Παραχωρήστε στα παιδιά σας το δικαίωμα να έχουν έναν δικό τους χώρο για να δημιουργήσουν, να σκεφτούν, να απομονωθούν ή να κάνουν οτιδήποτε θέλουν. Ο δημιουργικός άνθρωπος έχει ανάγκη να απομονώνεται.
Μην τα ρωτάτε συνέχεια «Τι τρέχει;», ή «Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;» ή «Μίλησέ μου, είμαι η μητέρα σου». Το ίδιο το παιδί που έρχεται τρέχοντας στην αγκαλιά σας με ένα χτυπημένο γόνατο, στην ηλικία των 9 ετών, θα τρέξει να κλειστεί στο δωμάτιό του, τρία χρόνια αργότερα, χτυπώντας την πόρτα, και θα γίνει έξω φρενών, αν προσπαθήσετε να το βοηθήσετε ή να του μιλήσετε για το γόνατό του. Εσείς είστε ο ίδιος γονιός, μόνο που έχουν περάσει τρία χρόνια και μέσα σ’ αυτά το παιδί έχει διανύσει το 25% της παιδικής ζωής.
Τώρα το παιδί σας έχει ανάγκη για να μείνει μόνο του, να σκεφτεί πράγματα, να αποφασίσει πώς θα αντιδράσει, χωρίς την παρέμβαση ενός «παρείσακτου» γονιού (που στην πραγματικότητα έχει κίνητρο την αγάπη). Αν βλέπετε μια παρόμοια σκηνή στο σπίτι σας, αντί να σας ταράζει το γεγονός ότι τα παιδιά δεν έρχονται πια σε σας, ή να πιστεύετε ότι κάτι τους συμβαίνει, πέστε ένα σιωπηλό μπράβο στον εαυτό σας. «Πέτυχα κάτι. Έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν μόνα τους τα προβλήματά τους κι αυτό ακριβώς είναι το καθήκον του γονιού, να διδάσκει τα παιδιά να σκέφτονται μόνα τους και να βρίσκουν μόνα τους τη δική τους μοναδική λύση».
Διάβασε ολόκληρο το άρθρο στο www.themamagers.gr