Που πέρασαν, ξόδεψαν, αφιέρωσαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους σε εμάς, κοντά μας, δίπλα μας, φροντίζοντάς μας, μεγαλώνοντάς μας, αγαπώντας μας για να μείνουν τελικά, στο πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της ζωής, μόνοι τους.
Και αυτή είναι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων. Φυσικά. Δεν αντιλέγει κανείς.
Αλλά.
Μεγαλώνουν, καταλαβαίνεις;
Γερνάνε μόνοι τους. Και συνήθως πολύ διακριτικά για να μη φορτώνουν με περισσότερα άγχη τις ήδη δύσκολες και κουραστικές ζωές μας. Αρρωσταίνουν σιωπηρά, μελαγχολούν τα βράδια, θυμούνται ιστορίες και πάνε για ύπνο σε ένα σπίτι που κάποτε χωρούσε τέσσερα, πέντε ή έξι άτομα. Και αυτό όσο και να το συνηθίσεις, όσο και αν το δεχτείς, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί τα παιδιά πρέπει να φεύγουν από τις εστίες τους, γιατί δεν γέννησες για να γηροκομηθείς, θα είναι πάντα θλιβερό καθώς διακόπτει περίπου είκοσι χρόνια καθημερινής επαφής και άντε να μάθεις ξαφνικά να ζεις σχεδόν ξεκρέμαστος σε μια καθημερινότητα που πασχίζεις να θυμηθείς πώς γέμιζες κάποτε.
Διάβασε περισσότερα στο themamagers.gr