Διαβάζω τώρα στο internet, πως στο μακρινό 1992, η διεθνής κοινότητα καθιέρωσε τον εορτασμό της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού, με σκοπό να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τις νέες μαμάδες γύρω από τον μητρικό θηλασμό και την ανεκτίμητη αξία του. Δεν ήξεραν, θα μου πεις, οι μαμάδες τα οφέλη του μητρικού γάλακτος; Όχι ακριβώς. Αντιγράφω: «Στις δεκαετίες του '50 και του '60 οι γυναίκες έκαναν χρήση του γάλατος εμπορίου αφού είχαν πεισθεί ότι είναι εφάμιλλο του μητρικού. Επιπλέον οι επαγγελματίες υγείας μαζί με τις γαλακτοβιομηχανίες έπεισαν τις μητέρες για τη χρήση του συμπυκνωμένου γάλακτος του εμπορίου. Έτσι οι μητέρες, ειδικά αυτές που εργάζονταν μη έχοντας άδειες μητρότητας, προχώρησαν στην τεχνητή διατροφή. Στις δεκαετίες του '60 - '70 τα υποκατάστατα του μητρικού γάλακτος έφτασαν να θεωρούνται υπερέχοντα του μητρικού γάλακτος, μια αντίληψη που «ριζώθηκε» στη συνείδηση της κοινωνίας». Στο κοντινό 2015, όταν δηλαδή γεννήθηκε η Ισαβέλλα, εγώ δεν είχα ιδέα για τίποτα όλα αυτά. Ήξερα πως ήθελα να προσπαθήσω να θηλάσω, αλλά δεν είχα ιδέα ούτε πώς, ούτε πότε, ούτε πόσο. Δεν είχα ιδέα πως ο μητρικός θηλασμός έμελλε να καταγραφεί στα πρακτικά της ζωής μου ως το δυσκολότερο πράγμα που έχω κληθεί ποτέ να κάνω, αλλά συνάμα ως το μεγαλύτερο κατόρθωμά μου, κάτι για το οποίο θα είμαι πάντα περήφανη, πάντα χαρούμενη και πάντα, όταν θα το θυμάμαι, θα συγκινούμαι. Κοιτώντας πίσω σε αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε τότε και συνεχίζεται ως σήμερα με ένα διάλλειμα λίγων μηνών, ξεχωρίζω, μεταξύ άλλων, τις παρακάτω στιγμές:
Η πρώτη φορά
Είναι μια αίσθηση που καμία λέξη στο λεξικό δεν αρκεί για να την περιγράψει. Λες και το σοκ του να αντικρίζεις το μωρό σου για πρώτη φορά δεν είναι αρκετά ισχυρό από μόνο του, στο καπάκι έρχεται αυτή η απίστευτη στιγμή που το νεογέννητο παιδί σου, με κλειστά μάτια, κυριολεκτικά, κατευθύνει το στοματάκι του προς τη θηλή σου και ξεκινά να πίνει. Και αυτό το λαίμαργο ρούφηγμα, αυτή η κατευθυνόμενη από το gps της επιβίωσης συντονισμένη κίνηση χειλιών και γλώσσας, είναι και το μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει. Είναι το ένα και μοναδικό εφόδιο με το οποίο το μωρό έρχεται στον κόσμο και προσπαθεί να ζήσει.
Ο πρώτος μαραθώνιος θηλασμός
Τον ξαναθυμήθηκα τακτοποιώντας την ντουλάπα μου και πέφτοντας πάνω στο νυχτικό που φορούσα εκείνη τη νύχτα. Το δεύτερο βράδυ στο μαιευτήριο ήταν περίπου όπως πρέπει να είναι η κόλαση: με αποπνικτική ζέστη, με ισχυρούς πόνους από την καισαρική, άυπνη, κατάκοπη, με ένα μωρό που δεν ξεκολλούσε όλο το βράδυ από το στήθος μου και όποτε προσπαθούσα να το ξεβεντουζάρω έκλαιγε γοερά. Το νυχτικό το έσκισα από το νεύρα μου σε κάποια φάση, ενώ σε κάποια άλλη φώναξα μέσα τις μαίες και με απόγνωση τις ρωτούσα να μου εξηγήσουν τι διάολο συμβαίνει, γιατί το περνάω αυτό. Εκεί έμαθα πως το μωρό δίνει αγώνα να «κατεβάσει» το γάλα μου. Milk downloading…
Η μέρα που ήρθε το γάλα
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην στιγμή όπου το γάλα κατέβηκε, το στήθος διπλασιάστηκε και το μωρό ήπιε, ήπιε, ήπιε μέχρι που σε μια στιγμή άφησε από μόνο του το στήθος, και χορτασμένο και ικανοποιημένο αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ούτε το μωρό, ούτε αυτό το μοναδικό αίσθημα πληρότητας.
Οι πρώτες μαύρες μέρες στο σπίτι
Φεύγοντας από το μαιευτήριο, όλα έδειχναν πως θα πήγαιναν μια χαρά. Αλλά δεν πήγαν. Μια εβδομάδα αργότερα, η χαρά του θηλασμού είχε επισκιαστεί από την εφιαλτική εμπειρία της σκισμένης θηλής – άπειρη γαρ, τοποθετούσα το μωρό με λάθος τρόπο στο στήθος με αποτέλεσμα να τραυματιστώ. Έτρεμα κάθε φορά που το μωρό πλησίαζε το στήθος μου, πονούσα αφόρητα. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν η σκέψη πως αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να κάνω στο μωρό και πως, όπως όλες οι έμπειρες μανάδες μου έλεγαν, ο πόνος θα περάσει. Και πέρασε. Στις 40 μέρες οι πληγές μου είχαν κλείσει και η Ισαβέλλα θήλαζε τέλεια. Και συνέβαινε ένα πράγμα εκπληκτικό: το μωρό έπαιρνε βάρος συνέχεια, αποκλειστικά και μόνο πίνοντας γάλα από το στήθος της μαμάς του. Το σώμα μου έθρεφε έναν άλλο άνθρωπο. Σε κάνει να νιώθεις λίγο superwoman όλο αυτό, όχι;
Η πρώτη φορά, ξανά
Ναι, στο δεύτερο παιδί είναι αλλιώς. Ναι, τώρα ήξερα και ναι, όταν ήρθαν τα κορίτσια του Ιασώ να με ενημερώσουν για την Πολιτική του Μαιευτηρίου για την Προώθηση και την Υποστήριξη του Μητρικού Θηλασμού, ήδη θήλαζα. Αλλά ακόμη κι έτσι, όταν και πάλι ένα μικροσκοπικό μωράκι που έχει μόλις βγει από μέσα σου κλαίει με όλη του τη δύναμη, και το βουλώνει αμέσως μόλις αρπάζει ευτυχισμένο το στήθος σου, νομίζεις σου κάνει διαφορά αν είναι το πρώτο ή δεύτερο παιδί σου; Νομίζω πως θα συγκινούμουν ακόμη κι αν ήταν το δέκατο.
Ο δημόσιος θηλασμός
Την Κυριακή χίλιες και πλέον γυναίκες συγκεντρώθηκαν στο Ζάππειο για να υπογραμμίσουν το αυτονόητο: ο δημόσιος θηλασμός είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε μαμάς και κάθε μωρού. Προσωπικά έχω θηλάσει παντού, από εστιατόρια (έχω γίνει εξπέρ στο να τρώω με το ένα χέρι) και αεροδρόμια (στο τελευταίο ταξίδι στην Ιταλία, εγώ έψαχνα αγχωμένη να βρω το gate και η Βικτώρια θήλαζε αμέριμνη μέσα στον μάρσιπο), μέχρι παραλίες (φανταστικό το γεγονός ότι δεν έπρεπε να κουβαλάω μαζί μου ούτε σκόνες, ούτε θερμός, ούτε τίποτα) και αεροπλάνα (τέλειο τρικ για να μην κλαίει το μωρό στην απογείωση, όσο καταπίνει ξεβουλώνουν τα αυτιά του). Γενικά, όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Κίμωνας Φραγκάκης στο facebook «Δεν υφίσταται η έννοια του θηλασμού δημοσίως ούτε μπορεί να διαχωριστεί από τον εν οίκω θηλασμό. Ο θηλασμός είναι ένας και απαραίτητος ανα πάσα στιγμή για το μωρό. Είναι το ιδιο φυσικός και αυτονόητος όσο η αναπνοή του. Οι αστικές συμβάσεις που οριοθετούν τον ιδιωτικό χώρο και τη δημόσια σφαίρα είναι όχι απλώς αδιάφορες αλλά ανύπαρκτες για τον άμεσα ενδιαφερόμενο συνάνθρωπο μας που είναι το βρέφος. Άρα το να σε ενοχλεί η εικόνα του θηλασμού σε κοινή θέα είναι σα να σε ενοχλεί που κάποιος φοράει γυαλιά οράσεως».
Το θήλαστρο στη δουλειά
Επί δυόμιση μήνες - όσο δηλαδή μεσολαβούσε από όταν γυρνούσα στην εκπομπή μετά τις γέννες των παιδιών μου έως ότου να κλείσει η εκπομπή για καλοκαίρι – πήγαινα στο κανάλι με φουλ εξοπλισμό: νοσοκομειακό θήλαστρο, αποστειρωμένα μπουκαλάκια, φορητό τσαντάκι – ψυγειάκι μεταφοράς. Και σκέψου τώρα την γελοία εικόνα να είμαι βαμμένη, χτενισμένη, ντυμένη, κλειδωμένη σε ένα καμαρίνι, να αντλώ γάλα και απ’ έξω να μου χτυπάνε την πόρτα φωνάζοντας «σε 10’ είμαστε στον αέρα!».
Λίγο μετά τη βουτιά στην κολυμπήθρα
Μετά το πρώτο μεγάλο event της ζωής τους, ζαλισμένες από τον κόσμο, τα χειροκροτήματα, τα νερά, τα λάδια, τα γδύσε – ντύσε, τα κορίτσια μου βρήκαν παρηγοριά στην αγκαλιά μου και αποκοιμήθηκαν θηλάζοντας.
Όλες εκείνες οι φορές που το είχαν ανάγκη
Γενικά, οι μαμάδες που θηλάζουν ξέρουν το μυστικό: το στήθος είναι το απόλυτο υπερόπλο για όλες τις φορές που το μωρό κλαίει, το μωρό είναι ανήσυχο, το μωρό πονάει. Από τα χτυπήματα και τους κολικούς μέχρι την οδοντοφυΐα και τις επισκέψεις στον παιδίατρο, το στήθος μου, αυτή η υπέροχη, ζεστή, τρυφερή πιπίλα, διώχνει πάντα τον πόνο μακριά. Και επειδή ο Φραγκάκης, παρότι άντρας, τα είπε καλύτερα για το θηλασμό απ’ όσο θα μπορούσα ποτέ να τα πω εγώ, (ξανά)αντιγράφω: «Είναι εκπληκτικό οτι έχουμε φτάσει στο φεγγάρι, τα κινητά σκανάρουν την ίριδα του ματιού μας αλλά ακόμα μπορούμε να δώσουμε στο μωρό που είναι σαρξ εκ της σαρκός μας το στήθος μας να θηλάσει, ναι, να τραφεί λαίμαργα, πρωτόγονα, πρωτεϊκά από ένα σωματικό μας υγρό, να ξεδιψάσει να χορτάσει και να ανακουφιστεί απευθείας απο την πηγή της ζωής. Αυτό το αταβιστικό βυζορούφηγμα είναι η μεγαλύτερη περιουσία της ανθρωπότητας και όσοι το αρνούνται ουσιαστικά αρνούνται εαυτόν.»
Χθες το βράδυ
Ο ύπνος της Βικτώριας δεν έχει στρώσει ακόμα, ξυπνάει συχνά. Και κάθε φορά που ξυπνάει, την αγκαλιάζω, την κάνω βόλτες πάνω – κάτω στο δωμάτιο, της τραγουδάω. Ξέρω πως δεν πρέπει να την προσφέρω συνέχεια στήθος, ξέρω πως δεν είναι σωστό να μάθει να θηλάζει από συνήθεια όλο το βράδυ. Εκεί όμως λίγο πριν το χάραμα, που «ενδίδω», την παίρνω στο κρεβάτι μου και πίνει γάλα, πλέουμε μαζί, αγκαλιά, σε ωκεανούς απόλυτης ευτυχίας.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
