Μια μικρή και μια μεγάλη παράσταση, που κερδίζουν το στοίχημα που έβαλε η καθεμία με το κοινό της.
Με τη Χρυσούλα Διαβάτη διαφωνώ κυρίως για τον τρόπο της. Που θέλησε, δηλαδή, να πει κάτι βαρύγδουπο και σοβαροφανές για το αρχαίο δράμα, ενώ στην ουσία χρησιμοποίησε λεξιλόγιο υστερικό και υιοθέτησε στάση καθαρά αγενή και προσβλητική για έναν δημοφιλή καλλιτέχνη, που στο κάτω κάτω της γραφής δεν της είχε κάνει και τίποτα. Αν θες να σε πάρουν στα σοβαρά όταν μιλάς για πράγματα σπουδαία σαν την αρχαία τραγωδία, οφείλεις πρώτα απ’ όλα να μη διολισθήσεις στην κατινιά και στο επίπεδο κομμωτηρίου.
Έτσι κι αλλιώς, θεωρώ ότι όλα τα βραβεία είναι το πολύ πολύ σαν τα Όσκαρ: σημασία έχει περισσότερο το κόκκινο χαλί, ενώ κατά τα άλλα μερικές φορές βραβεύεται τυχαία ο καλύτερος και μερικές φορές όχι. Δεν βλέπω, όμως, καμία Μέριλ Στριπ να σηκώνεται στο πόντιουμ έξαλλη να καταγγείλει.
Φυσικά και ο Σάκης Ρουβάς δεν έχει το απόλυτο master στο δράμα. Από την άλλη, όμως, σε ποιον από τους ηθοποιούς που κατέβηκαν (ή δεν κατέβηκαν) στο κοίλο της Επιδαύρου πέρυσι θα δίναμε το τρόπαιο χωρίς καθόλου ενστάσεις;
Σημασία έχει, όπως είχα γράψει και τότε στο yupiii.gr, ότι ο Σάκης Ρουβάς ήταν προς έκπληξή μας… μια χαρά για τη συγκεκριμένη ποπ παράσταση του Δημήτρη Λιγνάδη και σίγουρα καλύτερος από το 95% των Ελλήνων ζεν πρεμιέ, που θα μπορούσαν να έχουν παίξει αντ’ αυτού το ρόλο –πολύ χειρότερα...
Το ίδιο αναπάντεχα καλός είναι ο Σάκης και τώρα, στην παράσταση “Ηρακλής: Οι 12 Άθλοι”. Και πραγματικά όσο κι αν έστυψα το μυαλό μου, δεν μπόρεσα να φανταστώ κάποιον πιο σωστό στο attitude και με μεγάλο ειδικό βάρος για να παίξει πειστικά τον ημίθεο. (Ίσως μόνο τον Χρήστο Λούλη, αλλά αυτόν χίλιες φορές να τον απολαύσουμε στον Άμλετ που ανεβαίνει σε λίγες μέρες στη Στέγη).
Διάβασε περισσότερα με ένα κλικ εδώ