Έχω μια ανιψιά 2 ετών, την Εύα. Η Εύα γελάει εύκολα, χορεύει σαν να μην την βλέπει κανείς και αγαπάει ένα βιβλίο με τίτλο Κβαντική Φυσική για Μωρά. (Αν τη ρωτήσετε από τι είναι φτιαγμένη, θα πει, «από άτομα» και θα σηκώσει τους ώμους της λες και πρόκειται για μία ανόητη ερώτηση).
Της λέω συνεχώς πόσο υπέροχη είναι αλλά ποτέ δεν της λέω ότι είναι όμορφη. Δεν σχολιάζω τα ρούχα της, ούτε της λέω πόσο χαριτωμένη είναι. Όταν γεννήθηκε η Εύα αποφάσισα ότι δεν θα της μιλούσα για την εμφάνισή της. Η Εύα θα έχει πάντα ανθρώπους να της λένε ότι είναι όμορφη, απλά δεν πρόκειται να είμαι ένας από αυτούς. Να σας εξηγήσω τον λόγο:
Όταν περνάμε πολύ χρόνο συζητώντας κάτι, περνάμε το μήνυμα ότι το θέμα αυτό είναι σημαντικό. Αν μιλάμε συχνά στα παιδιά μας για την καλοσύνη, μαθαίνουν ότι η καλοσύνη είναι σημαντική. Αν επαινούμε συχνά τα παιδιά μας όταν μοιράζονται τα παιχνίδια τους, αυτό δείχνει πόσο εκτιμούμε τη γενναιοδωρία. Όταν λέμε συνεχώς στα μικρά κορίτσια πόσο όμορφα είναι, τους περνάμε το μήνυμα ότι η εμφάνιση είναι σημαντική, ειδικά για τα κορίτσια. Όταν λέμε σε ένα κοριτσάκι πόσο χαριτωμένο είναι, πιο συχνά από οτιδήποτε άλλο λέμε σε αυτήν, υπονοούμε ότι η εμφάνισή της είναι πιο σημαντική από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της.
Αυτή η επικέντρωση στην εμφάνιση των κοριτσιών ξεκινάει σε πολύ μικρότερη ηλικία από ό,τι φαντάζεστε.
Σε μία γνωστή μελέτη, οι ψυχολόγοι πήραν συνεντεύξεις από γονείς, 24 ώρες μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Παρόλο που τα αρσενικά και θηλυκά βρέφη της μελέτης δεν διέφεραν από άποψη μεγέθους ή ως προς το βαθμό Apgar (βασική εξέταση για την αξιολόγηση της γενικής υγείας του νεογέννητου), οι γονείς ήταν περισσότερο πιθανό να περιγράψουν τις νεογέννητες κόρες τους με όρους που σχετίζονταν με την εμφάνιση, όπως όμορφη και χαριτωμένη...