Η Σάντυ Κουτσοσταμάτη αναλύει το φαινόμενο της υπερπροστασίας μέσα στην οικογένεια και της παρατεταμένης εφηβείας
«Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Αθήνα, είδα μετά από χρόνια την καλή μου φίλη Υβόννη… Είχα αυτό το συναίσθημα που, ενώ έχεις να δεις τον άλλον χρόνια, είναι να ήσουν μαζί του εχθές… Ψυχολόγος και εκείνη, αρχίσαμε τις δικές μας μυστήριες συζητήσεις. Από κοινού, παρατηρήσαμε ένα γενικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει πληθώρα ελληνικών οικογενειών. Το φαινόμενο της παρατεταμένης (ή και ανολοκλήρωτης συχνά) εφηβείας…
Ο λόγος που η συζήτηση επικεντρώθηκε εκεί, ήταν γιατί πριν δυο μέρες, η ιδιοκτήτρια του παιδικού σταθμού της Ιωαννίτας, μου περιέγραφε πως μέσα από την χρόνια εμπειρία της ως παιδαγωγός, παρατήρησε ότι πολλές μαμάδες στην Ελλάδα, δεν είναι μάνες αλλά κόρες της μαμάς τους, όπως φυσικά και το αντίστοιχο ισχύει για τους γιούς-μπαμπάδες. Η φράση της, σφήνωσε στο μυαλό μου και τελικά είδα ότι αντικατοπτρίζεται γύρω μου σε πολλές περιπτώσεις.
Πρώτα ξεκίνησα από τον εαυτό μου… Όταν πήρα την συνειδητή απόφαση, μετά από ψυχοθεραπεία και πολλή εσωτερική σύγκρουση να κόψω τον ομφάλιο λώρο, έχασα για λίγο τη μαμά μου. Ήταν δυσαρεστημένη μαζί μου. Μου έλεγε «άλλαξες», όμως με απογοήτευση, όχι με περηφάνια.
Ήξερα ότι δεν έπρεπε να υποκύψω. Ήξερα ότι ήθελα να έχω ουσιαστική και δυνατή σχέση μαζί της, αλλά ως ανεξάρτητη και αυτόνομη γυναίκα, που παίρνει εκείνη τις αποφάσεις για τη ζωή της αλλά παράλληλα αναλαμβάνει και τις ευθύνες της. Ήξερα ότι ήθελα να απεγκλωβιστώ από το βόλεμα της ασφάλειας και της υπερπροστασίας. ...»