Despoina’s Notebook No 6

Το ξέρω, έχω γίνει γραφική, αλλά πλέον ούτε σε βαφτίσια δε μπορώ να πάω. Με το που μπαίνει το μωρό στην κολυμπήθρα οι μόνοι άνθρωποι που κλαίνε μέσα στην εκκλησία είναι οι γονείς του μωρού κι εγώ κρυμμένη σε καμία γωνία πίσω από κάποιο εικονοστάσι. Και δως του κλάμα, και μαυρίλα από τη μάσκαρα κάτω από τα μάτια… Κάθε φορά λέω θα κρατηθώ, αλλά από τότε που γέννησα κάτι δεν πάει καλά με το ορμονικό μου σύστημα και έχω γίνει πιο ευαίσθητη από ποτέ. Το χειρότερο απ’ όλα είναι να σε κοιτούν καλά καλά φίλοι και συγγενείς του ζευγαριού και να αναρωτιούνται «γιατί κλαίει το κορίτσι»... Ντροπή!

Πρόσφατα είδα μία φωτογραφία της Κατερίνας Λάσπα από τα βαφτίσια της κόρης της που είχε πλαντάξει στο κλάμα και σκέφτηκα ότι σε λίγους μήνες θα ΄ρθω κι εγώ στη θέση της μόνο που θα κρατάω και δέκα πακέτα χαρτομάντηλα μαζί μου. Ασε που το βλέπω να σκοτωνόμαστε με τον παπά αν είναι άγαρμπος.

Καλοί άνθρωποι δεν λέω, του Θεού, αλλά είναι και κάποιοι που τα βουτάνε ζόρικα μέσα στο νερό και πεθαίνουν στο κλάμα τα μωράκια. Δε θέλω να το σκέφτομαι.

Οι μέρες περάσανε, πλησιάζει ο Οκτώβρης και μαζί του η επιστροφή μου στη δουλειά (σύντομα θα σας γράψω για τα νέα επαγγελματικά μου σχέδια!). Η κοιλιά προσπαθεί να μπει στη θέση της, το στήθος ακόμα το παλεύει λόγω θηλασμού και τα κιλάκια σιγά σιγά με αποχαιρετούν… Δόξα το Θεό! Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα δεν μπαίνω στα αγαπημένα μου τζιν… Goodbye No 28…

Αυτό είναι μεγάλο σοκ πάντως. Να θες να πας κάπου και να συνειδητοποιείς ότι είναι λίγο χλωμό να ξαναμπεις (τουλάχιστον για το επόμενο εξάμηνο) στο μικροσκοπικό σου φορεματάκι, ή το φοβερό στράπλες που είχε κάνει πάταγο το 2010 στο πάρτυ της κολλητής σου.

Μην ακούτε αυτά που λένε και γράφουν ότι δήθεν… «καλύτερη από πριν η τάδε!» ή «κατάφερε να χάσει όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης σε 40 μέρες»… Μπα! Ούτε το ένα, ούτε το άλλο συνέβη. Είμαι μία φυσιολογική γυναίκα που απλώς έχασα τα πολλά κιλά, αλλά το σωμα μου δεν έχει επανέλθει πλήρως και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι δε θα ξαναγίνει ποτέ όπως πριν. Πώς να το κάνουμε ρε κορίτσια; Ο χρόνος περνάει και αφήνει τα σημάδια του. Όπως και η εγκυμοσύνη. Δε μπορούμε να είμαστε για πάντα 20 ετών και ευτυχώς έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα. Και τι έγινε; Μη σας πιάνει απελπισία… Ειδικά εσάς τις μαμάδες. Μπορεί το σώμα μας να μην είναι τέλειο, όμως έχουμε την μεγαλύτερη ανταμοιβή για αυτό. Το μωράκι μας!

Και μια που λέμε για κορμιά, θέλω να προειδοποιήσω όλες εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να αποφύγετε το «Θάλασσα» και το πρόγραμμα του Γιώργου Μαζωνάκη. Είπα κι εγώ πριν λίγες μέρες να πάω μπουζούκια να ξεσκάσω λίγο. Η προετοιμασία μου έγινε σχεδόν ιεροτελεστία. Ξέρεις τι θα πει ξενύχτι μετά από τόσους μήνες; Μακιγιάζ, μαλλιά, ρούχα! Ετοιμαζόμουν από το απόγευμα λες και θα συνόδευα τον Βαγγέλη στον χορό των Ρόδων στο Μονακό. Τα δύσκολα ήρθαν μπροστά από την ντουλάπα μου.


Σας παραπέμπω στο πιο πάνω κείμενο… κατέληξα να βγω με ενα τζιν εγκυμοσύνης των πρώτων μηνών καθώς τα δικά μου γιοκ! Εν τέλει ήρθε η γιαγιά μου (σούπερ γιαγιά 65 ετών – θεά Αλίκη) για να κρατήσει το μωρό και πήραμε τον δρόμο της παραλιακής. Τον Μαζώ τον λατρεύω και είναι φοβερός και φέτος. Αξίζει να τον δείτε. Όμως αυτές οι δίμετρες θεές που τον πλαισιώνουν στην πίστα και κάνουν pole dancing –ελληνιστί χορό στον στύλο- τύπου στριπτίζ, σε κάνουν να νιώθεις το απόλυτο τίποτα ακόμη κι αν έχεις τρελή αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς χάζεψα τόσο πολύ με τον χορό τους και το κορμί τους που δεν πρόλαβα να τις βγάλω φωτογραφία για να σας τις δείξω.


Με αποζημίωσε όμως ο Μαζωνάκης τη στιγμή που ήρθε στο τραπέζι μας και τραγούδησε το αγαπημένο μου «σαν δυο σταγόνες βροχής... λα λα λα λα… έτσι ταιριάζουμε εμείς». Μ’ αυτά και μ’αυτά 6 και μισή γυρίσαμε στο σπίτι. Κι ενώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος γδύνεται και πέφτει ξερός στο κρεβάτι του για να σηκωθεί στις 2 το επόμενο μεσημέρι, εγώ τάισα, άλλαξα πάνα και νανούρισα τη μπέμπα μου τραγουδώντας «ξημερώνει πάλι…».


Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που δε θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι για κανένα λόγο! Όταν την παίρνει ο ύπνος πάνω μου. Χαλάλι της και τα ξενύχτια και όλα!