Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα κι εγώ εκεί, όρθια (και όπως πάντα καθυστερημένη) σε ένα κατάμεστο Albion να τραγουδάω παράφωνα «Happy Birthday Miss Bloom» ανάμεσα σε δημοσιογράφους, bloggers, celebrities, guru των media, PR pros, beauty experts, fashion cognoscenti και άλλους φανταστικούς, ζηλευτούς, επιτυχημένους, ενδιαφέροντες ανθρώπους που για εκείνη τη μέρα μας ένωνε ένα και μόνο κοινό: η εκτίμηση και η αγάπη μας για το Miss Bloom και τους ανθρώπους που το δημιουργούν.
Και επειδή αυτή την αγάπη εγώ την νιώθω ένα τσικ παραπάνω από τους προαναφερθέντες (λίγο που είμαι μέλος του team, λίγο οι ορμόνες, πολύ θέλει ο άνθρωπος να συγκινηθεί;), δεν μπορώ παρά να διακόψω την κανονική ροή του προγράμματός μας (πάνες, μύξες, τουβλάκια, παιδικές χαρές, νήπια που στριγγλίζουν) για να σου πω 5 πράγματα που ίσως φαντάζεσαι – ή ίσως και όχι – για το Miss Bloom που αγαπάω. Το Miss Bloom λοιπόν…
…ήταν το πρώτο website που σκέφτηκα πως θα ήθελα να φιλοξενεί το blog μου, όταν σκεφτόμουν να φτιάξω αυτό το blog.
Το να ξεκινήσω να γράφω αυτά που νιώθω, σκέφτομαι και ζω γύρω από τη μητρότητα ήταν ένα πράγμα. Το να είναι κάποιο website που εκτιμώ πρόθυμο να με φιλοξενήσει ήταν ένα δεύτερο. Για καλή μου τύχη, η Ελένη (η γνωστή, η Στασινοπούλου, η @elenista της καρδιάς μας) αμέσως αγκάλιασε την ιδέα. Και έτσι μετά από λίγες μόλις μέρες γεννήθηκε. Το Eliana In Babyland αρχικά - και αμέσως μετά η Ισαβέλλα.
…δεν μου έχει υποδείξει ποτέ τι να γράψω.
Μου έχει δώσει ιδέες, με έχει «ξεκολλήσει» όταν σκαλώνω, με έχει βοηθήσει με brainstorming. Αλλά το team του Miss Bloom δεν έχει κατευθύνει ποτέ τα posts μου για να εξυπηρετήσει κάποιο δικό του σκοπό, για να «ανέβουν τα κλικς» ή για να «κάνουμε ντόρο». Και εσένα που είσαι απ’ έξω από τα media αυτό μπορεί να σου ακούγεται αυτονόητο, σε διαβεβαιώνω, όμως, πως δεν είναι. Ο σεβασμός και η ελευθερία του blogger εδώ είναι αδιαπραγμάτευτα.
…δεν μου έχει αλλάξει ποτέ ούτε λέξη.
Στο ίδιο μήκος κύματος, δεν έχει τύχει ποτέ να μπω να διαβάσω κείμενό μου αφού αναρτηθεί και να δω πως κάτι λείπει ή κάτι περισσεύει ή κάτι είναι ελαφρώς αλλιώτικο από το πώς αρχικά το έγραψα. Σε βαθμό σχεδόν εκνευριστικό, αφού πολλές φορές ξέρω πως μερικά κείμενά μου (γραμμένα με εχμ, λίγη βιασύνη), αν τα «χτένιζε» η Ελένη θα τα έκανε κουκλάκια ζωγραφιστά. Αλλά δεν το κάνει. Γιατί, είπαμε, το να είσαι blogger του Miss Bloom είναι ελευθερία λόγου, ελευθερία έκφρασης και –κυρίως- χαρά.
…έχει πάντα τα κέφια του
Ή, για να ακριβολογούμε, δεν έχει ποτέ τις μαύρες του. Από τις επισκέψεις μου στα γραφεία, που ξεκινούν πάντα με τη φράση - παγίδα «ήμουν στη γειτονιά και ήρθα να σας πω ένα γεια» και καταλήγουν σε πολύωρες αρμένικες βίζιτες όπου λέμε όλα τα κουτσομπολιά του μήνα, δοκιμάζω κραγιόν και αρώματα, παίζω με διαφημιστικά μπαλάκια και press papier που βρίσκω στα γραφεία (και φυσικά καθυστερώ τραγικά τις αναρτήσεις τους), μέχρι τις στωικές απαντήσεις που λαμβάνω στα email μου, παρότι τους έχω (πάλι) καθυστερήσει το κείμενό μου, η καλή διάθεση, η ευγένεια και η υπομονή του team είναι αξιοθαύμαστη.
…αποτελείται από καλόγουστους ανθρώπους.
Εσύ τώρα σκέφτεσαι πως εννοώ ότι η Ελένη φοράει τα πιο ωραία παπούτσια (αλήθεια είναι) και πως η Βασιλική συνδυάζει τις μπλούζες της με την πιο σωστή απόχρωση κραγιόν (είναι επίσης αλήθεια). Εγώ όμως δεν εννοώ αυτό. Εγώ εννοώ πως με τους ανθρώπους που εργάζονται πίσω από τις οθόνες και τα πληκτρολόγια του Miss Bloom, συμπλέουμε, σε γενικές γραμμές, αισθητικά. Αγαπάμε παρόμοια πράγματα. Θεωρούμε παρωχημένα και ξεπερασμένα περίπου τα ίδια. Αυτά τα κορίτσια και αγόρια, από την Στέλλα και την Ελένη μέχρι την Έλενα ή τον Γαβριήλ (κι ας μην είναι πια μαζί μας), έχουν βρει την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο φρέσκο και στο πρωτότυπο, που όμως δεν αγγίζει ποτέ τα όρια του υπερβολικού και του pretentious. Είναι νορμάλ άτομα ρε παιδί μου, πώς να το πω. Κανονικοί, υπέροχοι άνθρωποι, που θα ήθελες να είναι φίλοι σου.
Κι έτσι κι εγώ είμαι περήφανη που είμαι μέλος ενός τέτοιου team.
Χάπι μπέρθντει Miss Bloom!