Η γονεϊκότητα είναι γεμάτη με στιγμές ακραίας ευτυχίας που εναλλάσσονται με στιγμές απόλυτης απογοήτευσης και μερικές φορές τυφλού θυμού. Στην προσπάθειά τους να αναθρέψουν τα παιδιά τους με στοργή και σεβασμό, αυτές οι στιγμές του θυμού κάνουν τους γονείς πραγματικά να υποφέρουν.
Ακούω πολλή ενοχή από γονείς που μου λένε ότι «δε μπόρεσαν να αποφύγουν να φωνάξουν», «θύμωσαν τόσο πολύ που χρησιμοποίησαν time out», «αισθάνθηκαν ένα κύμα εκδίκησης» και «ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την τιμωρία για να δώσουν στο παιδί τους ένα μάθημα».
Οπότε, τι ήταν αυτό που προκάλεσε τέτοια συναισθήματα – αυτές τις ακραίες και αφόρητα πιεστικές αντιδράσεις;
Τις περισσότερες φορές πρόκειται για κάτι πολύ απλό. Ένα χυμένο ποτό ή ίσως ένα που χύθηκε σκόπιμα. Η άρνηση να ντυθεί ή να πάει στο κρεβάτι. Μια κατάρρευση στο τέλος του μπάνιου. Η πεισματική άρνηση να φύγει απ’ την παιδική χαρά.
Σε πιο ήρεμες στιγμές, όταν οι άγγελοί μας κοιμούνται ήσυχοι και εμείς χαλαρώνουμε με ένα ζεστό ρόφημα, μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω σε αυτές τις στιγμές και να τις δούμε όπως πραγματικά είναι: Τίποτα παραπάνω από μικρά εμπόδια σε μια κατά τα άλλα ομαλή ημέρα, που εάν είχαν αντιμετωπιστεί με ήρεμο τρόπο, θα είχαν πιθανότατα εξατμιστεί στο τίποτα.
Αντ ‘αυτού, αυτά τα μικρά περιστατικά, μετέτρεψαν τη μέρα σε καταστροφή κι έκαναν τον καθένα να νιώσει άθλια. Αλλά γιατί είναι τόσο εύκολο να το δούμε αυτό τώρα, αλλά και τόσο δύσκολο να το δούμε λογικά εκείνη τη στιγμή;
Οι αντιδράσεις μας έχουν προγραμματιστεί μέσα μας από τους δικούς μας γονείς και τον τρόπο που μας αντιμετώπισαν ως παιδιά.
Αν οι γονείς μας συνήθιζαν να αρπάζουν… φωτιά με το παραμικρό, θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από την απλή απόφαση να μην κάνουμε τα ίδια πράγματα για να αποφευχθεί η επανάληψη των ίδιων κύκλων. Θα χρειαστεί άσκηση και επίγνωση για να ξεπεραστούν αυτά τα πρότυπα συμπεριφοράς.
Ο θυμός είναι ένα έγκυρο συναίσθημα και το να τον σπρώχνουμε στο βάθος, αγνοώντας τον, δεν είναι υγιές για κανέναν. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί στο να τον αφήσουμε να μας κυβερνήσει και να ελέγξει τη συμπεριφορά μας.
Η αναγνώριση των ερεθισμάτων (των «κουμπιών») που προκαλούν την οργή μας και η συνειδητή προσπάθεια να τα αποφύγουμε, είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα.
Έχοντας υποστήριξη, τρώγοντας τακτικά, διατηρώντας τον οργανισμό μας ενυδατωμένο, με ξεκούραση όποτε μπορούμε και ιεραρχώντας τη λίστα αυτών που έχουμε να κάνουμε, μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη να διατηρήσουμε τον εαυτό μας σε κατάσταση ψυχραιμίας.
Αλλά τι γίνεται στην περίπτωση που η αιτία είναι εξωτερική, όπως ένα παιδί που κλαψουρίζει ή μια επιθετική έφηβος; Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, όταν συμβαίνουν πράγματα στα οποία δεν έχουμε κανέναν έλεγχο;
Ανάσες
Πάρτε μια ανάσα και περιμένετε. Δε χρειάζεται να αντιδράσουμε άμεσα. Η κατάσταση έχει ήδη συμβεί και δεν υπάρχει τρόπος να ξεγίνει. Πάρτε άλλη μια ανάσα. Αναγνωρίστε τα συναισθήματά σας – το θυμό, την απογοήτευση και την κούραση. Είναι πραγματικά και έγκυρα, αλλά δε χρειάζεται να έχουν τον έλεγχο. Αναπνεύστε ξανά.