδα;
-«Τουλάχιστον είστε ζωντανοί», προσπαθούσα να τους ηρεμήσω. Μάταια πολλές φορές…
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
