Ανήκω στη γενιά εκείνη των 45άρηδων που για διάφορους λόγους «ξενιτεύτηκαν» τα τελευταία χρόνια, σε μια χώρα του «δυτικού» κόσμου, στην Κεντρική Ευρώπη. Έχοντας ζήσει στο παρελθόν πάνω από 15 χρόνια στο εξωτερικό, η απόφαση να ξαναφύγω πριν 5 χρόνια ήρθε πολύ φυσιολογικά, αλλά το ίδιο φυσιολογικά ήρθαν στη ζωή μου και δύο παιδιά που πλέον είναι 5 και 2 ετών και τα οποία μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Τα πρώτα χρόνια κύλησαν με την ψεύτικη ικανοποίηση που δίνει ένα μελλοντικό δίλημμα που έχει δύο απαντήσεις φαινομενικά εξίσου αρεστές, και άλλωστε η χαρά της γέννησης δύο παιδιών δεν σε αφήνει να σκεφτείς κάτι παραπάνω από το «με ειπε μπαμπά» ή «γυναίκα, πήγε από μόνο του στο γιογιό». Αλλά ο (κάποτε) σοφός ελληνικός λαός έχει την παροιμία του και για αυτήν την περίπτωση: Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Λίγος καιρός έμεινε πριν την πρώτη τάξη του δημοτικού, και κοσκίνισμα τέλος. Ώρα για ζύμωμα λοιπόν, και το θέμα είναι Μπαγκέτα ή Χωριάτικο (με προζύμη ή άνευ).
Η διαδικασία του να διαλέξεις εσύ ένα πιθανό μέλλον του παιδιού σου από την βρεφική ηλικία είναι μια ατελείωτη μάχη συναισθήματος και λογικής. Η εύκολη απάντηση, που και στο δικό μου μυαλό έρχεται συχνά πυκνά, είναι «άσε τα παιδιά εκεί που γεννήθηκαν, θα βρουν τον δρόμο τους». Η εύκολη απόφαση συνήθως, είναι αυτή της «μη απόφασης», της αποφυγής διαταραχής της κανονικότητας και της φυσιολογικής ροής των πραγμάτων. Και καθώς κάθε φορά η βραχυπρόθεσμη παρουσία μου στην πατρίδα και με την οικογένεια προλαβαίνει να με υπνωτίσει και να νοθεύσει τη λογική και άλλωστε το χωριάτικο ψωμί κάνει καλύτερη παπάρα, είναι που επιστρέφω στην χώρα όπου εργάζομαι και συναναστρέφομαι παιδιά φίλων και συναδέλφων.
Τα οποία πάνε όλα σε δημόσια, δωρεάν σχολεία. Τα οποία λειτουργούν. Να φανταστείτε ότι το χειμώνα κάνει ζέστη μεσα στις αίθουσες και την άνοιξη μπαίνει δροσερός αέρας από τα παράθυρα. Και οι γονείς των παιδιών αυτών, που έχουν όμως την οικονομική δυνατότητα να πάνε τα παιδιά τους και σε ιδιωτικό σχολείο, ούτε καν το σκέφτονται γιατί απλά δεν μπορούν να βρουν ένα λόγο. Και μέσα στην τάξη βιώνεις από μπόμπιρας την πεμπτουσία της διαφορετικότητας. Παιδιά μαύρα , άσπρα , κίτρινα, ντόπια ή από άλλες χώρες. Και όταν θα έρθει το τέλος της ημέρας, τα παιδιά αυτά θα πάρουν μάλλον το λεωφορείο της γραμμής για τις 3-4 στάσεις μέχρι το σπίτι, ή θα περπατήσουν και θα κάνουν ποδήλατο (σε ποδηλατόδρομους) αν είναι μεγαλύτερα. Κάποια από αυτά θα τα πάρουν οι γονείς τους με το αυτοκίνητο. Οι γονείς τους θα φορούν τη ζώνη τους, θα φροντίσουν να σταθμεύσουν νόμιμα το αυτοκίνητο περιμένοντας το παιδί τους και στο δρόμο θα σταματήσουν στις διαβάσεις για να περάσει ένας πεζός. Δεν το σκέφτονται, τους βγαίνει φυσιολογικά σχεδόν μηχανικά. Άλλωστε οι δικοί τους γονείς αυτό έκαναν. Και το δικό τους παιδί τα βλέπει όλα αυτά. Και κάπως έτσι κτίζεται η κοινωνική συνείδηση...
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
