Κανόνας 1 : Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Πάρτε το απόφαση.
Ο μέσος έφηβος χρησιμοποιεί τη φράση: «Αυτό δεν είναι δίκαιο» 8,6 φορές τη μέρα. Τα παιδιά «έκλεψαν» τη φράση από τους γονείς τους καθώς την έλεγαν τόσο συχνά ώστε πείστηκαν και οι ίδιοι πως η γενιά τους πρέπει να ήταν η πιο ιδεαλιστική που υπήρξε ποτέ. Όταν οι ίδιοι αυτοί γονείς άρχισαν να το ακούν από τα δικά τους παιδιά, τότε ακριβώς κατάλαβαν τον Κανόνα 1.
Το να αναγνωρίζεις ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη είναι μία επαναφορά στην πραγματικότητα.
Οι τυφώνες, τα τσουνάμι, οι κάθε λογής μάστιγες, οι σεισμοί και οι λιμοί δεν είναι δίκαιοι. Ακόμη και η Γενετική δεν είναι δίκαιη. Οι καλοί δεν κερδίζουν πάντοτε. Δεν είναι δίκαιο να είναι κάποια παιδιά ψηλότερα από τα άλλα, να ολοκληρώνουν την εφηβεία τους νωρίτερα ή να μπορούν να καταναλώνουν ολόκληρα κιλά παγωτού χωρίς να παίρνουν ούτε γραμμάριο. Δεν είναι δίκαιο που η μέση, δευτεροκλασάτη κατά τη γνώμη σας, ατάλαντη διασημότητα της σόουμπιζ κερδίζει περισσότερα χρήματα από όλους μαζί τους καθηγητές μαθηματικών και φυσικοχημείας στο σχολείο σας, και δεν είναι δίκαιο όταν ο αργόστροφος κόλακας αρπάζει την καλή δουλειά – για να μιλήσουμε για τα υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη.
«Η ζωή δεν είναι δίκαιη», παρατήρησε ο συγγραφέας Edward Abbey. «Και δεν είναι δίκαιο που η ζωή δεν είναι δίκαιη.»
Δεν μπορείτε να ελέγξετε την αδικία που επικρατεί στον κόσμο. Αυτό το οποίο μπορείτε να ελέγξετε είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδράτε σ’ αυτήν. Το πώς θα αντιδράσετε είναι αυτό που θα καθορίσει τι είδους άνθρωπος θα γίνετε. «Μπορούν να στερήσουν από έναν άνθρωπο τα πάντα», έγραψε ο επιζήσας από στρατόπεδο συγκέντρωσης Victor Frankl, «εκτός… από την έσχατη ανθρώπινη ελευθερία – να επιλέξει κάποιος τη στάση του απέναντι στις όποιες περιστάσεις, να επιλέξει τον δικό του δρόμο».
Συνήθως, τα παράπονα σχετικά με την αδικία δεν έχουν καμία πραγματική σχέση με τη δικαιοσύνη, αλλά είναι απλώς μία αντίδραση στο γεγονός ότι ανακαλύπτετε πως πρέπει να αναλάβετε την ευθύνη για την ίδια σας τη ζωή· πως είστε υπεύθυνος για τις πράξεις σας· πως οι επιλογές σας έχουν συνέπειες· πως πρέπει να εργαστείτε για να κερδίσετε χρήματα· πως πρέπει να επιδιορθώσετε κάτι που σπάσατε· πως δεν θα έχετε την αμοιβή που άλλοι κέρδισαν με τον ιδρώτα τους την ώρα που εσείς παίζατε βιντεοπαιχνίδια. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αληθινά άδικο.
Μέρος του προβλήματος είναι πως τόσο πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν τη βεβαιότητα πως είναι ιδιαίτεροι – αυτό ακριβώς άκουγαν για χρόνια ολόκληρα να τους λένε. Νομίζουν ότι αξίζουν και ότι έχουν κατοχυρωμένο δικαίωμα σε όλες τις ευκαιρίες για να δείξουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους και όλα τα προνόμια που συμβαδίζουν με το ότι νιώθουν τόσο καλά για τον εαυτό τους. Κάποιοι ζούσαν με την εντύπωση ότι το «κυνήγι της ευτυχίας» σήμαινε πως θα κατέληγαν να βγουν ραντεβού με την Τζέσικα Άλμπα, να κερδίσουν στο X-Factor και να οδηγούν μία Πόρσε. Θα χρειαστεί να συνηθίσουν στην απογοήτευση...
Δες τη συνέχεια στο themamagers.gr