Ενώ ο κόσμος προχωράει και η επιστήμη εξελίσσεται, φαίνεται ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα. Με πρώτο και καλύτερο τον απογαλακτισμό των λατρεμένων μας παιδιών.
Αν η φοίτηση στον παιδικό σταθμό δεν αποτελεί ανάγκη λόγω εργασιακών υποχρεώσεων τον γονέων, δεν είναι λίγες οι φορές που υπάρχει μια αρνητική διάθεση απέναντι σε αυτό τον παιδαγωγικό θεσμό, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να στερούνται των πλεονεκτημάτων φοίτησης σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
Με πρόφαση τις ιώσεις, την ανωριμότητα του παιδιού ή , απλά, χωρίς καμιά πρόφαση, πολλές μανούλες αρνούνται να ανοίξουν την πόρτα της αγκαλιάς τους για να αφήσουν να μικρά τους να «φύγουν», γιατί σαν τη μάνα …. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει; Αυτό όμως που τίθεται υπό αμφισβήτηση είναι η απόφαση να κρατήσεις στο σπίτι ένα παιδί,που έχει φθάσει την ηλικία των τριών ετών, γιατί ουσιαστικά δεν αναγνωρίζεις σε κανέναν άλλο την δυνατότητα να το διαπαιδαγωγήσει.
Είναι αυτό το μοναδικό που έχει η Ελληνίδα μάνα, γιατί μόνο αυτή ξέρει. Ξέρει να κοινωνικοποιήσει το παιδί της, ξέρει να το μάθει να έχει περιμένει τη σειρά του, ξέρει να το διδάξει προγραφικές δεξιότητες, ξέρει να αναπτύξει τις κινητικές δεξιότητες του παιδιού της , ξέρει …ξέρει …ξέρει.
Στην απόλυτη γνώση, της μανούλας, συνήθως προστίθεται η παντελής απαξίωση των ικανοτήτων των παιδαγωγών των παιδικών σταθμών να ανταποκριθούν στις ανάγκες του δικού μας παιδιού. Κανείς δεν λέει ότι παντού υπάρχουν αναρίθμητες Montessori έτοιμες να απογειώσουν το δυναμικό ενός μικρού παιδιού. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι ότι υπάρχουν δομές που λειτουργούν με γνώμονα την κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού και το βοηθούν να εξελιχθεί και να πάει παρακάτω.
Ο παιδικός σταθμός είναι η πρώτη μεγάλη έξοδος από το οικογενειακό πλαίσιο, σε μια άλλη, πιθανόν, πιο δομημένη ομάδα όπου υπάρχουν κανόνες, είναι όλοι ίσοι –και όχι μονάκριβοι, που τα παιδιά καλούνται να κατονομάζουν τις επιθυμίες τους, να τις …μιλάνε, συναναστρέφονται με συνομηλίκους, να μεγαλώνουν...
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr