Μια παράσταση που (πε)τυχαίνει κάθε δέκα χρόνια κι ένα εστιατόριο που ίσως και να μείνει μετεξεταστέο.
Την εβδομάδα που πέρασε είχα την ανείπωτη χαρά και τη μια φορά στα δέκα χρόνια ικανοποίηση να δω επιτέλους μια παράσταση του Σαίξπηρ που να με αφορά.
Όχι, βέβαια, ότι ο πιο τεράστιος μάγος των λέξεων και των φράσεων και προβοκάτορας της πλοκής, δεν έχει παραδώσει τόσα έργα διαχρονικά και σπουδαία… Έλα, όμως, που συνήθως του τα κακοποιούν βάναυσα με τις ερμηνείες τους οι μέτριοι ηθοποιοί και του τα φορτώνουν με μπροκάρ ευρήματα οι μπανάλ σκηνοθέτες, έτσι που να μη μπορείς να δεις και να θαυμάσεις το αληθινό του μεγαλείο: το λάγνο με τις αισθήσεις και ολίγον σουρεαλιστικό θρίλερ που είναι το κάθε κείμενο (ή μήπως σενάριο;) του.
H παράσταση που ανεβάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι την 1η Φεβρουαρίου (προλάβετε!), είναι σέξι και απολαυστικά ωμή σαν το Game of Thrones, τυλιγμένη όμως σε μια ατμόσφαιρα πιο υπαινικτική και δυστοπική. Έχει επίσης μια εντελώς σύγχρονη κινηματογραφική αισθητική, δανεική από τον David Lynch όσον αφορά τους ψυχρούς χαρακτήρες και τον Derek Cianfrance (έχει σκηνοθετήσει το νεορομαντικό ανεξάρτητο αριστούργημα Blue Valentine και το στιλιζαρισμένο θρίλερ The Place Behind the Pines), όσον αφορά τους θερμούς χαρακτήρες, οι οποίοι αποδίδονται σαν να τους έπαιζαν νέοι εναλλακτικοί σταρ του Χόλιγουντ - η Michelle Williams (Οφηλία), ο Jake Gyllenhaal (Λαέρτης) κι ο Bradley Cooper ή ο Ryan Gosling στην περίπτωση τους Άμλετ-Χρήστου Λούλη.
Η παράσταση έχει ευτυχήσει πολλαπλά:
-Πρώτα απ’ όλα στη μετάφραση του Διονύση Καψάλη, που μπορεί να ακούγεται βλάσφημο, αλλά είναι αυτή που «ζωντανεύει» τον σαιξπηρικό λόγο γραμμένο πριν 4 αιώνες και σε άλλη γλώσσα. Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους της Στέγης που κατάλαβαν την αναγκαιότητα και παρήγγειλαν τη νέα μετάφραση που θα μας μείνει.
Κάνε κλικ στο madamefigaro.gr για να διαβάσεις σχετικά με την παράσταση αλλά και το νέο gourmet hot spot της Αθήνας όπως το είδε ο Δημήτρης Τσακούμης