Χθες μετά από μια συναυλία, πήγα για φαγητό σε ένα από εκείνα τα ξενυχτάδικα στο Μοναστηράκι. Την ώρα που σηκωνόμασταν από το τραπέζι με πλησίασε μια όμορφη κοπελίτσα γύρω στα 20.:
“Γεια! Με θυμάσαι;”
-“Είμαι η Ελένη Κ.. Με έλεγες Ελενίτσα. Και σε σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες. Και να που σε συναντώ απόψε. Πριν καμιά 15ρια χρόνια όταν ήμουν κάπου στα 6, μου είχες δείξει μερικές εύκολες συγχορδίες και είχαμε φτιάξει και ένα τραγουδάκι... Να..πήγαινε κάπως έτσι…Θυμάσαι; Μου είχες χαρίσει και ένα κιθαρόνι και έπαιζες μαζί μου με τη δική σου κιθάρα το τραγουδάκι μας αυτό. Από τότε ήθελα λοιπόν να γίνω μουσικός. Και να που τώρα σπουδάζω μουσική και παίζω και σε σχήματα. Και όλα ξεκίνησαν από εσένα. Και σε σκεφτόμουν και ήθελα να σε βρω για να σε ευχαριστήσω. Και να που σε βρήκα…”.
Η Ελενίτσα δεν ήταν ακριβώς μαθήτριά μου αλλά την είχα γνωρίσει μαζί με την μητέρα της στα πρώτα χρόνια της διδασκαλικής μου ζωής, σε έναν κύκλο ανθρώπων που έχω χάσει εδώ και χρόνια. Είχαμε συνδεθεί με εκείνη και τη μαμά της και ήταν το “παιδί μου” για ένα διάστημα.
Ναι τα παιδιά σου. Οι μαθητές σου...
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr