«Φράου Χέλγκα», «Χίτλερ», «Δικτάτορα» και τόσα άλλα έχω ακούσει να με αποκαλούν, από τον σύζυγό μου, μέχρι τις άλλες μητέρες επειδή τηρώ ένα πρόγραμμα με τα παιδιά, 3 και 5 ετών αντίστοιχα.
Εκτός από στυγνή ντομινατρίξ μάνα, έχω κατηγορηθεί από τον περίγυρο ότι βάζω κανόνες για να περνάω καλύτερα εγώ, και όχι τα παιδιά μου. Αν και δεν είμαι άνθρωπος που παρασύρομαι από τη γνώμη τρίτων, είναι γεγονός πως επηρεάστηκα. Επηρεάστηκα σε βαθμό να κάτσω και να σκεφτώ αν είμαι υπερβολική. Και είδα ότι δεν ήμουν.
Πάντα ακολουθούσα μια ρουτίνα με τα παιδιά, καθώς έχω διαβάσει ότι ειναι ό,τι σημαντικότερο για αυτά.
Το πρόγραμμα δίνει στο παιδί μια αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας. Όταν το παιδί ξέρει πότε θα φάει, θα παίξει και θα κοιμηθεί είναι πιο ήρεμο και αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει. Είναι πιο δομημένο, πιο συγκροτημένο και λιγότερο σκόρπιο. Θα μπορούσα να πω ότι δεν έχει άγχος και ούτε γκρίνιες. Γιατί ξέρει ότι τώρα είναι η ώρα του ύπνου, ή ώρα του φαγητού κ.λ.π. Εννοείται ότι τα Σαββατοκύριακα ακολουθώ ένα πιο ελεύθερο πλάνο (που δεν ξεφεύγει ποτέ από τον ύπνο) για να καταλαβαίνουν και τα παιδιά αλλά κι εμείς οι γονείς τη διαφορά του Σαββατοκύριακου από τις καθημερινές.
Όταν το παιδί έχει μπει σε ένα πρόγραμμα, αυτό με βοηθά και όταν πρέπει να το αφήσω στους γονείς μου, οι οποίοι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να το τηρήσουν. Έτσι μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά χωρίς να βασανίζονται, να κουράζονται αλλά και χωρίς απρόοπτα...
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr