Πιθανότατα γνωρίζεις αρκετά, αν όχι τα πάντα, για την πίτσα. Το μάλλον απόλυτο comfort food, που εσχάτως έχει αρχίσει να απασχολεί πάρα πολύ σοβαρά και την εστιατορική σκηνή της Αθήνας, και ένα από τα ελάχιστα φαγητά που τρώγονται με μεγαλύτερη επιθυμία και όρεξη την αμέσως επόμενη ημέρα. Για την pinsa όμως;
Η παραλλαγή του γνωστού εδέσματος είναι μία αλμυρή focaccia στην οποία μπορούν να προστεθούν υλικά, ακριβώς με την ίδια λογική που συμβαίνει η διαδικασία για την πίτσα. Πρόκειται για μία παραδοσιακή συνταγή της Ρώμης και πιο συγκεκριμένα από το Lazio, που χρονολογείται από την αρχαιότητα. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται για υπερβολή να μιλήσουμε για τον πρόγονο της πίτσας, όπως την ξέρουμε σήμερα. Το όνομά της προέρχεται από τη λέξη pinsere που μεταφράζεται ως "πιέζω με δύναμη προς τα κάτω", το οποίο ασφαλώς αφορά τη διεργασία του ζυμαριού, προκειμένου αυτό να γίνει πιο πλατύ ώστε να θυμίζει πίτα.
Ο μύθος μάλιστα υποστηρίζει ότι η pinsa, πλατιά και ωοειδής, ήταν η προσφορά των αρχαίων Ρωμαίων στους θεούς. Εκτός των άλλων, η pinsa αναφέρεται και στο σπουδαιότερο έπος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Αινειάδα του ποιητή Βιργιλίου, ο οποίος κάνει λόγο -σε ελεύθερη απόδοση- για ένα "χαμηλό και ωοειδές κέικ από δημητριακά της υπαίθρου, αλάτι και βότανα, που ψήνεται στα κάρβουνα". Ήταν το πρώτο πράγμα που έφαγε ο Αινείας κατά την επιστροφή του στη Ρώμη, μετά τον Τρωικό πόλεμο.