Η Ελένη Ψυχούλη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι γνώστης της γεύσης – τόσο σε θεωρητικό όσο και πρακτικό επίπεδο – και ένας πολυπράγμων άνθρωπος που δεν σταματά να πηγαίνει πάντα ένα βήμα παρακάτω. Εκτός όμως από την επιμέλεια του εστιατορίου της στον Βόλο, το προσωπικό της site, τις συνεργασίες της με τα περιοδικά και την εκπομπή της στην τηλεόραση, η Ελένη καταπιάνεται με βελόνες και κλωστές, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργήσει το δικό της ιδιαίτερο brand για το σπίτι – Idi Prikos by Eleni Psihouli . Μόνο που η συγκεκριμένη "προίκα" δεν απευθύνονται απαραίτητα σε "κορίτσια για σπίτι" αλλά σε κάθε σύγχρονη γυναίκα που θέλει να αφήσει το δικό της στίγμα στην κουζίνα και κατ’ επέκταση στο σπίτι της.
Η ενασχόληση της Ελένης με τις βελόνες πηγάζει όπως λέει και η ίδια από μία γιαγιά που επέμεινε αρκετά να της μάθει την τέχνη του υφαντού. Μετά από χρόνια αναζητήσεων, ταξιδιών και πολλών πια υφασμάτων που εκ πρώτης δεν είχαν λόγο ύπαρξης, η Ελένη αποφάσισε να απενοχοποιήσει το σεμεδάκι, να παντρέψει τις τραβέρσες της γιαγιάς με τα μεταξωτά από την Κίνα και να βγάλει το εργόχειρο από την αφάνεια. Και κάπως έτσι, άρχισε να φτιάχνει πολύχρωμες ποδιές και είδη για το σπίτι που "βγάζουν" γλώσσα στη βιομηχανοποίηση και την κλωνοποίηση του στυλ, της προσωπικής έκφρασης και της αισθητικής.
"Εδώ και χρόνια φτιάχνω τα IDI PRIKOS μου by Eleni Psihouli, μοναδικά κομμάτια για το σπίτι, όταν μια μέρα διαπίστωσα πως όλοι ψωνίζουμε από τα ίδια μεγάλα μαγαζιά, τα ίδια πράγματα, σε μια καρμπόν αισθητική. Στη συνέχεια ήρθαν και οι ποδιές, μέσα από μια δική μου ανάγκη. Καθώς πολύ συχνά καλώ κόσμο για φαγητό, ζούσα τη στιγμή της τρέλας, όταν χτυπά το κουδούνι ο πρώτος καλεσμένος κι εγώ είμαι ακόμη πάνω από τις κατσαρόλες στην κουζίνα και δεν έχω προλάβει να αλλάξω. Οι ποδιές μου, σικάτες, χαρούμενες και πολύχρωμες είναι η λύση στο πρόβλημα της οικοδέσποινας: τις φοράς και είσαι σαν λουλούδι, μέσα κι έξω από την κουζίνα. Πολλές φορές, όταν είμαι μόνη στο σπίτι, φοράω την ποδιά μου, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μου φτιάχνει το κέφι. Τις φτιάχνω μοναδικές, μιά-μιά στο χέρι. Ψάχνω με τις ώρες τα υφάσματα, προσθέτω κομμάτια από παλιές χειροποίητες δαντέλες, κεντήματα, παλιά σεμεδάκια, τα υπέροχα λουλούδια με βελονάκι που φτιάχνει η κολλητή μου Κατερίνα Ορόσκο".
"Η σταυροβελονιά χάλασε τη μέση μου αλλά μου δίδαξε την ηρεμία και την αυτοσυγκέντρωση. Εκτίμησα τη χειρονακτική δουλειά που δεν "πληρώνεται", φίλησα στο μέτωπο όλες τις γενιές γυναικών που πριν από μένα κέντησαν τα χιλιόμετρα της κάθε βελονιάς, εκτίμησα την ανεκτίμητη, ολοζώντανη δουλειά του χεριού στην εποχή "του ποδαριού". Οι βουβές ώρες με τον εαυτό μου δούλεψαν μέσα μου το "μετά" του κόπου των έργων μου. Θρήνησα την "προίκα"-τη δικιά μου και τη δικιά σας-που κοιμόταν δεκαετίες παραχωμένη στη σκοτεινιά των συρταριών, θύμα του κόσμου που αλλάζει και βλέπει "αλλιώς" το ωραίο, που δεν καταδέχεται πια σεμεδάκια πάνω στην τηλεόραση και κεντημένα τραπεζομάντιλα στο τραπέζι της".
Διάβασε ολόκληρο το άρθρο στο www.madamefigaro.gr