Έχω φύγει ταξίδι με το μωρό και έχω αφήσει πίσω τον σύζυγο (σου τα έγραφα τότε εδώ).Έχω φύγει ταξίδι με τον σύζυγο και έχω αφήσει πίσω το μωρό (σου τα ξαναέγραφα τότε εδώ).
Αλλά το να παρατήσω σπίτι, σύζυγο, μωρό, και να φύγω, απλά, σε ένα τρελό ταξίδι-αστραπή στην Ιταλία, δεν περίμενα πως θα συμβεί ποτέ. Στο πλαίσιο μιας ακόμα επιβεβαίωσης του σοφού «ποτέ μη λες ποτέ», βρέθηκα σε ένα αεροπλάνο μαζί με την μεγαλύτερη μου αδερφή Χαρά για να κάνουμε ένα baby shower – έκπληξη στην μεσαία αδερφή Τζωρτζίνα (έχω γράψει πόσο πολύ μου αρέσουν τα baby showers εδώ ) η οποία θα φέρει στον κόσμο το δεύτερο παιδί της σε λίγες μέρες. Ήταν ένα 12ωρο γεμάτο κέφι, μπριο και μοναδικά ευτράπελα (τα περιγράφει θαυμάσια η μεγάλη αδερφή εδώ), το οποίο μου επιβεβαιώνει γιατί θα πρέπει να το σκεφτώ πολύ καλά πριν ξανακάνω τέτοιο απονενοημένο βήμα να φύγω μακριά από Νικόλα και Ισαβέλλα.
1. Γιατί όταν μπήκα στο αεροπλάνο άρχισε να μου λείπει το μωρό ανησυχητικά πολύ και αναθεμάτιζα την ώρα και τη στιγμή που έβγαλα το εισιτήριο.
2. Γιατί όσο περνούσε η ώρα άρχισε να μου λείπει το μωρό ανησυχητικά λίγο και αναθεμάτιζα την ώρα και τη στιγμή που έβγαλα το εισιτήριο για αυθημερόν και όχι για 2-3 μερούλες.
3. Γιατί θυμήθηκα πως έχω μείνει πίσω με το resolution μου να μάθω ιταλικά (για να ανταλλάσσω καμία κουβέντα με την ιταλική μου οικογένεια) όταν στο αεροδρόμιο Leonardo Da Vinci κάναμε το χειρότερο deal της ζωής μας με μια εταιρία με van που μας ανάγκασε να περιμένουμε κανά εικοσάλεπτο και έπειτα να περπατήσουμε άλλο τόσο για να φτάσουμε, εμείς και άλλοι 4 στραβωμένοι τουρίστες σε ένα απομακρυσμένο parking, προκειμένου να επιβιβαστούμε στο ύποπτο όχημα που θα μας πήγαινε στη Ρώμη. Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε τα θρίλερ;
4. Γιατί αφού γλυτώσαμε το θρίλερ, παραλίγο η κομεντί-περιπέτεια να καταλήξει σε δράμα-σπλάτερ όταν η άμαξα με το αλογάκι που νοικιάσαμε στο κέντρο της Ρώμης ανέτρεψε έναν πιτσιρικά επάνω σε ένα ηλεκτρικό πατίνι. Ο 13χρονος οδηγός την γλύτωσε με λίγες γρατσουνιές, αλλά μέχρι να διαπιστώσουμε πως είναι καλά η ψυχή μας πήγε και ήρθε, χάσαμε χρόνια απ’ τη ζωή μας, πετάξαμε άσπρες τρίχες, γεράσαμε πριν της ώρας μας, ειδικά αφού εγώ νόμιζα πως κάτω από τις ρόδες της άμαξας βρισκόταν μωρό (μάλλον διότι έχω μωρό) ενώ η αδερφή νόμιζε ότι βρίσκεται πεντάχρονο (μάλλον διότι έχει πεντάχρονο). Ο οδηγός του αλόγου μας, πάντως, που μάλλον δεν έχει ούτε μωρό ούτε πεντάχρονο, συνέχισε ατάραχος την τρελή πορεία του, σφάζοντας ακόμη 2 κόκκινα φανάρια και παραβιάζοντας καμία δεκαριά φορές τον Κ.Ο.Κ., ίσως και τον Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
5. Γιατί έφαγα όλες τις θερμίδες που μου αναλογούν για το επόμενο τρίμηνο μέσα σε 12 ώρες, ξεκινώντας από μίνι σφολιατάκια στο Café Greco (αν τύχει και βρεθείς ποτέ στη Ρώμη να το επισκεφθείς, είναι ένα υπέροχο ατμοσφαιρικό καφέ που άνοιξε ένας Έλληνας το 1760 στη Via Condotti), θεσπέσια αυθεντική καρμπονάρα (κι άλλα πολλά) στο εστιατόριο Roscoli και έπειτα cupcakes, cake pops, pop corn και άλλα χαριτωμένα και μπειμπι-σαουερικά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου G-Rough, όπου έλαβε χώρα το event.
6. Γιατί το συγκεκριμένο baby shower, προετοιμασμένο με πολλή αγάπη από τον ιταλό σύζυγο της αδερφής, Francesco, και από τη φίλη της και event organizer, Chiara (βάλαμε λίγο και εγώ και η Χαρά το χεράκι μας) ήταν από τα πιο λαχταριστά που έχω πάει, με αποτέλεσμα να θέλω, στιγμιαία, να ξαναμείνω έγκυος.
7. Γιατί συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου λείπει η ξενιτεμένη αδερφή όταν άνοιξε την ντουζιέρα μέσα στην οποία κρυβόμασταν κίντερ-έκπληξη εγώ και η έτερη αδερφή και κόντεψε να γεννήσει από τη χαρά της.
8. Γιατί τα παιχνίδια που διαλέξαμε για το baby shower ήταν πιο εξευτελιστικά από ποτέ, με αποτέλεσμα να καταλήξω να είμαι τυλιγμένη γύρω γύρω με χαρτί τουαλέτας για το παιχνίδι «φτιάξε μια αυτοσχέδια πάνα γύρω από ένα μεγάλο μωρό».
9. Γιατί απέκτησα, έστω για λίγες ώρες, την ψευδαίσθηση πως δεν έχω έγνοιες, δεσμεύσεις, υποχρεώσεις. Θυμήθηκα, για λίγο, πως ήταν να μην είμαι μαμά.
10. Γιατί τώρα θέλω να ξαναπάω στη Ρώμη. Ευτυχώς, η γέννα πλησιάζει, οπότε η μέρα αυτή δεν θα αργήσει. Και υποπτεύομαι πως εκείνο το ταξίδι θα είναι ακόμη πιο συναρπαστικό από αυτό. Άλλωστε, το δεύτερο καλύτερο πράγμα μετά το να έχεις παιδιά, είναι το να έχεις ανίψια.
Έλα, μικρή Νίκη, σε περιμένουμε!