«Δούλα με έχετε κάνει φωνάζει» και συνεχίζει να σκουπίζει, να γυαλίζει, να κάνει το πάτωμα καθρέφτη και τα τζάμια αόρατα. Όλη μέρα φωνάζει στα παιδιά της «μην πατήσεις, έχω σφουγγαρίσει», «βγάλε τα παπούτσια σου, θα φέρεις μικρόβια στο σπίτι», «πρόσεξε μην λερώσεις το τραπεζομάντιλο». Όλη μέρα ένα «πρόσεξε» και ένα «μη».
Και όσο διαμαρτύρεται για το ρόλο της υπηρέτριας που μόνη της έχει επωμιστεί, όσο πιστεύει ότι τα παιδιά της «που δεν κάνουν τίποτα» δεν καταλαβαίνει ότι εκείνη είναι που ταλαιπωρεί τους άλλους σε μια αποστειρωμένη ζωή, καταδικάζει τα παιδιά της να ζουν σε ένα σπίτι μέσα στο οποίο έχουν περισσότερη σημασία τα ασημικά, τα κρύσταλλα και τα μαόνια, από τις ψυχές τους.
Αντί να είναι η μάνα εκείνη που δημιουργεί την αίσθηση ενός ζεστού σπιτικού, έχει μετατραπεί σε κέρβερο που ασχολείται με τη σκόνη και τους λεκέδες.
Μην παρεξηγηθώ. Τι πιο όμορφο από ένα καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι. Από μια ζεστή φωλιά, περιποιημένη και νοικοκυρεμένη για τα παιδιά. Εδώ μιλάμε για τις γυναίκες εκείνες, και είναι αρκετές, που ασχολούνται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα. Που βρίσκονται σε έναν συνεχή πόλεμο με τα παιδιά τους και τον άντρα τους γιατί λερώθηκε το πάτωμα, λεκιάστηκε μια κουρτίνα, άφησαν σημάδια τα παπούτσια στο πλακάκι, μάδησε μια μπάλα τις γλάστρες, και ένα παιδικό δωμάτιο έχει τσιπς στο χαλί...
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr