Η κόρη μου, είχε πάντα μια κακή, όπως νόμιζα μέχρι πριν λίγο καιρό συνήθεια, την ώρα του μαθήματος. Ζωγράφιζε. Οι καθηγητές έκαναν παράδοση και εκείνη ζωγράφιζε αρειμανίως. Όχι κάποια έργα τέχνης, επιδιδόταν κυρίως σε σκιτσάκια, σχήματα, γράμματα, ό,τι της κατέβαινε στο κεφάλι.
Στο προηγούμενο σχολείο της με είχαν καλέσει αρκετοί καθηγητές για να μου πουν ότι δεν παρακολουθεί στο μάθημα και ότι της έχουν κάνει επανειλημμένως παρατήρηση να σταματήσει να ζωγραφίζει και να συγκεντρωθεί. Κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι της έλεγα «δεν πιστεύω να ζωγράφιζες πάλι στο μάθημα;«. «Μα δε καταλαβαίνεις ότι με χαλαρώνει αυτό;» με ρώτησε και πραγματικά δεν έβγαζα άκρη απλώς παρέμενα προβληματισμένη.
Η Α’ Γυμνασίου τελείωσε και άλλαξε σχολείο καθώς μετακομίσαμε. Τα μαθήματα ξεκίνησαν και η κόρη μου συνέχισε να ζωγραφίσει την ώρα του μαθήματος. Ωστόσο κάτι άλλαξε αυτή τη φορά, όταν πήγα να ρωτήσω την καθηγήτρια της Γλώσσας για τις επιδόσεις της.
Η μικρή ζωγραφίζει την ώρα του μαθήματος μου είπε, ωστόσο ήθελα να δω αν αυτό δεν την αποσπά από την παράδοση. Έτσι της έκανα δύο ερωτήσεις πάνω σε αυτά που δίδασκα εκείνη την ώρα. Εκείνη σταμάτησε να σκιτσάρει και μου απάντησε σωστά και στις δύο. Τότε κατάλαβα ότι το παιδί αυτο συγκεντρώνεται με αυτόν τον τρόπο και αποφάσισα να την αφήσω να ζωγραφίζει μέσα στην τάξη.
Το ίδιο ακριβώς μου είπε και η καθηγήτρια της ιστορίας. «Η κόρη σας ζωγραφίζει την ώρα της παράδοσης, ωστόσο ειναι κάτι που έχω ξανασυναντήσει. Πριν της κάνω την παρατήρηση ήθελα να δω αν είναι «εδώ» ή είναι απορροφημένη στη ζωγραφική της. Έτσι τη ρώτησα κάτι σχετικά με το μάθημα. Εκείνη τότε σταμάτησε, μου απάντησε και μάλιστα αναφέρθηκε σε μια πληροφορία που τους είχα δώσει σε προηγούμενη παράδοση και δεν την έχει το βιβλίο. Συνειδητοποίησα πως το παιδί...
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr