#1. Η αγκαλιά «μαμά, καλωσόρισες σπίτι»
Έχεις δει κάτι βιντεάκια στο youtube που σκυλάκια ξανασυναντούν μετά από χρόνια τα αφεντικά τους, πηδάνε πάνω τους και τα ρίχνουν κάτω από τη χαρά τους; Ε, αυτό, κάθε μέρα, επειδή απλά γύρισες από τη δουλειά. Δηλαδή αξίζει να δουλεύει κανείς, μόνο και μόνο για αυτό.
#2. Η αγκαλιά «μαμά, αντίο»
Έχεις δει κάτι χολιγουντιανές ταινίες που η γυναίκα αποχαιρετάει τον άντρα της που φεύγει για τον πόλεμο και τον σφιχταγκαλιάζει και δεν θέλει να τον αφήσει γιατί σκέφτεται πως μπορεί να μην τον ξαναδεί ποτέ; Ε, αυτό, κάθε μέρα, επειδή απλά φεύγεις για τη δουλειά. Δηλαδή αξίζει να μην δουλεύει κανείς, μόνο και μόνο για αυτό.
#3. Η αγκαλιά νανούρισμα
Έχεις δοκιμάσει τα πάντα για να κοιμηθεί το μωρό: πιπίλες, κουκλάκια, κούνημα, «σου σου σου», πατ – πατ – πατ, μια ωραία πεταλούδα, κουκουβά και τα συναφή, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Κι όμως, τη στιγμή που θα το πάρεις στην αγκαλιά σου, αυτόματα τα ματάκια του κλείνουν. Άντε τώρα να βρεις κάτι να απαντήσεις στην άσχετη (θεία/ πεθερά/ κουνιάδα/ κουμπάρα/ ξανδέρφη) που σου λέει «μην το κοιμίζεις στα χέρια, θα κακομάθει».
#4. Η αγκαλιά μεταφορικό μέσο
Όχι, δεν ξεχειλίζουν όλες οι αγκαλιές από τρυφερότητα, υπάρχουν και εκείνες που σου ζητάει το παιδάκι σου μόνο και μόνο γιατί βαριέται να πάρει τα πόδια του να περπατήσει. Και καλά να στο ζητάει το τρυφερό μωράκι σου, προτάσσοντας χαριτωμένα τα μικροσκοπικά χεράκια του και συλλαβίζοντας «γκα-λιά;». Όταν στο ζητάει το νήπιο, την ώρα που εσύ ήδη κουβαλάς την τσάντα του, το μπουφάν του, το πατίνι του και εκείνο σε διατάζει «ΑΓΚΑΛΙΑ ΕΙΠΑ!» με χιτλερική γλυκύτητα; Τι κάνεις;
Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς | 5 + 1 λόγοι για να έρθουμε όλοι πιο κοντά!
#5. Η αγκαλιά «θέλω να σε πνίξω από την αγάπη μου»
Είναι αυτό που περιγράφει ο μεγάλος αοιδός Πασχάλης και η κόρη του, στο σπουδαίο καλτ άσμα από τα βάθη του μακρινού 1991: «Η αγάπη σου μ’ έχει τρελάνει/ με σφίγγεις σαν μια κούκλα πλαστική/ και θα σκάσω απ’ τα φιλιά σου, φτάνει/ μα είσαι καταπληκτική».
#6. Η αγκαλιά «θέλω να σε πνίξω σκέτο»
Συνήθως την κάνει η Ισαβέλλα στη Βικτώρια, όποτε τυχαίνει να κοιτάμε εμείς, φυσικά. Την αγκαλιάζει τόσο δυνατά, ενώ παράλληλα σφίγγει χείλη και δόντια, που κανονικά θα έπρεπε να παρέμβουμε για να τις χωρίσουμε, αλλά έχε χάρη που την ίδια στιγμή μας λέει κάποιο ξεδιάντροπο ψέμα, όπως «λατρεύω την αδερφούλα μου», οπότε εμείς πρέπει να υποκριθούμε πως την πιστεύουμε. Άδολη, αδερφική αγάπη.
#7. Η αγκαλιά που σταματάει τα δάκρυα
Τις υπερδυνάμεις μου ως μαμά μπορεί να μην τις νιώθω καθημερινά, αλλά τις στιγμές που τα παιδιά μου πέφτουν, χτυπάνε, θυμώνουν, απογοητεύονται και κλαίνε γοερά, ω, ξέρω καλά πως μια δική μου αγκαλιά αρκεί για να σταματήσουν όλα αυτόματα. Και αυτή την υπερδύναμη δεν την αλλάζω ούτε με το να είμαι αόρατη, ούτε με το να διαβάζω σκέψεις, ούτε με το να τρώω πατάτες τηγανιτές και να αδυνατίζω. Εντάξει, για το τελευταίο δεν ορκίζομαι.
#8. Η αγκαλιά των ανακουφισμένων γονέων
Όταν μιλάς με τον γιατρό και τα νέα που περίμενες είναι καλά. Όταν το παιδί σου πέφτει άσχημα, ξανασηκώνεται και είναι μια χαρά. Όταν το παιδί σου φτύνει το κομμάτι που για δευτερόλεπτα του έκοψε την αναπνοή. Όταν ψάχνεις το παιδί σου για ώρα σε δημόσιο χώρο και το ξαναβρίσκεις. Όταν συμβεί κάτι από όλα αυτά, αγκάλιασε τον δικό σου Νικόλα δυνατά, γιατί και οι δύο υποφέρατε, μαζί αλλά σιωπηλά.
#9. Οι πρωινές αγκαλιές στο κρεβάτι
Η καθημερινότητα της οικογένειάς μας δεν μοιάζει καθόλου με τις εκείνες των οικογενειών στις διαφημίσεις - το σπίτι μου δεν λάμπει από καθαριότητα, τα συρτάρια δεν είναι τακτοποιημένα, τα πρωινά δεν είναι τεράστια και λαχταριστά. Αλλά αν οι διαφημίσεις πέτυχαν κάτι, αυτή είναι η απόλυτη, απερίγραπτη, ατέλειωτη ευτυχία που νιώθω κάθε πρωί που συναντιόμαστε στο κρεβάτι και οι τέσσερις. Αυτές οι αγκαλιές, ναι. Είναι πέρα για πέρα αληθινές.
#10. Η αγκαλιά που διώχνει τα σύννεφα μακριά
Όχι τα δικά τους σύννεφα. Τα δικά μου. Όσο πυκνά κι αν είναι.
Και εκτός δεκάδας και συναγωνισμού:
Η πρώτη αγκαλιά
Ξέρεις ποια λέω. Εκείνη η πρώτη – πρώτη, στο μαιευτήριο. Εκείνη που δεν μπορώ να σου την περιγράψω. Και που ποτέ κανείς άλλος, ούτε συγγραφέας, ούτε ποιητής, δεν βρήκε τα λόγια να περιγράψει τη μαγεία της.