Πρώτος μήνας (a.k.a. ο μήνας της επιβίωσης)
Της επιβίωσης του μωρού αλλά και της δικής σου. Χαμένη, αποπροσανατολισμένη, χειρουργημένη (για όσες κάναμε καισαρική), με ορμόνες να χορεύουν Χάλι Γκάλι (ή και σκέτο χάλι) και μέσα σε ένα ντελίριο αϋπνίας, κάθε κύτταρο του κορμιού σου μπαίνει σε survival mode για να την παλέψει τον πρώτο μήνα ζωής του βρέφους. Οι μέρες και οι νύχτες μοιάζουν ατελείωτες, με την ημερήσια διάταξη να περιλαμβάνει ύπνο (μωρού), σίτιση (μωρού), μπάνιο (μωρού), αλλαγή πάνας (μωρού και δικής σου). Για τριάντα και βάλε μέρες παρακολουθείς σοκαρισμένη ένα πλάσμα 3-4 κιλών να διαλύει κομμάτι-κομμάτι τη ζωή σου όπως την ήξερες. Και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το τραβάς φωτογραφίες.
Το καλύτερο: οι στιγμές που κοιμάται ευτυχισμένο πάνω στο στήθος σου και εσύ προσπαθείς να αναπνέεις όσο το δυνατόν πιο ήρεμα ώστε να μην το ξυπνήσεις.
Το χειρότερο: ο θηλασμός. Ώρες συνεχόμενες με το μωρό στο στήθος, σκισμένες θηλές,πόνος, αφυδάτωση, αγωνία, προσπάθεια, εξάντληση. Είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που θα κληθείς ποτέ να κάνεις. Αλλά, την ίδια στιγμή, είναι ένα από εκείνα για τα οποία θα αισθάνεσαι περισσότερο υπερήφανη, εάν τα καταφέρεις. Υπομονή, μετά τονπρώτο μήνα όλα φτιάχνουν.
Τον πρώτο μήνα στο σπίτι ακούγαμε συχνότερα αυτό:
Δεύτερος μήνας (a.k.a. ο μήνας του ξεψαρώματος)
Μέσα στον δεύτερο μήνα περιλαμβάνεται το περίφημο «σαραντάρισμα», έπειτα από το οποίο ο παιδίατρος λογικά θα σε αφήσει να βγάλεις έξω το μωρό, οι γειτόνισσες λογικά θα σε αφήσουν να βγεις για καφέ χωρίς να σε κράξουν και ο γυναικολόγος θα σου δώσει το πράσινο φως για να βάλεις ξανά στη ζωή σου κάποιες δραστηριότητες, όπως δουλειές του σπιτιού, γυμναστική, σεξ (εσύ, βέβαια, μπορείς πάντα να υποκριθείς πως δεν αισθάνεσαι έτοιμη να τα ξαναξεκινήσεις). Κάποιες από εμάς, χρειάστηκε να επιστρέψουμε στη δουλειά. Γενικώς, στο μακρύ, σκοτεινό τούνελ που λέγεται «Η ζωή με ένα νεογέννητο» τώρα επιτέλους στο βάθος αχνοφαίνεται κάτι που μοιάζει με φως.
Το καλύτερο: χαμογελάει. Το πλάσμα που έφερες στον κόσμο σου χαμογελάει. Όχι αντανακλαστικά, ούτε μέσα στον ύπνο του. Του μιλάς γλυκά και εκείνο σου το ανταποδίδει με ένα διάπλατο χαμόγελο. Όλα τα δεινά που έχεις περάσει ως τώρα, σβήνονται μονομιάς.
Το χειρότερο: κλαίει πολύ και κλαίει δυνατά. Έτσι έξυπνο που είναι (το να βρεις μια μάνα που δεν θεωρεί το μωρό της πανέξυπνο είναι πιο δύσκολο κι απ’ το να βρεις μια που δεν το θεωρεί πανέμορφο) έχει μάθει όχι μόνο να ευχαριστεί τους γονείς με χαμόγελα, αλλά να διεκδικεί ό,τι χρειάζεται με στριγκλιές, ουρλιαχτά και αναφιλητά σε κάθε ευκαιρία.
Τον δεύτερο μήνα στο σπίτι ακούγαμε συχνότερα αυτό:
Διάβασε τη συνέχεια στη σελίδα ii
Τρίτος μήνας (a.k.a. ο μήνας των παρ’ ολίγον ατυχημάτων)
Όσο το μωρό ανακαλύπτει τον εαυτό του, τόσο εσύ ανακαλύπτεις νέες φοβίες και ανασφάλειες, βλέποντάς το να προσπαθεί να δραπετεύσει από την αλλαξιέρα, να γδέρνει το πρόσωπό του, να πνίγεται με το σεντόνι, να πετάει το μικρό φωτεινό πιανάκι που παίζει μουσική επάνω στο κεφάλι του. Διαβάζεις παντού καθησυχαστικά πράγματα, πως αυτά είναι εξαιρετικά σημάδια πως το μωρό σου γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατό και ανεξάρτητο, ωστόσο μερικές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να νοσταλγεί εκείνες τις πρώτες μέρες, όπου το νεογέννητο μωρό σου έμοιαζε με ψεύτικη κουκλίτσα και δεν έκανε σχεδόν τίποτα.
Το καλύτερο: Μέσα σε όλες τις δεξιότητες που αναπτύσσει, το μωρό μπορεί τώρα να στηρίζει μόνο του το κεφάλι του. Γεγονός που σου επιτρέπει, επιτέλους, να βγαίνετε βόλτες και να το κρατάς όρθιο στα χέρια σου όσο εκείνο να χαζεύει γύρω γύρω, αντί να είναι μονίμως ανάσκελα στο πορτ μπεμπέ του. Παράλληλα αυτό σου δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να το πασάρεις στις φίλες σου για να πεταχτείς μέχρι το περίπτερο ή να το δώσεις για λίγο στα μικρά ξαδερφάκια του να το κρατήσουν. Προσοχή: αυτά τα δυο δεν συνδυάζονται. Ποτέ δεν πασάρουμε το μωρό στα μικρά ξαδερφάκια του για να πεταχτούμε μέχρι το περίπτερο.
Το χειρότερο: Βήχας, μύξες, πυρετοί, εμετοί. Μέχρι τον τρίτο μήνα κάτι από τα παραπάνω θα κάνει το ντεμπούτο του. Εμάς μας επισκέφθηκαν όλα μαζί – ευτυχώς για πολύ λίγο.
Τον τρίτο μήνα στο σπίτι ακούγαμε συχνότερα αυτό:
Διάβασε τη συνέχεια στη σελίδα iii
Υπάρχει λόγος που τα πρώτα ρουχαλάκια του μωρού έχουν μέγεθος «0-3 μηνών». Είναι επειδή στον 4ο ξαφνικά δεν του κάνουν. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς πως τα ρούχα του δεν του χωράνε πια, η καλαθούνα του είναι πια πολύ στενή και κοντή για εκείνο, στις πάνες αλλάζετε πάλι μέγεθος. Θυμάσαι όλες εκείνες τις μαμάδες που σε συμβούλευαν να δανειστείς όσα περισσότερα πράγματα μπορείς γιατί σε λίγο καιρό δεν θα τα χρειάζεσαι; Τώρα δικαιώνονται.
Το καλύτερο: περπατάει. ΟΚ, μάλλον χρειάζονται εισαγωγικά σε αυτό το «περπατάει», διότι φυσικά δεν εννοώ πως βάζει τα παπούτσια της και πάει περπατώντας στο Φλοίσβο, αλλά πως μπορεί, υποβασταζόμενη, να στηριχτεί στα πόδια της και να κάνει μερικά μικρά, πρώτα βηματάκια. Αλλά κι αυτό, για τόσο μικρό μωρό, λίγο το ‘χεις;
Το χειρότερο: Τα σάλια. Τα ρούχα της, τα χέρια της, τα παιχνίδια της, το καρότσι της, όλα είναι πάντα καλυμμένα με σάλια. Το μόνο χειρότερο από τα σάλια; Οι άσχετοι που βλέπουν τα σάλια και αναφωνούν με σιγουριά «βγάζει δοντάκι!». Όχι, κυρία, μου, σας το είπα, δεν έβγαζε δοντάκι. Δύο μήνες μετά, ακόμη δεν έχει βγάλει.
Τον τέταρτο μήνα στο σπίτι ακούγαμε συχνότερα αυτό:
Πέμπτος μήνας (a.k.a. o μήνας του rock ‘n’ roll)
Με την κυριολεκτική σημασία των λέξεων. Είναι ο μήνας που περιλαμβάνει πολύ κούνημα (rocking) και ο μήνας που το μωρό το ακουμπάς στην κούνια του ανάσκελα ξαφνικά το βρίσκεις μπρούμυτα (rolling). Το δικό μου μωρό τρόμαζε τον εαυτό του με την νεοαποκτηθείσα του δεξιότητα και κάθε φορά που γυρνούσε, έκλαιγε. Και πάνω που αρχίζαμε να συνηθίζουμε το νέο παιχνίδι «βάζω το μωρό για ύπνο και σε τρία λεπτά γυρίζει
μπρούμυτα και ξυπνάει κλαίγοντας», εκείνη το βαρέθηκε και σταμάτησε να ξυπνάει.
Το καλύτερο: οι φούσκες. Πας κοντά στο παιδάκι σου, σε κοιτάει κατάματα, αρχίζεις να του λες γλυκόλογα και ξαφνικά «Πββββ» αρχίζει να κάνει φούσκες με τα χείλια του, σαν να σε κοροϊδεύει κατάμουτρα. Αν δεν είσαι μάνα δεν ακούγεται και τόσο αστείο. Αν όμως είσαι, είναι ξεκαρδιστικό.
Το χειρότερο: το ρολλάρισμα. Οι μέρες που ακουμπούσες το μωρό επάνω στο κρεβάτι και πεταγόσουν μέχρι το μπάνιο γιατί ήξερες ότι δεν θα πάει πουθενά, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. ‘Cause this is how we roll.
Τον πέμπτο μήνα στο σπίτι ακούγαμε συχνότερα αυτό:
Έκτος μήνας (a.k.a. o καλύτερος μήνας)
Χαμογελάει συνεχώς, γεμίζει το σπίτι με χαρούμενες κραυγές, παίζει με τα παιχνίδια του, τα πιάνει, τα γλύφει, τα δαγκώνει, διασκεδάζει ακόμη και μόνη της. Παράλληλα, όταν την βάζεις μπρούμυτα για να εξασκηθεί, σηκώνει πανεύκολα το κεφάλι της και στηρίζεται με άνεση στα χέρια της, αντί να έρπεται, όπως παλιά, σαν τετραπληγική χελώνα. Στο μπάνιο πλατσουρίζει με τα πόδια της, κάνει φούσκες, ανοίγει διάπλατα το φαφούτικο στόμα της και γελάει. Αυτός είναι με διαφορά ο καλύτερος μήνας. Ο καλύτερος μήνας so far.
Το καλύτερο: Τα γέλια. Την κοιτάς και γελάει, της μιλάς και γελάει, της γελάς και γελάει. Όπως προστάζει ο Νόμος του Μέρφι, βέβαια, τη στιγμή που βγάζεις το κινητό σου για να την φωτογραφίσεις, σταματάει επιτόπου να γελάει.
Το χειρότερο: το δευτερόλεπτο που θα γυρίσεις το κεφάλι σου από την άλλη, το μωρό θα βάλει στο στόμα του ό,τι πιο αηδιαστικό υπάρχει γύρω του. Όπως, για παράδειγμα, τη ζώνη του αεροπλάνου.
Τον έκτο μήνα στο σπίτι ακούγαμε συχνότερα αυτό: