1. Ο αποχαιρετισμός είναι δύσκολος. Θυμάσαι τότε που τα είχες με εκείνον τον τύπο που έφυγε φαντάρος; Ε, πάρε εκείνη τη στεναχώρια του αποχωρισμού, πολλαπλασίασέ τη επί 100 και ίσως καταλάβεις πως είναι να βλέπεις το μωρό σου επάνω σε ένα πλοίο που αναχωρεί μακριά σου (την είχαμε μαζί μας για μια εβδομάδα στην Μύκονο και τη στείλαμε, για τις τελευταίες δύο μέρες, πίσω στην Αθήνα). Παρηγορήσου με τη σκέψη πως το μωρό – σε αντίθεση με τον φαντάρο – περνάει υπέροχα και χωρίς εσένα.
2. Το drama είναι αναπόφευκτο. Στο τελευταίο μας καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα, πήρα αγκαλιά με το μωρό και κοιτούσαμε τον ήλιο να χαϊδεύει τη θάλασσα, σαν μονοπλάνο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Παράλληλα η σκηνή είχε και ολίγη από Χριστόφορο Παπακαλιάτη, με εμένα να του φιλάω το κεφαλάκι (του μωρού, όχι του Παπακαλιάτη) και να του ψιθυρίζω στο αυτί βαρύγδουπα γλυκόλογα, όπως «μόνο για λίγο θα χωρίσουμε εμείς οι δυο». Too much drama, χωρίς λόγο.
3. Το party είναι αναπόφευκτο επίσης. Από εκεί που έχεις υπάρξει για έναν ολόκληρο χρόνο (συνυπολογίζοντας και την εγκυμοσύνη) υποδειγματική μάνα, ξαφνικά βρίσκεσαι με μια πρωτόγνωρη ελευθερία στα χέρια σου, την οποία δεν ξέρεις πως ακριβώς να τη διαχειριστείς. Καταλήγεις να διάγεις έκλυτο βίο, πίνοντας cocktails στης παραλίες και στα μπαρ, χορεύοντας, ξενυχτώντας, ροχαλίζοντας μέχρι το μεσημέρι. Δες το σαν διήμερο ρεπό από τη μητρότητα.
4. Κάποια στιγμή σε ζώνουν οι ανώφελες τύψεις. Κοιτάς το δωμάτιο του ξενοδοχείου (στη δική μας περίπτωση ήταν το καταπληκτικό Grace Mykonos) και μονολογείς «Αχ, πόσο θα της άρεσε εδώ. Γιατί βρε Νικόλα δεν την πήραμε μαζί; Να, εδώ, σε αυτή τη γωνίτσα θα βάζαμε το κρεβατάκι της, πόσο θα μας ενοχλούσε;». Ύστερα κατεβάζεις ένα ποτηράκι κρασί και το ξεχνάς.
5. Ο λογαριασμός του κινητού θα έρθει φουσκωμένος. Έφαγε; Ρεύτηκε; Κοιμήθηκε; Έπαιξε; Γέλασε; Έκλαψε; Πόσες πάνες άλλαξε; Ένας τρόπος μόνο υπάρχει να τα μάθεις όλα.
6. Δεν θα είναι, πάντως, τόσο φουσκωμένος όσο το στήθος σου. Αν εξακολουθείς να θηλάζεις, θα έχεις να διαχειριστείς μια αγχωτική παράμετρο παραπάνω. Και αν όντως ξυπνάς μεσημέρι, όπως εγώ, θα καταλάβεις πως είναι να πέφτεις για ύπνο Kate Moss και να ξυπνάς Kate Upton.
7. Μαζί με το room service, χτυπάνε την πόρτα οι παράλογες ανησυχίες. Αν για οποιοδήποτε λόγο η γιαγιά δεν σηκώνει το τηλέφωνο, τα επικρατέστερα σενάρια για το τι έχει συμβεί είναι: 1) η γιαγιά λιποθύμησε και το μωρό της έπεσε από τα χέρια. 2) η γιαγιά βγήκε βόλτα με το μωρό και τους πάτησε ένα φορτηγό. 3) μπήκαν στο σπίτι κακοποιοί που ακινητοποίησαν την γιαγιά και έκλεψαν το μωρό. 4) κατέβηκαν εξωγήινοι και απήγαγαν και τη γιαγιά και το μωρό για να μελετήσουν το ανθρώπινο είδος σε όλες τις ηλικίες. Το σενάριο η γιαγιά να μην ακούει το τηλέφωνο δεν περνάει από το μυαλό σου.
8. Ξανασυστήνεσαι με τον σύζυγο σου. Άσχετα με το αν γιορτάζετε κάτι ή όχι (όπως εμείς, που αυτό το διήμερο γιορτάσαμε την δεύτερη επέτειο του γάμου μας) , ο χρόνος μακριά από το μωρό σας κάνει πάλι «Ελιάνα και Νικόλα» αντί για «μαμά και μπαμπά». Και αυτό είναι κάτι που είναι απαραίτητο, και για εσάς τους δυο αλλά και για το μωρό.
9. Υπάρχουν στιγμές που περνάς τόσο υπέροχα ώστε ξεχνάς εντελώς πως έχεις παιδί. Σε αυτές τις μικρές στιγμές κρύβεται όλο το νόημα του να αφήσεις το μωρό στο σπίτι. Απόλαυσέ τις γιατί δεν κρατούν πολύ. Ύστερα από λίγο το μυαλό σου επιστρέφει στην κατάσταση (4) και (7).
10. Ξεψαρώνεις. Η φάση «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟ ΜΩΡΟ» έλαβε επισήμως τέλος. Και αφού τα πήγες τόσο καλά για 48 ώρες στη Μύκονο, τι θα έλεγες τον χειμώνα για 72 ώρες στο Λονδίνο;