1.Το άλλοθι της «πρωτάρας»
Η δικαιολογία της απειρίας ευσταθούσε την πρώτη φορά που δεν ήξερες πώς να σταματήσεις το μωρό να κλαίει/ να το θηλάσεις/ να το ρέψεις/ να το κάνεις μπάνιο/ να του κόψεις τα νύχια/ να του αφαιρέσεις τη νινίδα κ.ο.κ. Τώρα, που τα έχεις ξαναζήσει όλα, γιατί δεν θυμάσαι σχεδόν τίποτα;
2.Ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος
Αχ, αυτό το γλυκό διωράκι που είχα στη διάθεσή μου όσο το παιδάκι μου έκανε την μεσημεριανή του σιέστα. Για να υπάρξει ξανά αυτό το διωράκι πρέπει να συντονιστούν τα δύο παιδιά, να κοιμηθούν ταυτόχρονα, και να παραμείνουν κοιμισμένα για δύο ώρες. Ειλικρινά θεωρώ πιθανότερο να πιάσω το τζακπότ στο Τζόκερ.
3.Η αίσθηση του χιούμορ
Ευτυχώς, προσωρινά. Το μόνο που χρειάζεσαι για να την ανακτήσεις είναι λιγάκι ύπνο και τις σωστές μανάδες – πρότυπα:
4.Το πρόγραμμα της ημέρας
Είμαι σίγουρη πως όσο περνάει ο καιρός θα διαμορφώνεται ένα νέο πρόγραμμα που θα καλύπτει τις ανάγκες όλων των μελών της οικογένειας, αλλά προς το παρόν η ωραία απογευματινή ρουτίνα «κούνιες – παιχνίδι – μπάνιο – παραμύθι – γάλα – δόντια – ύπνος» έχει αντικατασταθεί από «κολικούς – ξυπνήματα – κουνήματα - κλάματα».
5.Η σχέση αποκλειστικότητας με «τη μεγάλη»
Είμαι η μαμά της και είναι η κόρη μου η μια από τις δύο κόρες μου. Δυστυχώς, το δεύτερο παιδί ακυρώνει την σχέση αποκλειστικότητας που υπάρχει ως τότε με το πρώτο παιδί. Κι αυτό είναι δύσκολο να το καταπιείς, τόσο εσύ όσο και το παιδί. Όπως γράφει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ στο «Μεγαλώνοντας Μέσα στην Ελληνική Οικογένεια» (εκδ. Αρμός) «…Φέρατε ένα καινούργιο παιδί κι αυτό δεν του αρέσει. Σαν να φέρνει ο άντρας μια δεύτερη γυναίκα σπίτι και να λέει τις ίδιες βλακείες που λέμε στα παιδιά, αυτά που μου έλεγε η μάνα μου, ότι τάχα “είμαστε τόσο ευχαριστημένοι μαζί σου, που είπαμε να κάνουμε κι άλλο ένα παιδάκι”». Αν η Ισαβέλλα νιώθει όπως θα ένιωθα εγώ αν μου έφερνε ο Νικόλας στο σπίτι μια άλλη γυναίκα για να συμβιώσουμε όλοι μαζί, απορώ πως το παιδί δεν έχει πάρει ακόμα ένα κουζινομάχαιρο να μας σφάξει όλους.
6.Τα κιλά της εγκυμοσύνης
Μου το έλεγαν ότι δεν θα προλαβαίνω να φάω και εγώ από μέσα μου σκεφτόμουν «τς τς τς, μα τι υπερβολικές που είναι». Always look at the bright side of life!
7.Η δυνατότητα να αφήσω το παιδί στη γιαγιά και να φύγω δύο μερούλες
Θυμάσαι τότε που άφησα την Ισαβέλλα στην Αθήνα και πήγα 2 μέρες με τον Νικόλα στη Μύκονο; Ή τότε που πήγαμε 3 μέρες στη Βαρσοβία; Κι εγώ τα θυμάμαι. Και πολύ φοβάμαι πως με αυτές τις αναμνήσεις θα μείνω για λίγο καιρό ακόμα, διότι αν πω στην γιαγιά να κρατήσει και τα δύο ταυτόχρονα, θα πάει για τσιγάρα και δεν θα ξαναγυρίσει.
8.Η ελπίδα να προλάβω να απαντήσω σε μερικά email
Ας πούμε απλά πως αυτή την εποχή ο επαγγελματισμός μου έχει περάσει σε κάπως δεύτερη, τρίτη, εικοστή τρίτη μοίρα.
9.Η ερωτική μου ζωή
Σε αυτή τη φάση, απόδειξη αγάπης δεν είναι οι αγκαλιές και τα φιλιά, αλλά το να σηκωθεί ο άλλος στις 3 τη νύχτα να αλλάξει την πάνα για να σε αφήσει να κοιμηθείς.
10.Η πιθανότητα να αφήσω τον μπαμπά στο πόστο μου για να κάνω κάτι για μένα
Τώρα απλά τραβάμε κλήρο για το σε ποιον θα πέσει το δίχρονο και σε ποιον το νεογέννητο.
11.Η εμμονή να τα κάνω όλα τέλεια
Όχι ότι έπασχα ποτέ από τη συγκεκριμένη «ασθένεια», αλλά μπορεί να πάσχεις εσύ. Έχε υπόψη σου, λοιπόν, πως με δύο παιδιά είσαι ευτυχισμένη αν στο τέλος της ημέρας έχεις καταφέρει να τα κρατήσεις και τα δύο ταϊσμένα και καθαρά. Ή, έστω, ζωντανά.
12.Η ψυχική μου ηρεμία
…είναι εκείνες οι φορές που όσο οδηγείς κλαίνε με αναφιλητά και τα δύο παιδιά ταυτόχρονα και δυσκολεύεσαι πολύ να αποφασίσεις: να το ρίξω στην κολώνα ή να βγω στο αντίθετο ρεύμα;
13.Η επιθυμία για ένα ακόμη μωρό
Πάμε παρακάτω γιατί αυτή τη στιγμή ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι;
14.Η ιδιότητα «μωρό» του πρώτου παιδιού
Όπως έγραφα και σε ετούτο εδώ το blog όταν πρωτοβγήκα από το μαιευτήριο, η Ισαβέλλα μου είχε φανεί υπερφυσική μπέμπα μπροστά στο νεογέννητο μωράκι (δεν θα ξεχάσω πόσο εντύπωση που έκαναν ειδικά οι μεγάλες πατούσες και το γιγαντιαίο κεφάλι!). Και ακόμη έτσι είναι. Η Ισαβέλλα έχει πάψει να είναι «μωράκι» και έχει γίνει (όπως δεν παραλείπουν να την ενημερώνουν όλοι όσοι την συναντούν καθημερινά) «μεγάλη κοπέλα». Και εγώ πάω κάθε βράδυ πάνω από την κούνια της και την κοιτάζω να κοιμάται φορώντας το XL ολόσωμο πιτζαμάκι της και στεναχωριέμαι για αυτό το 2 χρονών μωράκι που, χωρίς να το θέλει, εν μια νυκτί, μεγάλωσε απότομα.
15.Η μπάλα
Ναι, το δεύτερο μωρό τινάζει στον αέρα ό,τι είχες βάλει σε σειρά. Ναι, χάνεται η μπάλα εντελώς. Αλλά θα την ξαναβρούμε. Και όταν με το καλό την ξαναβρούμε θα παίζουμε τέλεια. Γιατί τώρα πια είμαστε ολόκληρη οικογένεια.