Στις 07:05 έρχεται το πρώτο mail με τα νούμερα τηλεθέασης.
Αλλιώς εγώ δεν είχα ποτέ στη ζωή (πριν τις 3 Νοεμβρίου) την συνήθεια να ξυπνάω 07:05.
2 Νοεμβρίου, Δευτέρα, κάναμε πρεμιέρα με τον Δημήτρη στην μεσημεριανή ζώνη του Ant1, στο «This Is Spate, Live”. Ποτέ δεν έχουμε μιλήσει ιδιαίτερα γι αυτό. Αλλά ίσως να ξέρετε, όσοι με ξέρετε, ότι ήταν πολύ μεγάλη επιθυμία μου να δουλέψω ξανά με τον Δημήτρη και να είμαστε μαζί και να έχουμε μια τόσο φρέσκια ομάδα και ταυτόχρονα την σιγουριά της εμπειρίας του Βαγγέλη Περρή που είναι ο αρχισυντάκτης μας. Και όλα αυτά είναι υπέροχα. Κι αγχωτικά φυσικά.
Γιατί είναι η πρώτη δική μας εκπομπή, η πρώτη φορά που μας εμπιστεύτηκε έτσι το κανάλι, και το χτίσιμο μιας ζώνης που δεν υπήρχε ποτέ μέχρι τώρα. Και όλα αυτά είναι υπέροχα. Κι αγχωτικά φυσικά.
Κάθε μέρα της ζωής μου λοιπόν ξεκινά με ένα πινακάκι, γεμάτο νούμερα, δεκαδικούς, στήλες, κανάλια, τέταρτα, σύνολα, μέσους όρους, κοινά, θεματολόγια.
Κάθε μέρα της ζωής μου ξεκινά με λίγη ταχυπαλμία και μια δημόσια αριθμητική αξιολόγηση για την προηγούμενη μέρα στην δουλειά μου. Ακριβώς, (ακριβώς όμως) παρόμοια με εκείνο το συναίσθημα που είχα όταν έπαιρνα βαθμούς στο σχολείο ή περίμενα να βγουν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων.
Όταν έχουμε πάει καλά, ηρεμεί το καρδιοχτύπι και θα μπορούσα ίσως να κοιμηθώ λίγο ακόμη μιας που το πρώτο meeting στην δουλειά ξεκινάει στις 11:00 κι έχω χρόνο. Αλλά δεν μπορώ. Γιατί θέλω να αρχίσω να βρίσκω θέματα για την εκπομπή της ημέρας έτσι ώστε να συνεχίσει την καλή της πορεία. Όταν δεν έχουμε πάει τόσο καλά, το καρδιοχτύπι κρατά λίγο ακόμη κι εγώ αρχίζω αμέσως να βρίσκω θέματα για την εκπομπή της ημέρας ενώ παράλληλα σκέφτομαι ένα εκατομμύριο πράγματα που πρέπει να διορθώσουμε/βελτιώσουμε/αλλάξουμε για να πάμε καλύτερα.
Βλέπετε δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία στην αρχή της ημέρας μου. Τώρα που σας τα είπα αυτά είναι σαν να έχουμε ξυπνήσει μαζί. Το ξέρετε όλο.
Περίπου ένα μήνα πριν κι αφού με είχα παρατηρήσει για μέρες και τον τρόπο που ξυπνάω, εκνευρίστηκα. Ξεκάθαρα νεύρα. Είπα δεν γίνεται να είναι αυτό η ζωή μου τώρα. Να ορίζεται η διάθεσή και τα επίπεδα άγχους μου από ένα πινακάκι με αριθμούς που έρχεται στις 07:05. Και εν πάση περιπτώσει αν δεν μπορώ να το αποφύγω (γιατί δεν μπορώ, ο ψυχισμός μου δεν μπορεί), τουλάχιστον ας εκμεταλλευτώ αυτό το ακαριαίο μάτι γαρίδα. Όντως δεν έχετε δει άνθρωπο να περνάει από τον ύπνο στο «ξύπνιο» πιο γρήγορα από εμένα..
Με καρδιοχτύπι και μάτι απότομα γαρίδα δεν είναι πολύ εύκολο να αγναντέψεις με αισιοδοξία την «Καλημέρα» σου. Μπαίνεις κατευθείαν σε μια διαδικασία πολύ αγχωτική. Σαν να σου έχει πετάξει κάποιος μέσα στα ζεστά σου τα παπλώματα, παγάκια. Και εκεί πάνω στα νεύρα μου αποφάσισα ότι αυτό δεν είναι τρόπος να ξεκινάς την μέρα σου. Δεν προσφέρει τίποτα παραγωγικό, δεν σε βοηθάει να εξελιχθείς ουσιαστικά και δεν ανήκει στην σφαίρα της θετικότητας που μου αρέσει να πορεύομαι.
Σκέφτομαι πως όποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές μπορεί να έχει τον δικό του λόγο να ξυπνάει με άγχος (κι ο δικός μου να σας φαίνετε αστείος). Θέματα με την δουλειά ή με την απουσία αυτής, με το σχολείο, με την σχέση του, με θέματα υγείας.
Ο βαθμός που απασχολεί κάποιον αυτό το «κάτι» είναι προσωπικό του ζήτημα και είναι το δικό του πρόβλημα και είναι το πιο μεγάλο. Κι αυτό είναι το φυσιολογικό. Είναι η ζωή του. Και συχνά συμβαίνουν σε αυτήν πράγματα που δεν μπορείς να τα ελέγξεις και δεν περνούν από το χέρι σου.
Ο Επίκτητος είχε πει το υπέροχο: «Θεέ μου δώσε μου τη δύναμη να αλλάξω αυτά που μπορώ, την υπομονή να αντέξω αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω και την σοφία να γνωρίζω την διαφορά μεταξύ των δύο»..
Κι έτσι ξεχώρισα, τι μπορώ να άλλαξω και τι δεν μπορώ.
Κι αφού το να μην ξυπνάω στις 07:05 με άγχος δεν είναι καν επιλογή –δεν μπόρω - αποφάσισα να δω τι μπορώ να κάνω μετά από αυτό.
Δεν χρειάστηκε να κοιτάξω πολύ μακριά.
Ο ουρανός έξω από το παράθυρο ήταν λίγο συννεφιασμένος. Αλλά δεν με πείραξε. Τα χρώματα δεν ήταν τόσο φωτεινά, αλλά ήταν πολλά και διαφορετικά και ήταν χρώματα. Και το ψιλόβροχο δεν με μελαγχόλησε. Μου φάνηκε η πιο αισιόδοξη ένδειξη υπάρξης της φύσης μέσα σε μια τόσο τσιμεντωμένη πόλη. Εστίασα στην ευγνωμοσύνη για τα άνοιχτα «γαρίδα μάτια» μου και για το γεγονός οτι ακόμη κι αν έχω ταχυπαλμία με το που ξυπνάω, τουλάχιστον έχω μια καρδιά που χτυπάει δυνατά μέσα στο στήθος μου. Συγκεντρώθηκα στην ύπαρξη μου. Κοίταξα το σώμα μου. Δεν κοίταξα τα κιλά μου σε μια ζυγαριά, αλλά το σώμα μου αυτό καθαυτό. Που με στηρίζει κάθε μέρα. Που μπορεί να αγκαλιάσει και να το αγκαλιάσουν. Που μου δίνει τόσες δυνατότητες. Που θέλω να το αγαπάω και να το προσέχω.
Πρώτη φορά στην ζωή μου, μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να βγω σε αυτό το νοτισμένο οδόστρωμα και να τρέξω. Ναι εντάξει. Γυμνάζομαι κάμποσο και από παιδί, αλλά πάντα βαρυγκομούσα και λίγο.
Μα πρώτη φορά τώρα, μου προέκυψε η διάθεση να το κάνω για να δυναμώσω και όχι για να αδυνατίσω. Να τρέξω για να είμαι υγιής και όχι για να φύγουν τα ψωμάκια μου.
Το κουτί με τα καινούρια μου παπούτσια ήταν σαν να μου έκλεινε το μάτι. Δεν το είχα παρατηρήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, αλλά έκρυβε έναν μαγικό καθρέφτη εκεί μέσα.
Αρκούσε να δω την αντανάκλαση μου για να επιβεβαιωθώ για το μοναδικό δεδομένο αυτής της ζωής.
Εγώ είμαι υπεύθυνη για την ενέργεια που θα γεννήσω. Εγώ είμαι υπεύθυνη για την ενέργεια που θα εκπέμψω. Εγώ μπορώ να κάνω την συνειδητή επιλογή.
Εγώ είμαι η θετική ενέργεια.
Κοίτα στον δικό σου καθρέφτη.
Μείνε συγκεντρωμένος στο τώρα σου.
Αναπνεύσε βαθιά.
Κοιτάξε στον μακρινό ορίζοντα.
Και σχεδίασε μια πανέμορφη ημέρα στο μυαλό σου.
Εσύ είσαι η θετική ενέργεια.
boo!
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
