1. Η προεόρτια αναμονή
Από την προηγούμενη μέρα όλοι σε ρωτάνε «τι θα κάνετε αύριο που γιορτάζεις;». Ε, ξεκίνησα κι εγώ να γιορτάζω επίσημα την Γιορτή της Μητέρας από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, καθώς η κόρη μου αυτή την εποχή μου κάνει «δώρο» 2-3 καινούργια δόντια που φυτρώνουν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να περνάνε περίπου δύο ώρες κάθε βράδυ για να την κοιμίσω και έπειτα να ξυπνάω για να την ξανακοιμήσω 3, 4, 5+ φορές κάθε βράδυ.
2. Το γλυκό, γιορτινό ξύπνημα
Άυπνη καθώς ήμουν, ξύπνησα την Κυριακή αργοπορημένα για το καθιερωμένο baby swimming, οπότε και έπρεπε χωρίς να κάνω ντους, χωρίς να πλύνω δόντια, χωρίς να φάω πρωινό και χωρίς να πιω καφέ, να πακετάρω πάνες, μωρομάντηλα, μαγιό, αδιάβροχες πάνες, πετσέτες, ρουχαλάκια, παπουτσάκια, σαλιάρες, πιπίλες, φρούτα, κουταλάκια, ποτηράκια, κουκλάκια, σε κλίμα πανικού για να προλάβουμε το μάθημα. Φυσικά φτάσαμε αργοπορημένοι. Η γραμματέας μου ευχήθηκε «Χρόνια Πολλά» και κάπως έτσι συνειδητοποίησα τι μέρα είναι.
3. Τα celebrations της ημέρας
Αν το παιδί μου ήταν μεγαλύτερο, θα ήμουν κατενθουσιασμένη με την γκραν φιέστα που είχε στηθεί στην Τεχνόπολη, ένα ολοήμερο event για μαμάδες και παιδιά, με shows, τραγούδια, χορούς, φουσκωτές τσουλήθρες, τραμπολίνο, σύνεργα ζωγραφικής, γιγαντιαία cartoons - ένας παράδεισος για παιδάκια και ξέγνοιαστες μαμάδες. Το δικό μου παιδάκι, ωστόσο, το μόνο που ήθελε είναι να κυνηγάει αφηνιασμένο διαφημιστικά μπαλόνια, οπότε και πέρασα την ημέρα μου να κυνηγάω εγώ εκείνη, προκειμένου να μην την πολτοποιήσουν τα μεγαλύτερα παιδάκια στο διάβα τους.
4. Τα κλισέ στα social media
Την Κυριακή το instagram μου ήταν σαν να το απήγαγαν οι εξωγήινοι και να το αντικατέστησαν με ένα ροζ γλυκανάλατο σύμπαν από καρδούλες, λουλούδια και τσιτάτα για μανάδες, που – σε έμενα προσωπικά - επιφέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από το να με συγκινήσουν.
5. Ο άτυπος διαγωνισμός καλής κόρης/γιού
Στην ίδια στιγμή, οι φίλοι μου στο facebook έπαιζαν άτυπα το παιχνίδι «η δική μου μαμά είναι καλύτερη από τη δική σου μαμά», γεμίζοντας το timeline με ρετρό φωτογραφίες των μαμάδων τους και λόγια λατρείας. Και εμένα με τύψεις ξανά για το πόσο χάλια κόρη είμαι. Ευτυχώς πέρσι που είχα μεγαλύτερα κέφια είχα κάνει με το παραπάνω το καθήκον μου
6. Οι μεγάλες προσδοκίες
Η πίεση πως, ειδικά για αυτή την ημέρα, πρέπει να είσαι έξτρα χαρούμενη, έξτρα γλυκιά μανούλα και έξτρα καλή κορούλα ήρθε και μου σμπαράλιασε το –ήδη κλονισμένο από την αϋπνία – νευρικό σύστημα, με αποτέλεσμα να πάρω τη μαμά μου για να της ευχηθώ και να καταλήξω να κλαίω γοερά τηλεφωνικώς και να μην μπορώ να εξηγήσω και ακριβώς τι έχω.
7. Η εξόντωση του τιμώμενου προσώπου
Κατά τις 7 το απόγευμα συνειδητοποίησα πως δεν έχω προλάβει να φάω τίποτα εκτός από 3 κομμάτια πεπόνι που άφησε στο πιάτο της η Ισαβέλλα.
8. Τα δώρα που δεν έρχονται
Φυσικά και ο άντρας μου δεν θεώρησε πως αυτή η μέρα είναι ξεχωριστή και φυσικά και δεν ετοίμασε ούτε πρωινό στο κρεβάτι, ούτε δωράκια, ούτε εκπληξούλες. Θα υποστήριζα πως οι άντρες που τα κάνουν αυτά είναι άντρες-μονόκεροι, δηλαδή πλάσματα που ζουν στη σφαίρα της φαντασίας, αν δεν μου έλεγε η φίλη μου η Πέγκυ πως ο δικός της άντρας της έφερε δώρο παπούτσια, ασορτί με της κόρης τους. Φλούο λαχανί. Όχι τα παπούτσια, εγώ από τη ζήλια μου.
9. Το concept «Είστε Όλες Υπέροχες»
Στο γενικότερο κλίμα εκνευρισμού μου, άρχισα να εκνευρίζομαι με την ίδια την Ημέρα, με την ιδέα πως την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου γιορτάζουμε κάθε μαμά εκεί έξω. Δηλαδή γιορτάζει και η μαμά που είδα τις προάλλες να χαστουκίζει το παιδί της στο πάρκο; Η άλλη που του βάζει τις φωνές και το ταπεινώνει; Η μαμά στη Νεμέα που βασάνιζε το παιδί της, γιορτάζει κι αυτή; Ποιες πιάνουμε για μαμάδες και ποιες οφείλουμε να τιμάμε; Συνήθως δεν κάνω τέτοιες μαύρες σκέψεις, αλλά φέτος είπαμε, αϋπνία.
10. Η αυτοδιαφήμιση
Εν τέλει, νομίζω πως εκείνο που με έκανε να είμαι τόσο ξινή (έχω πλήρη επίγνωση για το πόσο party pooper είμαι με αυτό το κείμενο), είναι η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε από κάποιες άλλες μαμάδες πως την Κυριακή ένιωθαν περήφανες για το πόσο καλές μάνες είναι και πόσο τα παιδιά τους τις λατρεύουν. Ειλικρινά ελπίζω του χρόνου να νιώθω κι εγώ έτσι, γιατί προς το παρόν αισθάνομαι κουρασμένη, εξοντωμένη, απαίσια κόρη και τραγική μαμά.Και έπειτα θυμάμαι πως κάπου είχα διαβάσει πως «καλές μαμάδες είναι αυτές που πιστεύουν πως τα κάνουν όλα λάθος» και αμέσως νιώθω λίγο καλύτερα.