«Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα» τίτλος αλησμόνητης ελληνικής ταινίας. Κωμωδία όμως. Στην πραγματική ζωή, υπάρχουν τεράστιες διάφορες. Διάφορες ουσίας. Ειδικά όταν γίνεσαι μάνα. Έγινα μάνα στα είκοσι εφτά και μετά από έντεκα μισή χρόνια ξανά έγινα. Μετρήστε την διαφορά ηλικίας των παιδιών.
Στα σαράντα λοιπόν περίπου που απέκτησα την μικρή όλα ήταν διαφορετικά. Πιο μεγάλη πιο ώριμη πιο σοβαρή. Πιο υπεύθυνη. Δεν ξέρω αν έχω τύψεις με τον τρόπο που μεγάλωσα τον γιο μου, τώρα όμως που κάνω μια ανασκόπηση, χιλιάδες φορές έχω κάνει, έχω οδηγηθεί σε κάποια συμπεράσματα.
Στα είκοσι οκτώ, τριάντα ας πω για ευκολία γραφής, είχα νιάτα, έβραζε το αίμα μου, ονειρευόμουν περίπλοκα για τον ερχομό του μωρού. Νόμιζα ότι το να γίνεις μητέρα ήταν ένα πάρτυ. Ένα ξέφρενο πάρτυ για πολλά χρόνια. Εξάλλου «ο ερχομός ενός μωρού είναι χαρά» έλεγα. Όπως τα πάρτυ. Έτσι το είχα συλλάβει με το μικρό μου μυαλό και έχοντας άγνοια για το τι σημαίνει » γίνομαι μητέρα». Το μωρό που είχε γεννηθεί με καισαρική ήταν δικό μου. Θα το ντύνω, θα το στολίζω, θα το πηγαίνω βόλτες, όλοι θα ζηλεύουν το παιδί της κουκουβάγιας.
Νόμιζα ότι θα το ακουμπώ στον καναπέ του σπιτιού μας και αυτό θα κάθεται χαμογελαστό σαν κούκλα. Θα μεγαλώνει, θα γεμίσει το στόμα του δοντάκια, θα περπατήσει, θα μιλήσει και όλα υπέροχα. Είχα και βοήθεια από γιαγιάδες και παππούδες, έτσι νόμιζα ότι θα μπορούσα να ξεγλιστρώ, μια για το γυμναστήριο, μια για καφέ με τις φίλες μου, μια για βόλτα στην αγορά και βεβαια για διακοπές. Μαζί με το μωρό. Ούτε λόγος να το άφηνα στην γιαγιά. Το πανέμορφο, βολικό μωρό θα ήταν παντού μαζί μας.
Ω, τι αυταπάτη! Δεν είχα σκεφτεί ούτε μια φορά τα ξενύχτια που θα έκανα έχοντας το στην αγκαλιά μου να το παρηγορώ από τα πονάκια στην κοιλίτσα. Δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι μερόνυχτα θα ψηνόταν από τον πυρετό...
Διάβασε περισσότερα στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
