Γιατί τρελαίνομαι να την βλέπω να φοράει κάτι καινούργιο
Την πρώτη φορά που της φόρεσα ένα ωραίο φουστάνι (ριγέ με λευκό γιακά και φουρό - ήταν τριών μηνών και θα πήγαινε στα πρώτα της βαφτίσια), τσίριξα από χαρά. Αντί για μωρό με ολόσωμο φορμάκι, έβλεπα μπροστά μου ένα πολύ μικρό, χαριτωμένο κοριτσάκι. Τις προάλλες της φόρεσα ένα t-shirt Guns ‘n’ Roses και της πήγαινε υπέροχα. Αλλά και κάθε φορά που της φοράω κάτι καινούργιο ενθουσιάζομαι. Υποθέτω πως κάποιες από εμάς δεν βαρεθήκαμε ποτέ να παίζουμε το παιχνίδι «ντύσε την κούκλα».
Γιατί προς το παρόν δεν έχει άποψη και έτσι της φοράω ό,τι μου αρέσει εμένα
Καταπληκτικά βαμβακερά φορέματα, κομψές μαρινιέρες, εμπριμέ σορτσάκια, πλεκτές ζακετούλες. Τρελαίνομαι να της αγοράζω ρούχα που θα ήθελα να φοράω κι εγώ. Δεν ξέρω αν θα της ψωνίζω με την ίδια χαρά συνθετικά μπλουζάκια με glitter και στάμπα Frozen και Minions επάνω. Υπάρχει άραγε τρόπος να το αποφύγω (χωρίς να μεγαλώσω το παιδί μου σε συνθήκες Κυνόδοντα);
Γιατί οι καταναλωτικές μου τύψεις είναι λιγότερες
Από το 2008 που ξεκίνησε αυτό που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «κρίση», οι εξορμήσεις μου για shopping μειώθηκαν δραματικά, ενώ δεν συνέβαινε πάντα κάτι εξίσου δραματικό στον μισθό και στο πορτοφόλι μου. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον έχω τύψεις να ψωνίζω (άλλο) ένα Μικρό Μαύρο Φόρεμα ενώ τα πράγματα εκεί έξω είναι εχμ, μαύρα. Γιατί όμως νιώθω τόσο καλύτερα να ψωνίζω για την Ισαβέλλα; Δεν ξέρω. Η ανιδιοτέλεια του να ξοδεύεις για κάποιον άλλο ίσως εξισορροπεί την ματαιοδοξία του να ξοδεύεις για μη απαραίτητα υλικά αγαθά γενικώς. Κάπως σαν «όχι για μένα, για την φουκαριάρα την κόρη μου».
Γιατί όποτε είναι έστω και λίγο όμορφα ντυμένη, ακούει αμέτρητα κομπλιμέντα
Δεν χρειάζεται να έχουμε δίπλωμα παιδοψυχολογίας για να συμπεράνουμε πως αυτό είναι καλό για το χτίσιμο της αυτοπεποίθησής της, σωστά;
Γιατί η παιδική μόδα είναι χαριτωμένη μέχρι δακρύων
Ειδικά όταν βλέπω αριστοτεχνικά κομμάτια σε λιλιπούτεια μεγέθη, μου έρχεται να κλάψω από χαρά. Το έπαθα πρόσφατα στην παρουσίαση της συλλογής H&M Studio AW 2016. Όλοι χάζευαν τα γυναικεία και εγώ είχα κολλήσει στο section με τα παραμυθένια παιδικά.
Γιατί δεν είμαι έτοιμη ακόμα για νέες αγορές
15 μήνες μετά τη γέννα, δεν έχω καταφέρει ακόμα να διώξω όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης, τι να κάνουμε τώρα; Τίποτα, αλλά καλύτερα να μην ψωνίζω ρούχα που σε λίγους μήνες φιλοδοξώ να μου είναι μεγάλα. Μεταξύ μας, ακόμη και να φτάσω στα προ Μωρού κιλά, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι στις νέες μου shopping συνήθειες. Άλλωστε τα ρούχα θα πηγαίνουν πάντοτε καλύτερα σε εκείνη απ’ όσο πηγαίνουν σε μένα. Ειδικά τα μαγιό.
Γιατί τα παιδικά ρούχα είναι πιο οικονομικά
Στην πραγματικότητα είναι πιο ακριβά, γιατί πρέπει να αλλάζεις ολόκληρη γκαρνταρόμπα κάθε 3 μήνες. Αλλά την ώρα που βρίσκεσαι στα μαγαζιά, με €10 ή €20 στο πορτοφόλι σου, στο τμήμα με τα παιδικά θα βρεις να ψωνίσεις αμέτρητα φανταστικά πράγματα (σε αντίθεση με το γυναικείο τμήμα). Οπότε, πιάνεις το ολόσωμο πουά σορτσάκι, το κοιτάς, το φαντασιώνεσαι φορεμένο επάνω στο παιδάκι σου, κοιτάς και την τιμή του, μουρμουράς «τι ψυχή έχει;» και κατευθύνεσαι στο ταμείο.
Γιατί μου αρέσει να ανεβάζω φωτογραφίες με το hashtag #bebaporter στο Instagram
Άλλοι θέλουν να ανεβάζουν #selfies. Άλλοι την βρίσκουν με #sunsets. Κάποιοι γουστάρουν #foodporn. Ο άντρας μου ανεβάζει #athenshatespigeons. Όπως την βρίσκει ο καθένας. Εμένα λοιπόν, μου αρέσει να χαζεύω στο instagram φωτογραφίες με καλοντυμένα μωρά και να ανεβάζω τις δικές μου με αυτό το δικής μου εμπνεύσεως hashtag. Προς το παρόν έχει μόνο δικά μου posts, αλλά σε περιμένω να τα αυγατίσουμε.
Γιατί συνεισφέρω στην ενδυματολογική κληρονομιά της ξαδέρφης Αλιάνας
Όταν πλησίαζε η Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού μου, προσγειώθηκαν στο σπίτι μου 3 τεράστιες σακούλες με ρούχα, αξεσουάρ και άλλα καλούδια της ανιψιάς μου Αλιάνας, η οποία κάθε χρόνο μας τροφοδοτεί με τα παλιά της ρούχα. Αυτά τα ρούχα τα προσέχουμε ευλαβικά και φροντίζουμε να εμπλουτίζουμε συχνά τη συλλογή, διότι θα τα κληροδοτήσουμε με τη σειρά μας στην ανιψιά μας, τη Νίκη. Και μια μέρα, όταν ξεμπερδέψουμε με τα μωρά της οικογένειας, αυτά τα ρούχα θα προσφέρουν ζεστασιά σε κάποιο άλλο, άγνωστο παιδάκι.
Γιατί θέλω κάποτε να κοιτάζει φωτογραφίες και να λέει «τι όμορφα που με έντυνες μαμά»
Προφανώς σε εκείνες τις φωτογραφίες θα έχει κεφάλι.