Στη παραλία, ο Τομά, δύο ετών, έχει στυλώσει τα πόδια. Αρνείται να μπει στο νερό, ακόμα και με το ωραίο σωσίβιό τον σα σχήμα πάπιας. Ο πατέρας τον τον έχει αγοράσει και ένα ωραίο φουσκωτό καράβι, αλλά ο Τομά ουρλιάζει όταν προσπαθεί να τον βάλει μέσα. Οι γονείς, γοητευμένοι με τη ιδέα ότι θα πλατσουρίσουν με το αγγελούδι τους, αγοράζουν όμορφα πολύχρωμα παιχνίδια με ελκυστικά σχήματα, αλλά εκείνο τρομοκρατείται στη σκέψη και μόνο ότι πρέπει να βρέξει την άκρη του ποδιού τον στο νερό ή να μπει σε κείνο το ασταθές πράγμα.
Τα μικρά δυσκολεύονται να καταλάβουν τους λόγους που ωθούν τους γεννήτορές τους να θέλουν πάσει Θυσία να τα φέρουν σε τόσο δύσκολη θέση. Τι απογοήτευση για τον γονιό! Και για μερικούς είναι επιπλέον ενόχληση. Δεν υποφέρουν το γεγονός ότι το βλαστάρι τους δεν είναι στο ύψος των προσδοκιών τους και γίνονται επιθετικοί. Δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει: «Πέρυσι λάτρεύε το νερό!» λένε απορημένοι και ρίχνουν ματιές γεμάτες ζήλια σε κείνους που τα παιδιά τους πηδούν, βουτούν και πλατσουρίζουν με χαρά στη θάλασσα.
Μερικοί γονείς χωρίς να υπολογίζουν τη σημασία των φόβων τον παιδιού τους και επειδή τους θεωρούν άτοπους, το πετούν στο νερό παρά τα ουρλιαχτά του. Γιατί να βιαστούν; Γιατί να μην αφήσουν το παιδί να δαμάσει με τον ρυθμό του αυτό το παράξενο στοιχείο, το νερό; Για να δείξουν στους άλλους γονείς ότι ο διάδοχός τους ξέρει κιόλας να κολυμπά; Για να μην είναι ο πατέρας ενός «φοβιτσιάρικου»;...
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr