Διαβάζουμε το "Γαμ." της Κατερίνας Έσσλιν και μιλάμε με τη συγγραφέα!

Τι είναι το Γαμ; Είναι τότε που η λέξη γαμώτο τρώει μια τσεκουριά και σπάει στα δύο (ακριβώς όπως η λέξη γάμπα); Η συγγραφέας ευχαριστεί για την κατανόηση και για το ότι δεν σκεφτήκατε τη λέξη γάμος στην ηλικία σας. Παρακαλούμε, συνεχίστε την ανάγνωση κανονικά.

Μετά τον «Μισό Βέσπα» που μας άρεσε πολύ, το νέο βιβλίο της Κατερίνας Έσσλιν περιέχει 24 μυθιστορήματα του ενός λεπτού. Η κοπέλα που κρύβει κάτι απ’ το όνειρό της στον υπνόσακο, η βροχή από σιλικονούχα ενθέματα και ροζ γόβες στιλέτο, οι μαγικές ανθοδέσμες της Ανθής–Φυτά-Δαρέμα, η ληγμένη μαρμελάδα της επανασύνδεσης, ο Μαλάκογλου που θέλει πίσω την αγαπημένη του, το πλωτό περίπτερο… Ιστορίες της πόλης και όχι μόνο, σουρεαλιστικές αλλά και βαθιά ανθρώπινες, κυνικές αλλά και συγκινητικές, εκεί που το γλυκό συναντά το πικρό. Με τη μοναδική γραφή της Κατερίνας Έσσλιν, που παίζει με τη γλώσσα σαν τη γάτα με το ποντίκι και σίγουρα παραμένει…γάτα! Η συγγραφέας μιλά στη Miss Bloom για το βιβλίο της.

Όπως και στο πρώτο σου βιβλίο, έτσι και σε αυτό οι ιστορίες είναι του ενός λεπτού. Για ποιό λόγο εμμένεις στη διάρκεια, και μάλιστα σε αυτήν ειδικά του λεπτού;

Όλη αυτή η αιματηρή αποταμίευση λόγου πρόκειται μάλλον για προεγκατεστημένο “λειτουργικό”, καθώς είμαι και σαν άνθρωπος όπως γράφω: θέλω ό,τι είναι να συμβεί να μου αποκαλυφθεί αιφνιδιαστικά. Είναι πιστεύω πρόκληση να πετύχεις να κάνεις τον αναγνώστη να νιώσει κάτι δυνατό, να διάβασει μόλις 3-4 σελίδες και να του φάνηκε σαν να διάβασε μυθιστόρημα. Στο Γαμ. οι άνθρωποι παντρεύονται σε ένα λεπτό, μεγαλώνουν σε ένα λεπτό, γεννάνε σε ένα λεπτό, αλλάζουν ζωή σε ένα λεπτό. Επί της ουσίας, η εμμονή στο λεπτό έχει να κάνει με τη σκέψη μου ότι η ποιότητα ενός συναισθήματος δεν σχετίζεται με το πόσο διαρκεί (κι αυτό τελικά, σχηματικά, είναι λες και είναι απόκριες και το λεπτό ντύθηκε αιώνας). Προσωπικά νομίζω πως μέσα σε ένα λεπτό μπορείς να νιώσεις λες και αγαπάς χρόνια.

Θεωρείς ότι η πολύχρονη επαγγελματική εμπειρία σου στη διαφήμιση σε έχει επηρεάσει ως προς τις περιεκτικές, αποτελεσματικές και έξυπνες ατάκες ή και λογοπαίγνια που συχνά χρησιμοποιείς στις ιστορίες σου;

Αν με ρωτούσατε γιατί κάνω διαφήμιση θα σας απαντούσα γιατί μπορώ. Αν με ρωτούσατε γιατί γράφω θα σας απαντούσα γιατί δεν μπορώ αλλιώς. Δεν ξέρω αν η γραφή μου έχει επηρεαστεί από τη διαφήμιση, αλλά δεν το νομίζω (αν κρίνω από το ότι η γραφή μου ήταν και “από πριν” έτσι, και μάλλον έτυχε να “κουμπώνει” με το επάγγελμα αυτό). Δεν το αποκλείω βεβαίως, γιατί στο τέλος άντε να διαχωρίσεις τον σούπερμαν από τον Κλαρκ Κεντ. Το μόνο που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι ότι όταν γράφω λογοτεχνία νιώθω σαν να αναπνέω κι όταν γράφω διαφημιστικά νιώθω σαν να κρατάω την αναπνοή μου (και ομολογώ μου αρέσουν και τα δύο, με “γυμνάζουν”).

Η βασική ομοιότητα, η πρόκληση έντονου συναισθήματος σε μικρό χρονικό διάστημα και με πρωτότυπο τρόπο, είναι και λίγο οφθαλμαπάτη πάντως, μια και συνοδεύεται από μια μεγάλου χάσματος ειδοποιό διαφορά: στα διαφημιστικά σποτάκια συνήθως θες να αιφνιδιάσεις και πάντα πουλάς λύσεις, τσιρότα. Στα βιβλία μου δεν έχω σκοπό να αιφνιδιάσω πάση θυσία ή να πουλήσω λύσεις γιατί αυτό μπορεί να εντυπωσιάσει φτηνά και ίσως να αποξενώσει – δεν είναι αληθινό. Στην αληθινή ζωή συνήθως τα τσιρότα τραβιούνται απότομα και συχνά πριν κλείσει η πληγή.

Ρομαντισμός και κυνισμός συμβαδίζουν μέσα σου, όπως και στο έργο σου; Αυτό τον καιρό υπερισχύει κάτι απ' τα δυο; Ή κάτι άλλο; Όλοι ας πούμε δηλώνουν θυμωμένοι…

Στην προσωπική μου ζωή είμαι πολύ ρομαντική και ταυτόχρονα μπορεί να τραβήξω με βία το χαλί κάτω από τα πόδια του ροζ χρώματος. Το έχω αποδεχτεί πια και δεν θυμώνω: για κάθε υπόγειο η ζωή σού επιφυλάσσει ένα ρετιρέ. Στη συναισθηματική μου αποθήκη, η κούτα με τα κοντομάνικα δάκρυα έχει και μακρυμάνικα γέλια. Αλλά τι να κάνουμε; Δεν γίνεται να έχουμε μονίμως φτερά – και τα κομμένα πόδια χρήσιμα είναι, το παν είναι η ψυχραιμία: δεν γίνεται να απαιτείς να έχει συνέχεια ήλιο γιατί το φεγγάρι τι θ’ απογίνει στο τέλος (κυριολεκτικά) της ημέρας; Θα βγει στη σύνταξη; Ρομαντισμός και κυνισμός μόνο να συνυπάρξουν λοιπόν μπορούν μέσα μου– και μάλιστα στη ίδια πρίζα. Τον θυμό τον θεωρώ ιδιαίτερα χρονοβόρο συναίσθημα και πραγματικά δεν έχω καθόλου χρόνο να κλαίω πάνω από το σπασμένο ποτήρι με το χυμένο νερό, προτιμώ να καταναλώσω την όποια ενέργειά μου για να πάω στη βρύση (κι αν έχει χαλάσει να την επισκευάσω, κι αν δεν επισκευάζεται να τη φανταστώ).

Τι είναι αυτό που σε ωθεί και σε κρατά στη συγγραφή και ποιά τα μελλοντικά σου σχέδια;

Η γραφή έχει ποινή – αλλά ευτυχώς η φυλακή της είναι στα σύννεφα. Εκεί δεν μου βάζει κανείς πρόστιμο αν φερ’ ειπείν γράψω μια ιστορία όπου η θάλασσα βρίσκεται κάθετα μέσα στο σπίτι σου, σαν ταπετσαρία πίσω από τους καναπέδες, ή αν γράψω για δυο ανθρώπους που κάνουν μαζί παιδί λίγα λεπτά μετά τη γνωριμία τους. Αυτό με κρατά στη συγγραφή: το ότι δεν με κρατάει τίποτα απ’ το λαιμό, αυτή η αίσθηση ότι ο δεσμοφύλακας είναι το σύννεφο. Αλλά και το άλλο: αυτό που το κείμενο είναι γραμμένο ήδη χωρίς να το ξέρεις κι εσύ το υπαγορεύεις στον εαυτό σου. Στα μελλοντικά μου σχέδια είναι ένα τρίτο βιβλίο (το εγκυμονώ), ενώ ετοιμάζω και διάφορα θεατρικά κείμενα με στόχο να ανέβει μια “συλλογή από παραστάσεις του ενός λεπτού”, όπως θα τις λέω.

Το Γαμ. παρουσιάζεται τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου στις 19.00 στο cocktail bar Spiti. Στόχος τής βραδιάς: η ζάλη!

Οι Αχιλλέας Κυριακίδης, Κωνσταντίνος Μπογδάνος και Μιχάλης Μουλάκης διαβάζουν αποσπάσματα.

Spiti Cocktail Bar: Ανδρέα Παπανδρέου 9, Χαλάνδρι, τηλ.: 2106833677